Ο… θηλυκός Ροβεσπιέρος και ο δικός μας Ναπολέων

Του Κώστα Πρώιμου

Αν και τη Γαλλική Επανάσταση  υποκίνησαν οι δυσαρεστημένοι ευγενείς και  λοιποί «πτωχοί» συγγενείς της άρχουσας τάξης που ορέγονταν την αποκλειστικότητα της διαχείρισης στο λαχταριστό παντεσπάνι της Μαρίας Αντουανέτας, εντούτοις τα συγκλονιστικά και κοσμοϊστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν δεν άλλαξαν σταδιακά μόνο τη ζωή των Γάλλων αλλά και τον ρου της παγκόσμιας Ιστορίας. (Ναπολεόντειοι πόλεμοι κλπ).

Ασφαλώς, η κατάληξη του λαϊκού γαλλικού ξεσηκωμού δεδομένου ότι οι ενορχηστρωτές του ήσαν μερικοί καιροσκόποι του πολιτικού παρασκηνίου δεν θα μπορούσε με την καμία να ήταν ένδοξη:  Ο βασιλιάς «πέθανε» μεν, αλλά… ζήτω ο Αυτοκράτορας!

Καταλυτικός ήταν και ο θεσμικός ρόλος του Μαξιμιλιανού  Ροβεσπιέρου ενός εκ των αμφιλεγόμενων πολιτικών εκείνης της σημαδιακής για την τύχη της Γαλλίας ταραγμένης περιόδου. Αδιάφθορος ο ίδιος κατά κοινή παραδοχή, φαινόταν να πίστευε τα όσα έλεγε, ενώ είχε αναγορεύσει εαυτόν σε αυτόκλητο εκδικητή όσων αντιφρονούντων ή των δύσμοιρων πολιτών που υπέπεφταν ακόμη και σε μια μικροκλοπή λόγω ανέχειας.

Οι λαιμητόμοι επί της απολύτου εξουσίας του Ροβεσπιέρου έπαιρναν κυριολεκτικά φωτιά καθώς εκατοντάδες κεφάλια κουτρουβαλούσαν αίφνης ακόμη και για ψύλλου πήδημα.

Το βαθύ σύστημα της διαμορφούμενης λόγω των εκτάκτων πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών άρχουσας τάξης, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον έναν νομικό που δεν πίστευε απλώς όσα έλεγε σύμφωνα με σχετική δήλωση του Μιραμπώ, παρά ήταν πεπεισμένος ότι  ενσάρκωνε την τυφλή δικαιοσύνη σε μια ακραία της μορφή. Είναι χαρακτηριστικό του Ροβεσπιέρου πως δεν υπήρχε περίπτωση να τη γλιτώσει κανείς, ανεξαρτήτου κοινωνικής προέλευσης εάν διέπραττε παρανόμως έστω και το παραμικρό…

Ομοιάζουσα περίπτωση με τον Ροβεσπιέρο, φυσικά σε πολύ πιο ελαφρά πολιτική εκδοχή, τυγχάνει στις μέρες μας όπως ακολούθως θα αποτολμήσουμε να γράψουμε η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Δεν διστάζει να υποσχεθεί ευθέως και δημοσίως φυλακή ακόμη και για τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη σε σχετικές δηλώσεις έχοντας ως αιτία και αφορμή το έγκλημα των Τεμπών, ενώ την τρέχουσα χρονική περίοδο όπου όλοι οι θεσμοί εναρμονισμένοι με μεγάλο τμήμα της αντιπολίτευσης επί της ουσίας λουφάζουν με τα μύρια όσα ανομήματα της κυβέρνησης συντελούνται η κυρία Κωνσταντοπούλου έχει «καβαλήσει» για τα καλά το κύμα της διογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας, γεγονός το οποίο αποτυπώνεται και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι οποίες την αναδεικνύουν ως ένα δύσκολο εν δυνάμει αντίπαλο για τη ΝΔ και προσωπικά για τον Μητσοτάκη.

Άντε και να υποθέσουμε ότι οι εγχώριοι κουρτινάκηδες του συστήματος  επιμείνουν στο εμφανέστατο πολιτικό και επικοινωνιακό «σπρώξιμο της Ζωής» προκειμένου να φύγει ο αποδομημένος-λαομίσητος πλέον και πάλαι ποτέ θεόσταλτος Κυριάκος. Θα ανεχτούν όμως οι μεταπράτες της τύχης μας στη συνέχεια πρακτικές «Ροβεσπιέρας»; Θα αφήσουν τη Ζωή να κάνει πράξη τα όσα δηλώνει προεκλογικά (αν βέβαια τα πιστεύει) σε περίπτωση τοποθέτησής της στον πρωθυπουργικό θώκο; Θα γίνουμε μάρτυρες σε μαζικές φυλακίσεις, διώξεις και δικαστικές παραπομπές ανωτάτων δημοσίων λειτουργών; Μόνο γέλωτα προκαλούν οι παραπάνω διατυπώσεις, αρκεί να διατίθεται η κοινή λογική.

Ο Ροβεσπιέρος στη Γαλλία του 18ου αιώνα, όπως αντιλαμβάνεστε σε σύντομο χρονικό διάστημα δεν είχε καλή κατάληξη, ενώ η «καρδάρα της επανάστασης» με το γάλα που είχε «κοκκινήσει» από το αίμα ενόχων αλλά και αθώων κλωτσήθηκε άγαρμπα.

Στη συνέχεια, για να μη μακρηγορούμε, επιβλήθηκε δικτατορία και στέφθηκε Αυτοκράτορας ο Ναπολέων.

Εδώ, στη χώρα όπου οι οπλαρχηγοί της Επανάστασης εκδιώχθηκαν, ατιμάστηκαν ή φυλακίστηκαν και τελικά έκαναν κουμάντο στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος τρεις ξένοι Αντιβασιλείς,  υπάρχουν προοπτικές σήμερα για δομική κάθαρση;  Όσο και αν η Ζωή λέγει τα δικά της η πραγματική ζωή θα συνεχίζεται για τα εκατομμύρια των πολιτών με τους δικούς της «άγραφους νόμους» και τους εξοντωτικούς ρυθμούς.

Εξάλλου, το σύστημα δυστυχώς λειτουργεί με όρους αιωνιότητας. Με δύο απλές του κινήσεις έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές ότι δύναται να εξασφαλίσει χρόνο για είκοσι και τριάντα χρόνια παραμονής του στην εξουσία, έστω και με μικρές διαφοροποιήσεις στο διάβα του ή αναγκαίες πολιτικές αποκλίσεις εις το όνομα της κάθε Ζωής Κωνσταντοπούλου και των πιθανών ιδεολογικών διαδόχων της, μόνο και μόνο για να ηρεμήσουν τα πλήθη στο κατάλληλο τάιμινγκ και να κατευνάσουν τα πνεύματα.

Απομένει να δούμε αν ευοδωθεί το εν λόγω υπαρκτό προσώρας σενάριο με την κυρία Κωνσταντοπούλου σε ρόλο πρωθυπουργού και εν τέλει να διαπιστώσουμε αν η Ιστορία μπορεί να επαναληφθεί ως φάρσα -έστω και δανειζόμενη από τη Γαλλία- ή σαν μαύρη πολιτική κωμωδία. 

Το μόνο πολιτικά συνταρακτικό που θα απομένει είναι το να φανεί ποιος θα διαθέτει όλες εκείνες τις απαραίτητες προδιαγραφές ώστε εν τέλει να αναλάβει χρέη Μεγάλου Ναπολέοντα για λογαριασμό της Ελλάδας…