Ο «τελευταίος παπάς» που βρέθηκε στο Βατικανό

Στα χρόνια μου δεν θυμάμαι συμπαθέστερο Πάπα από τον Φραγκίσκο της Αρζεντίνας. Έχοντας φοιτήσει σε σχολείο καθολικών μοναχών (πριν κι αυτό γίνει κερδοσκοπική επιχείρηση, από τότε που έφυγε από τη μέση το μαύρο ράσο), μάθαινα για τους κατά καιρούς Ποντίφικες.

Κι επειδή μου αρέσει η καθολική εκκλησιαστική μουσική, ιδίως εκείνη που έγραψαν μεγάλοι μουσουργοί (εξίσου εκτιμώ και τη σωστά αποδιδόμενη βυζαντινή μουσική), παρακολουθούσα τις (ποικίλες) δραστηριότητες του Βατικανού, ιδιαίτερα αφότου εντάχθηκα στη χορεία τη δημοσιογραφική.

Είμαι βέβαιος ότι ο Πάπας Φραγκίσκος, με ρίζες ιταλικές αλλά με ταπεινή καταγωγή από την Αργεντινή, ξεχώριζε από όλους εκείνους τους προκαθημένους που πρόλαβα. Έδωσε στο Βατικανό εκείνο που κανείς δεν είχε τολμήσει να δώσει. Την απλότητα, την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, το αληθινό ενδιαφέρον για τον πλησίον.

Ο Πάπας Φραγκίσκος ήταν ο «τελευταίος παππάς» που πέρασε από το Βατικανό. Διαδέχθηκε έναν ψυχρό Γερμανό, ο οποίος παραιτήθηκε εν ζωή και με το που πέρασε δίπλα από τους Ελβετούς φρουρούς σκόρπισε το άρωμα της ταπεινότητας παντού.

Ήρεμος, με λόγο απόλυτα ταιριασμένο με τη χριστιανική διδασκαλία, μακριά από πολυτέλειες και φανφάρες, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να κατέβει στο ανώνυμο πλήθος. Γεμάτες νοήματα οι κατά καιρούς παρεμβάσεις του, πάντα υπέρ του ανθρώπου, της ελευθερίας, της ειρήνης, της αγάπης, της αλληλεγγύης. Καμιά σχέση με τον προκάτοχό του, αλλά και καμία σχέση με την μεροληπτική πολιτική υπέρ οποιουδήποτε πολιτικού σχηματισμού.

Τον είδαμε να επισκέπτεται τους άτυχους μετανάστες στη Λέσβο, τον είδαμε να χαϊδεύει τα κεφαλάκια παιδιών φτωχών οικογενειών στην Αφρική και την Ασία, τον ακούσαμε να μιλά κατά των πολέμων και κατά των φονικών οπλοστασίων.

Κι ακόμη, εμείς, οι φίλοι του ποδοσφαίρου, τον ακούσαμε να λέει ότι είναι οπαδός της Σαν Λορέντζο της Αργεντινής! Να μας λέει ότι είναι ποδοσφαιρόφιλος, πως έχει παίξει ποδόσφαιρο και πως αγαπάει το σπορ που απολαμβάνουν περισσότερο από κάθε άλλο μερικά δισεκατομμύρια πολίτες της Γης!

Τον είδαμε να επισκέπτεται την Κούβα, να νουθετεί ηγέτες, να προσεύχεται ταπεινά και να πλένει τα πόδια φτωχών κατατρεγμένων κάθε φυλής και χρώματος στην τελετή του Νιπτήρος.

Δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε Πάπας ο Φραγκίσκος. Γνώριζε καλά ότι όλα ετούτα, τα λιλιά και τα ράσα, οι τιάρες και οι μίτρες, «δεν κάνουν τον παπά». Κι αν ζούσε περισσότερο, ίσως να είχε φτάσει σε ακόμη στενότερο δεσμό τις σχέσεις της Καθολικής με την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Τον αποχαιρετούμε με σεβασμό και θλίψη. Κυρίως επειδή ξέρουμε ότι έχει ήδη αρχίσει εκείνη η φοβερή μάχη συμφερόντων και επιρροής που συνήθως ακολουθεί τον θάνατο ενός Πάπα. Ας ευχηθούμε να έχουμε σύντομα «λευκό καπνό». Για το καλό όλων μας.

Η ΑΚΙΣ

Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»

  1. Πολυ σωστα οσα επισημαινετε, επειδη ομως ο Παπας επηρεαζει τις συνειδησεις εκατομμυριων ανθρωπων, ας ευχηθουμε να μην υπαρξει λευκος καπνος που δεν θα επικυρωνει την εκλογη ενος μαυρου διαδοχου αυτου του φωτισμενου παπα.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ

Please enter your comment!
Please enter your name here

Τελευταία άρθρα

Το καλώδιο να πάει Βρυξέλλες

Ο Μουσταφά Κεμάλ, από τότε που «γεννήθηκε» η Τουρκική Δημοκρατία, με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923), έλαβε μια στρατηγική...

Μύθος που καταρρέει η διαφάνεια στην Ε.Ε.

Η Ε.Ε. διακηρύσσει συχνά την προσήλωσή της στη διαφάνεια, στο κράτος δικαίου και στις δημοκρατικές αξίες. Ωστόσο, μια νέα...

Η Ε.Ε. πληρώνει για να ξαναγράψει την Iστορία

Ούτε ένα ούτε δύο αλλά 9.842.534 ευρώ! Αυτή είναι η γενναία επιχορήγηση που ενέκρινε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας, το...

ΗΠΑ – Κίνα: Μια πολύπλευρη γεωστρατηγική αντιπαράθεση

Η πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ έναντι της Κίνας διαρθρώνεται μέσα σε έναν περίπλοκο ιστό γεωστρατηγικών κινήσεων, που εκτείνεται πέρα...