Ήταν 1η Απριλίου

Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης

Το Ημερολόγιο έδειχνε 1η Απριλίου 1955, όταν αντήχησε στην Κύπρο η φωνή του Διγενή και συ­γκλονίζει τον όπου γης Ελληνισμό.

Τότε, πριν 61 χρόνια, άρχιζε στη μαρτυρική μεγαλόνησο ο απελευθερωτικός αγώνας για την αποτίνα­ξη του βρετανικού αποικιοκρατικού ζυγού, από την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), με αρχηγό τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα – Διγενή.

Ο αγώνας διήρκεσε μέχρι το 1959, οπότε και υπο­γράφονται οι κατάπτυστες Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, οι οποίες υπήρξαν και η απαρχή των μετέπειτα δεινών του Κυπριακού Ελληνισμού, αφού έβα­ζαν στο παιχνίδι, ως εγγυήτρια δύναμη και την Τουρκία, μέχρι τότε ουδεμίαν ισχύν έχουσα, αλλά και την αριθμητικώς ασήμαντη, τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Τόσο πολύ «συμφέρουσες» για την Ελλάδα και την Κύπρο ήσαν αυτές οι επαίσχυντες συμφωνίες, ώστε μετά μόλις τρία χρόνια, ο υπογράψας Μακάριος ζήτη­σε να αλλάξουν σε 13 σημεία τους…

Όμως, το τι έκαναν οι πολιτικοί, Ελλαδίτες και Κύ­πριοι, δεν είναι τίποτε διαφορετικό από αυτό που κά­νουν πάντα. Προδοσίες και ξεπουλήματα.

Το 1955-59, η ΕΟΚΑ έγραψε μία ιστορία, όπως μό­νον ο απλός λαός ξέρει να γράφει, μακριά από πολυ­τελή γραφεία, διπλωματικές τρικλοποδιές και πολιτι­κές ραδιουργίες.

Ο αγώνας δεν ήταν ρόδινος. Ποιος αγώνας άλλω­στε είναι ρόδινος. Εκτός των «πολιτισμένων Βρετα­νών, η ΕΟΚΑ, είχε να αντιμετωπίσει και την κομμου­νιστική δολιότητα. Μόλις 25 ημέρες από την έναρξη του αγώνα, ο Ρ/Φ σταθμός του ΚΚΕ χαρακτήρισε τον αγώνα της ΕΟΚΑ ως «τυχοδιωκτισμό με πασχαλινά βα­ρελότα», ενώ λίγες μέρες μετά, στις 5 Μαΐου η «ΑΥ­ΓΗ», έγρα­φε ότι οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ είναι «διασπαστές της ενότητας του κυπριακού λαού, που παριστάνουν τους νταήδες με τυχοδιωκτικές ενέργειες».

Όμως, παρά τη λύσσα των Βρετανών και των ερυθρών προδοτών (αυτοί απεκάλυψαν την πραγμα­τική ταυτότητα του Διγενή), ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν ένας Αγώνας – Έπος που τροφοδότησε με πολλούς ήρωες το Ελληνικό Πάνθεον. Νέα ονόματα, κυρίως νεαρών αγωνιστών, προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη, του Δαβάκη. Μιχα­ήλ Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου, Κυριάκος Μάτσης, Στυλιανός Λένας, Μιχαήλ Κουτσόφτας, Φώτης Πίττας, Μάρκος Δράκος, Γρηγόρης Αυξεντίου και τόσοι άλλοι.

Ανάμεσά τους και ένα 19χρονο παιδί από την Πά­φο. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Συλλαμβάνεται σε ένα συλλαλητήριο και καταδικάζεται σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Λίγο πριν τη δίκη, η οποία είχε ανα­βληθεί, αφήνει στο θρανίο του ένα ποίημα.

Οι στίχοι του συγκλονίζουν: «Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πά­ρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά».

Στις 13 Μαρτίου του 1957, ο Ευαγόρας ανεβαίνει αγέρωχος το ικρίωμα τραγουδώντας για την Ελλάδα και την Ένωση. Και μένει Αθάνατος.

Ο Ρόδιος ποιητής και φιλόλογος Φώτης Βαρέλης γράφει το 1957, ένα ποίημα για τον Ευαγόρα, με τί­τλο «Του Βαγόρη». Ένα ποίημα που κάνει τις Ελληνι­κές ψυχές να ατσαλώνονται και τις Ελληνικές καρδιές να πετάνε προς τα Υψηλά ιδανικά της Πατρίδας και της Ελευθερίας.

Απολαύστε το, δακρύστε και αφήστε την Ελλάδα να σας πλημ­μυρίσει:

Του Βαγόρη

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα

μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά,

ο κύρης του δεμένος,

οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,

η νια που τον ορμήνευε, δεν όκ’σε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα, θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά, όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,

μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

– Παρόντες όλοι;

– Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

-Παρόντες, λέει ο δάσκαλος  και με φωνή που τρέμει:

– Σήκω, Βαγόρη, να μας πεις ελληνική ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,

αναρωτιούνται στην αρχή,

ώσπου η σιωπή τους κάμνει να πέσουν μ’ αναφιλητά

ετούτοι κι όλη η τάξη.

– Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,

στους πρώτους πρώτος,

άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ, που μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι

και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.

Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα ‘στα κλαμένα νιάτα,

που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.

Οι δοξασμένοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, έδιναν τον παρακάτω όρκο μπαίνοντας στην Οργάνωση:

Ο όρκος των Αγωνιστών

«Ορκίζομαι εις το όνομα της Αγίας Τριάδος ότι:

Θα αγωνισθώ με όλας μου τας δυνάμεις,

δια την απελευθέρωσιν της Κύπρου από τον Αγγλικόν ζυγόν,

θυσιάζων και αυτήν την ζωήν μου.

Δεν θα εγκαταλείψω τον αγώνα υπό οιονδήποτε πρόσχημα,

παρά μόνον όταν διαταχθώ υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως

και αφού εκπληρωθή ο σκοπός του αγώνος.

Θα πειθαρχήσω απολύτως εις τας διαταγάς του Αρχηγού της Οργανώσεως

και μόνον τούτου.

Συλλαμβανόμενος θα τηρήσω απόλυτον εχε­μύθειαν,

τόσον επί των μυστικών της Οργανώσεως,

όσον και επί των ονομάτων των συμμαχητών μου,

έστω και εάν βασανισθώ δια να ομολογήσω.

Δεν θα ανακοινώ εις ουδένα διαταγήν της Οργανώσεως

ή μυστικόν το οποίον περιήλθεν εις γνώσιν μου,

παρά μόνον εις εκείνους δι’ ους έχω εξουσιοδότησιν,

υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως.

Τας πράξεις μου θα κατευθύνη,

μόνον το συμ­φέρον του αγώνος και θα είναι απηλλαγμέναι,

πάσης ιδιοτέλειας ή κομματικού συμφέροντος.

Εάν παραβώ τον όρκον μου θα είμαι ΑΤΙΜΟΣ και άξιος πάσης τιμωρίας».

Δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να φθάσει η κατρακύλα μας. Την Aradhiya Khan την ξέρετε; Αν όχι να σας την συστήσω. Είναι τρανς ακτιβίστρια (!) από το Καράτσι του Πακιστάν. Ρε δε μας παρατάς πρωί πρωί, θα πουν μερικοί οξύθυμοι εξ υμών. Και πράγματι ουδεμία διάθεση είχα να σας απασχολήσω με την τρανς Aradhiya Khan από το Καράτσι του Πακιστάν, αν αυτή δεν μας είχε απασχολήσει με τα… σοφά της λόγια: «Μερικές φορές είναι δύσκολο να υπερασπίζεσαι όσα πιστεύεις και να αγωνίζεσαι γι’ αυτά. Πιστεύω πως έχουμε μόνο μια ζωή (ερώτηση: αυτό το πιστεύεις ακράδαντα έτσι;) για να φέρουμε την αλλαγή και να συμβάλλουμε στην ευημερία των ανθρώπων».  Αυτά λοιπόν τα λόγια της τρανς από το Καράτσι, τα κάναν γιγαντοαφίσα και γέμισαν τους σταθμούς του μετρό η κα Μενδώνη (πολιτισμός γαρ…) ο κ. Σταϊκούρας, όσο ήταν ακόμα υπουργός μεταφορών και οι διάφοροι άλλοι. Μας σώθηκαν οι ημέτεροι σοφοί και καταφεύγουμε στην τρανς (αλήθεια το τρανς σημαίνει κάποιο επάγγελμα, κάποιο τίτλο σπουδών;) από το Καράτσι. Χάθηκε ρε σοφοί να βάλετε ρητά του  Αριστοτέλη ή του Πλάτωνα; Ή επειδή αυτοί δεν ήταν τρανς έχουν  αποκλεισθεί;

Σαν βγεις στον πηγεμό για το Πάρκο Ελευθερίας… σε πιάνει απελπισία. Γίνομαι σαφέστερος. Όταν βγεις από το μετρό στην στάση «Μέγαρο Μουσικής», από την έξοδο προς το Πάρκο Ελευθερίας, υπάρχει αμέσως δεξιά ένας πεζόδρομος  παράλληλος προς τον μαντρότοιχο του ΝΙΜΤΣ. Ανεβαίνοντας λοιπόν τον πεζόδρομο, αριστερά σου, είναι έξι μεγάλες μεταλλικές  στήλες, στις οποίες αναγράφονται σκέψεις μεγάλων Ελλήνων (Σολωμού, Καζαντζάκη κ.α.). Ως εδώ καλά. Σε λίγο καιρό όμως, οι στήλες αυτές δεν θα διαβάζονται, διότι η σκουριά, που τις έχει καταφάει, θα τις έχει στείλει… αδιάβαστες. Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι εάν προσπαθήσω να βρω τον υπεύθυνο, στον οποίο και να θέσω το θέμα,  θα τον βρω.  Το βέβαιο είναι ότι στην περίπτωση αυτή θα αρχίσει ένας ωραίος αγώνας, που ο ένας θα πασάρει στον άλλο, σαν τον  Κωνσταντέλια  στον Καρέτσα  και στο τέλος μπορεί να έχουμε και κανένα μπάζωμα ή να κατηγορηθώ εγώ… Για αυτό θα εφαρμόσω την πρακτική του Θοδωράκη Βλάση (Ντ. Ηλιόπουλος στο «Φίλο μου τον Λευτεράκη») ο οποίος αγανακτισμένος με την υπάλληλο, που του έφερε ακαίρως τη γούνα και δεν καταλαβαίνει η δόλια σε ποιόν πρέπει να πει «Θα περάσει ο κ. Θοδωράκης», αγανακτεί και ωρύεται «Σ’ όλους. Σ’ όποιον βρεις πες θα περάσει ο κύριος Θοδωράκης και πού θα πάει; Θα το πεις κι εκεί που πρέπει».

Ο κ. Τασούλας, μετρά βέβαια μόλις λίγες μέρες ως  Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έπρεπε όμως να πάρει μερικά ταχύρυθμα μαθήματα για ορισμένα βασικά θέματα. Η εικόνα του κατά την παρέλαση της Εθνικής Παλιγγενεσίας δεν ήταν απολύτως ορθή για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται. Δεν μπορείς δηλαδή να στέκεσαι με τα πόδια ανοιχτά (Θυμίζοντας τον κ. Τσίπρα όταν άκουγε τον Εθνικό Ύμνο) όταν περνούν από μπροστά σου οι πολεμικές σημαίες  ή οι σημαίες  των διαφόρων Κλάδων και Σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων. Ας ανατρέξει σε παλιά βίντεο για να δει ποια στάση κρατούσε, σε ανάλογες περιπτώσεις, ο συμπατριώτης του Κάρολος Παπούλιας, ο οποίος όχι μόνο στεκόταν σε άψογη στάση προσοχής, αλλά και χαιρετούσε τις σημαίες υποκλινόμενος, φέροντας συγχρόνως το δεξί του χέρι στο μέρος της καρδιάς. Επίσης, στο τέλος της παρελάσεως ο κ. Τασούλας, δέχτηκε την αναφορά πέρατος αυτής, από τον έχοντα το Γενικό Πρόσταγμα υποστράτηγο, σε άψογη στάση… με ανοιχτά τα πόδια, ενώ δεν του έδωσε ούτε τα εντελώς τυπικά συγχαρητήρια για την άριστη ομολογουμένως  παρέλαση. Συνελόντι ειπείν.  Θέλει πολύ φροντιστήριο ακόμη ο νέος πρόεδρος.

Νομίζω ότι η ορθότερη τοποθέτηση για την εκφώνηση συνθημάτων κατά την παρέλαση είναι αυτή της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, που αναφέρει σε ανακοίνωση της: «….Η απαίτηση ύπαρξης υψηλού ηθικού, προσήλωσης στην αποστολή της υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας της Πατρίδος, με πενιχρές αμοιβές,  που ανατίθεται σε αυτούς τους νέους,  οδηγεί πολλές φορές σε εξάρσεις εκτόνωσης ασύμβατες με την εξωτερική πολιτική της Ελλάδος. Αυτό δεν σημαίνει “τιμωρία προς παραδειγματισμό” και υποταγή σε κελεύσματα αντιδρώντων από κάθε πλευρά. Η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, αντιλαμβανόμενη το “αίμα που βράζει” σε αυτούς τους νέους, χωρίς να δικαιολογεί το περιεχόμενο των συνθημάτων, φέρνει ως παράδειγμα τον ήρωα της Επαναστάσεως Αρχιστράτηγο Γεώργιο Καραϊσκάκη και τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε, παροτρύνοντας την Στρατιωτική και Πολιτική ηγεσία, να αρκεστεί σε απλές νουθεσίες και όχι σε εξοντωτικές ποινές και τιμωρίες». Είναι βέβαια  γνωστή η γλώσσα του Καραϊσκάκη και ασφαλώς ουδείς λέει να καταφεύγουμε σ’ αυτήν. Τουλάχιστον… δημόσια. Άλλα αν ακούγεται και καμιά φορά και κάτι για τη Μακεδονία ή για το Αιγαίο ή για την Κύπρο ή για τη Βόρειο Ήπειρο, ε δεν έσταξε δα και η ουρά του ποντικού λάδι!

Τι του λες τώρα…

Λογικόν

Άμα είσαι εξοικειωμένος…

(σημείωση: αυτό ισχύει για οποιοδήποτε συλλαλητήριο δεν διοργανώνουν αυτοί)

Παράνοια της κυράτσας

Όταν είσαι αδύνατος στ’ Αγγλικά

Τραγικές αλήθειες…