Του Νίκου Γ. Μερτζάνη
Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή ήταν κατατοπιστική για όσους την παρακολούθησαν. Χωρίς να μπω στη διαδικασία να παρουσιάσω νικητές και χαμένους, στο συγκεκριμένο πόνημα θα ασχοληθώ με την παρουσία και την ομιλία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Σε τόνο προσωπικό οι λέξεις που ακολουθούν. Γράφω ως πατέρας δύο φοιτητών. Γράφω ως πολίτης που είχα συμμετοχή στο μεγάλο συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος. Γράφω ως φορολογούμενος που υπέστη ανοίκεια επίθεση από τις δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ.
Με αυτά τα δεδομένα περίμενα από τη χθεσινή παρουσία του πρωθυπουργού κάτι διαφορετικό. Περίμενα να ακούσω ως πολίτης και ως δημοσιογράφος μια ομιλία ενός πρωθυπουργού ο οποίος όντως κατάλαβε και όντως πήρε το μήνυμα από τις συγκλονιστικές συγκεντρώσεις της Παρασκευής 28 Φεβρουαρίου, όπως μας διαβεβαιώνουν καθημερινά τα κυβερνητικά στελέχη σε δηλώσεις και συνεντεύξεις. Διαψεύστηκα και μάλιστα πανηγυρικά.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συμπεριφέρθηκε ωσάν να μην είχε συμβεί ποτέ η Παρασκευή, κατά την οποία εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν ζητώντας δικαιοσύνη για τους 57 νεκρούς των Τεμπών. Η συμπεριφορά του κ. Μητσοτάκη, κατά την ταπεινή άποψη του υπογράφοντος ενήλικα ψηφοφόρου αυτής της χώρας, ήταν εκτός της πραγματικότητας που έχει επιβάλει η θέληση των Ελλήνων πολιτών. Πάνδημο το αίτημα για δικαιοσύνη και αποκάλυψη της αλήθειας. Πάνδημο το αίτημα για τιμωρία των υπευθύνων για τους 57 νεκρούς των Τεμπών. Πάνδημο το αίτημα να μην ξανασυμβούν άλλα Τέμπη.
Το τελευταίο αίτημα προϋποθέτει να μάθουμε όλοι μας, ειδικοί και μη, με κάθε λεπτομέρεια τι έφταιξε στα Τέμπη. Κορόνες ότι όλα τα έκανε καλά η πολιτική ηγεσία και ότι φταίνε κάποιοι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι δεν οδηγούν σε διόρθωση των λαθών αλλά σε νέα Τέμπη. Η ελληνική κοινωνία περίμενε να ακούσει από το στόμα του πρωθυπουργού ότι θα διορθώσει τα λάθη με συγκεκριμένες ανακοινώσεις. Αντ’ αυτού ο κ. Μητσοτάκης επανέλαβε ένα παραμύθι, που το ακούω όσα χρόνια είμαι δημοσιογράφος, περί κακού Δημοσίου, όπου οι υπάλληλοι, κρυπτόμενοι πίσω από τη μονιμότητα, δεν κάνουν τη δουλειά τους. Οι χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους είναι γεγονός ότι έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην τραγωδία των Τεμπών, αλλά τις έχουν δημιουργήσει οι πολιτικοί αυτές τις παθογένειες. Πολιτικοί, όπως ο πρωθυπουργός, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι βρίσκεται στη Βουλή επί 21 συναπτά έτη.
Κανείς πολίτης από τα εκατομμύρια που διαδήλωσαν στις 28 Φεβρουαρίου δεν διόρισε τον μοιραίο σταθμάρχη σε τόσο κρίσιμο πόστο. Κανείς πολίτης από όσους ζητούν επιτακτικά δικαιοσύνη δεν ζητάει από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό αοριστίες. Κανείς από όσους διαδήλωσαν, μαζί με τους συγγενείς των νεκρών στα Τέμπη, δεν ζητά από τον πρωθυπουργό να ερμηνεύσει τη θέλησή του, αλλά να την ακούσει. Ο κ. Μητσοτάκης σε μια αποστροφή της ομιλίας του αυθαίρετα ερμήνευσε και έκανε αποτίμηση των συλλαλητηρίων: «Δημοκρατία έχουμε. Υπήρχαν διαδηλωτές που ζήτησαν να πέσει η κυβέρνηση, όμως η μεγάλη πλειοψηφία είχε το αντίθετο αίτημα, να ανέβει ψηλότερα η Ελλάδα. Εγώ αυτό άκουσα».
Δικαιοσύνη και αλήθεια ζήτησαν τα εκατομμύρια των Ελλήνων που βγήκαν στους δρόμους. Αυτό. Όλα τα άλλα είναι ερμηνείες που δεν προσφέρουν το παραμικρό στους πολίτες, αλλά δίνουν στους πολιτικούς τη δυνατότητα να αποσείσουν τις ευθύνες τους.
Η χθεσινή εικόνα του κ. Μητσοτάκη στη Βουλή ήταν επιεικώς κατώτερη της περίστασης. Πενήντα επτά νεκροί και οι οικογένειές τους ζητούν δικαιοσύνη. Μαζί τους ένας ολόκληρος λαός ζητάει το ίδιο και ο πρωθυπουργός δεν βρήκε χώρο να πει τη λέξη «συγγνώμη», αλλά αφιέρωσε μεγάλο κομμάτι από την ομιλία του για επιθέσεις στην αντιπολίτευση, ειρωνείες, ψεκασμένες θεωρίες. Είναι λυπηρή η εικόνα ενός χαμογελαστού πρωθυπουργού, όταν στην άλλη πλευρά της κάμερας είναι ένας χαροκαμένος γονιός.
Τέλος, ακόμη μία επισήμανση, για την αποστροφή του κ. Μητσοτάκη ότι τα ΜΜΕ ευθύνονται για τη διάδοση ψεκασμένων θεωριών και fake news. Δεν είναι έτσι, αν έτσι νομίζετε.
