Του Μανώλη Κοττάκη
Τη Δευτέρα που μας πέρασε, δύο ημέρες μετά την ομιλία του υπουργού Άμυνας Νίκου Δένδια στην «Πιερίδα», βρέθηκα στην Κατερίνη, προσκεκλημένος του Ανοικτού Πανεπιστημίου της Ένωσης Γονέων, ανταποκρινόμενος στο (προ διετίας!) αίτημα του πολύτεκνου προέδρου της Κωνσταντίνου Κορομπίλη. Θέμα της εκδήλωσης στην οποία ήμουν ο κύριος ομιλητής ήταν «Η Ευρώπη που σαπίζει».
Ωστόσο μετά το πέρας αυτής, περασμένες δέκα, έφυγα με την εντύπωση ότι ευτυχώς, σε αντιστάθμισμα, απέναντι σε μια Ευρώπη που σαπίζει υπάρχει μια Ελλάδα που ανθίζει. Μια Ελλάδα που προβληματίζεται ακόμη και αν είναι βράδυ Δευτέρας και η βροχή πέφτει έξω τουλούμι. Μια Ελλάδα που δεν φαίνεται στις τηλεοράσεις, δεν γίνεται αντιληπτή από τα ραντάρ των Αθηνών, αλλά υπάρχει.
Είναι η πατρίδα που σκέπτεται. Η Μακεδονία που σκέπτεται. Και είναι πολύ αυστηρή αυτή η σκεπτική Μακεδονία, σας βεβαιώ. Δεν σου δίνει εύκολα το χειροκρότημά της. Την αποδοχή της. Σε περνά κόσκινο.
Μας περίμεναν τετρακόσια άτομα μέσα στο Πνευματικό Κέντρο «Εκάβη» του Δήμου Κατερίνης και η χορωδία Λιτοχώρου. Μας περίμεναν και παρέμειναν εκεί τρεις ώρες, κατά τη διάρκεια των οποίων οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή και από το περιεχόμενό τους καταλάβαινες ότι μερικές αντιλήψεις είναι πλέον ριζωμένες στο κοινωνικό σώμα. Δύσκολο για το πολιτικό μας σύστημα να τις ανατρέψει.
Διευθυντές τραπεζών, ιατροί, ιερείς, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, απόστρατοι, συμφοιτητές μου από την Κομοτηνή, νεολαίοι, δεκαεξάρηδες μαθητές, φοιτητές, με πέρασαν, τρόπος του λέγειν, από ιερά εξέταση και ρώτησαν για όλα τα θέματα της επικαιρότητας.
Ο κόσμος διψάει. Στα ορεινά της αίθουσας ήταν το νυχτερινό Επαγγελματικό Λύκειο της Κατερίνης. Μέσα στο πλήθος διέκρινα βεβαίως και πρόσωπα που έμοιαζαν με διπλωμάτες προξενείου φίλης δυτικής χώρας από τη Θεσσαλονίκη, καθώς και μία κυρία απεσταλμένη από την τοπική Ν.Δ. που βιντεοσκοπούσε διαρκώς τι λέω, μην τυχόν πω κάτι για τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν είπα.
Όταν μιλάς σε Ανοικτό Πανεπιστήμιο με ζωή σαράντα ετών, από το βήμα του οποίου έχουν περάσει τιτάνες του πνεύματος, όπως η Ελένη Αρβελέρ, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Μίκης Θεοδωράκης, πρέπει να σέβεσαι το ακροατήριό σου. Δεν είναι τηλεοπτικό παράθυρο το βήμα ενός θεσμού που παραχωρείται για την ανάπτυξη θέματος γενικότερου ενδιαφέροντος.
Το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης θεωρώ ότι πρέπει να βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών. Πρόκειται για όαση. Είμαι πάντα της άποψης ότι όσοι ηγούνται τέτοιων προσπαθειών στην ελληνική περιφέρεια αξίζουν διακρίσεως, για να παίρνουν το παράδειγμα και να έχουν κίνητρο οι νεότεροι.
Πρωί Τρίτης, καθώς αναχωρούσα για το αεροδρόμιο από το φιλόξενο «Hotel Πανόραμα» στην παραλία Κατερίνης, ένας κύριος μπήκε φουριόζος στην αίθουσα πρωινού και είπε χαρούμενος: «Αυτός είναι ο τελευταίος χειμώνας». «Τι εννοείτε;» τον ρώτησα. «Δέκα μέρες κρύο έχουμε ακόμη, μετά ο Μάρτης θα είναι ζεστός, παιδί μου, αυτό εννοώ».
Στο ύψος της «Περίστασης», στον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό, ευχήθηκα κάτι παραπάνω: Να είναι αυτός ο τελευταίος πολιτικός χειμώνας της δημοκρατίας στην πατρίδα μας. Να ‘ρθει η άνοιξη.
