Ο Νίκος Σαργκάνης δεν πέθανε! Πέταξε…

Του Γιώργου Χατζηδημητρίου

Μπουκάρει μια φορά στην εφημερίδα, στο κανονικό «Ποντίκι», που είχε μόλις μετακομίσει από τη Γερανίου, κάτω από την Ομόνοια, στη Μασσαλίας, απέναντι ακριβώς από τη Νομική, ένας παλιός αθλητικός συντάκτης κι ανακοινώνει με συγκίνηση: «Ρε σεις! Στη γωνία της Ιπποκράτους έχει πάγκο με φρούτα ο Μανταλόζης!» Δεν ήθελα και πολύ. Πετάχτηκα πάνω και πήρα τρέχοντας τον δρόμο για να δω στα μάτια αυτόν τον θρυλικό τερματοφύλακα του ιστορικού Εθνικού Πειραιώς Στάθη Μανταλόζη, που έμεινε στη συλλογική μνήμη με το παρατσούκλι «Ο Γάτος».

Του το κόλλησαν οι Ισπανοί φίλαθλοι, σύμφωνα με κάποια εκδοχή, όταν η Εθνική μας ομάδα έχασε με βαρύ σκορ από τη δική τους, εντούτοις ήρως του αγώνα αναδείχθηκε ο Μανταλόζης, που αποσόβησε με απίστευτες αποκρούσεις δυο ντουζίνες γκολ! Όρθιοι στο τέλος, με αθλητικό σεβασμό, οι Ισπανοί φίλαθλοι τού χάρισαν μια θαυμαστική στιγμή ειλικρινούς αποθέωσης, προσφωνώντας τον El gato!

«Έπρεπε, εκτός από τον Μανταλόζη, που τον ζήτησε κάποτε η Ρεάλ, να βλέπατε και τον Νίκο Πεντζαρόπουλο, που κι αυτόν δεν τον άφησαν να παίξει στην Ίντερ» έκλεινε συνήθως τις αντροκουβέντες που ανοίγαμε για τη μπάλα το αείμνηστο «αφεντικό», ο ιδρυτής του «Ποντικιού» Κώστας Παπαϊωάννου, γέννημα θρέμμα Νεοσμυρνιώτης και μασίφ Πανιώνιος!

Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος, τερματοφύλακας του Πανιωνίου στην προσφυγομάνα Νέα Σμύρνη, καθιερώθηκε σαν «Ο ήρωας του Τάμπερε», όταν το 1952, σε ένα παιχνίδι με τη Δανία, όπου, ενώ ηττηθήκαμε με 2-1, είχε κατεβάσει με αδιανόητες εκτινάξεις τα ρολά, υποχρεώνοντας τον ευρωπαϊκό Τύπο να γράψει ότι είναι «ο νέος Ριχάρδο Θαμόρα», ο κορυφαίος Ισπανός τερματοφύλακας, προτού να βγουν ο Γκόρντον Μπανκς, που έχασε το μισό του μάτι σε τροχαίο, και ο Λεβ Γιασίν ο οποίος, παρεμπιπτόντως, πριν από κάθε παιχνίδι κατέβαζε ένα γενναίο ποτήρι βότκα…

Στο γήπεδο όταν έμπαινα, είτε ως παίκτης (κλασικό αμυντικό χαφ στο εξάρι και συμπαίκτης για λίγο αυτού του απίστευτα προικισμένου και μέχρι και σήμερα αναντικατάστατου Γιάννη Δίντσικου) είτε ως θεατής, παρακολουθούσα πάντα τις κινήσεις του τερματοφύλακα. Είναι ο ρυθμιστής της κυκλοφορίας. Ο αγωνιστικός φάρος της ομάδας. Αυτός που ζει με υψηλή ένταση ό,τι συμβαίνει στο χορτάρι και χαρίζει αυτοπεποίθηση στους άλλους δέκα.

Την πρώτη φορά που ήρθε ο μεγάλος ΠΑΟΚ του Λες Σάνον στην πατρίδα μου την Καστοριά, ο αείμνηστος σέντερ-φορ μας, ο σκληροτράχηλος Μοσχοφίδης, σώριασε κάτω σε ένα κόρνερ τον τερματοφύλακα του «Δικέφαλου» Μλάντεν Φορτούλα. Νομίσαμε ότι τον σκότωσε. Αλλά εκείνος αμέσως σηκώθηκε, τίναξε το χώμα απ’ τους ώμους και μοίρασε παιχνίδι. Τότε η κερκίδα σίγησε γιατί καταλάβαμε ότι θα χάσουμε.

Νομίζω πως ο Νίκος Σαργκάνης ήταν ο τελευταίος τερματοφύλακας με συγκλονιστική προσωπικότητα που αξιωθήκαμε να δούμε. Κατά σύμπτωση και το δικό του άστρο έλαμψε σε ένα παιχνίδι με τη Δανία όταν απογειώθηκε σε σουτ του κοντοπίθαρου Σίμονσεν σχεδόν εξ επαφής κι απέκρουσε την μπάλα. Οι ξένοι δημοσιογράφοι τον βαφτίσανε τότε Φάντομ. Η αλήθεια είναι ότι δεν γούσταρε να μαζεύει την μπάλα απ’ τα δίχτυα. Ένας καλός συνάδελφος του αθλητικού μάς έλεγε ότι ακόμα και στις προπονήσεις τον φοβόντουσαν στις εξόδους, όταν φώναζε παρατεταμένα «Βγαίνωωωωω»! Στην τελευταία του έξοδο, όμως, φαίνεται πως οι συμπαίκτες του τον αφήσαν ακάλυπτο. Και δόθηκε καιρός του Χάρου να βρει αφύλαχτη την εστία…