Η ανατροπή του Άσαντ επιχειρείται εκ νέου 12 χρόνια μετά, τώρα που η Ρωσία είναι εγκλωβισμένη στην Ουκρανία, Ιράν και Χεζμπολάχ έχουν πληγεί σημαντικά και ο Ερντογάν κάνει πάλι μετά τη νίκη Τραμπ τα δικά του παζάρια
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Ορισμένες πληροφορίες (όχι και τόσο σκόρπιες), όπως και κάποια ιστορικά στοιχεία από το (όχι πολύ μακρινό) παρελθόν, βοηθούν να κατανοήσει κανείς καλύτερα το παιχνίδι που παίζεται πλέον με τη Συρία στη Μέση Ανατολή και πόσο αυτό συνδέεται άμεσα και με τη δική μας χώρα…
Πρόκειται για ένα παιχνίδι όχι μόνο γεωπολιτικό αλλά και ενεργειακό, αφού μια βασική πτυχή της τραγωδίας είναι το ζήτημα της δημιουργίας αγωγού φυσικού αερίου. Κι αυτό εξηγεί την εντυπωσιακή και ραγδαία αλλαγή συμμαχιών, που στα μάτια των απλών ανθρώπων μοιάζει απίστευτη…
Καταρχάς, φαίνεται ότι έπαιξε ρόλο η μυστική επίσκεψη του διευθυντή της ισραηλινής υπηρεσίας εσωτερικής ασφάλειας Ρόνεν Μπαρ στην Τουρκία στις 18 Νοεμβρίου και η συνάντηση με τον ομόλογό του Ιμπραήμ Καλίν. Τότε ειπώθηκε ότι η συνάντηση αφορούσε τη Γάζα. Μία εβδομάδα αργότερα πήγε στην Άγκυρα και συναντήθηκε με τον Ερντογάν ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Ρούτε. Την επομένη, 26 Νοεμβρίου, ξεκίνησε η επίθεση τζιχαντιστών και μισθοφόρων της Τουρκίας κατά της Συρίας…
Τον Μάρτιο του 2008 Ελβετία και Ιράν είχαν ανακοινώσει τη δημιουργία αγωγού φυσικού αερίου που θα ξεκινούσε από το Ιράν και μέσω Τουρκίας θα περνούσε στην Ευρώπη. Η έντονη αντίδραση των ΗΠΑ οδήγησε στη ματαίωσή του…
Το 2009 το Κατάρ, σε συνεννόηση με Τουρκία και ΗΠΑ, παρουσίασε σχέδιο για δικό του αγωγό προς την Ευρώπη. Θα περνούσε από Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, Συρία και Τουρκία…
Στο Κατάρ ανήκουν τα 2/3 και στο Ιράν το υπόλοιπο 1/3 του μεγαλύτερου κοιτάσματος φυσικού αερίου στον κόσμο, 3.000 μέτρα κάτω από τον βυθό του Περσικού Κόλπου. Η μεταφορά μέχρι σήμερα γίνεται με δεξαμενόπλοια και γι’ αυτό είναι ακριβότερο από της Ρωσίας.
Ο Άσαντ απορρίπτει το σχέδιο και αρχίζει διαπραγματεύσεις για άλλον αγωγό με το Ιράν, που θα περνούσε από Ιράκ, Συρία και θα έφτανε στον Λίβανο. Από τις ακτές του το σχέδιο προέβλεπε την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού που θα διέσχιζε τη Μεσόγειο μέχρι την Ελλάδα και από κει θα έφτανε στην αγορά της Ευρώπης!
Η συμφωνία ανάμεσα σε Ιράν και Συρία υπογράφηκε τον Ιούλιο του 2012. Κι ενώ είχε πυροδοτηθεί και στη Συρία η «Αραβική Άνοιξη», τον ίδιο μήνα οι δυτικές δυνάμεις άνοιξαν ζήτημα περί «απειλής χρήσης χημικών όπλων» από την κυβέρνηση Άσαντ. Στα πρότυπα της Λιβύης…
Τότε οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και οι χώρες της Ε.Ε. προχώρησαν και στις απελάσεις των πρεσβευτών της Συρίας από τις χώρες τους. Το έκανε και η Ελλάδα με μικρή χρονική καθυστέρηση (στις 12 Δεκεμβρίου 2012), επειδή υπήρχε υπηρεσιακή κυβέρνηση…
Η ανατροπή του Άσαντ επιχειρείται εκ νέου 12 χρόνια μετά, τώρα που η Ρωσία είναι εγκλωβισμένη στην Ουκρανία, Ιράν και Χεζμπολάχ έχουν πληγεί σημαντικά και ο Ερντογάν κάνει πάλι μετά τη νίκη Τραμπ τα δικά του παζάρια, μη διστάζοντας να βοηθήσει και το (μέχρι πρότινος εχθρικό του) Ισραήλ…
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
μη διστάζοντας να βοηθήσει και το (μέχρι πρότινος εχθρικό του) Ισραήλ…
Μα πάντα ή είναι δικό τους όργανο. Το παιγνίδι τους πεζει άριστα. Μια τον κακό μια τον καλό. Είναι το μπαλαντέρ του συστήματος. Γι’αυτό προσέχει και κανακευει τον Οτσαλάν.
Αν δεν ήταν θα είχε τελειώσει χρόνια τώρα.
Το θέμα είναι με μας τι γίνεται. Την ποιο δύσκολη μεταπολεμική εποχή έχουμε το χειρότερο πολιτικό προσωπικό πού μπορεί να υπάρξει.
Η περιοχή μας φλέγεται και τα ΜΜΕ και εμείς ασχολούμαστε με τους αστυνομικούς γονείς τέρατα.
Κάθε λαός τελικά έχει το πολιτικό προσωπικό που του ταιριάζει
Πολύ σωστά.