Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Μπήκαμε στον Δεκέμβριο και καλό είναι να θυμηθούμε ότι… το πνεύμα των Δεκεμβριανών δεν έχει σβήσει ποτέ.
Η Χρυσούλα Διαβάτη και η Αριστερά δεν ήταν δύο κόσμοι ξένοι, αφού η δημοφιλής ηθοποιός έχει υπάρξει γνωστή για τις δηλωμένες συμπάθειές της. Τι έγινε μόλις έθιξε ένα ιερό τοτέμ της ιδεολογίας; Την παρομοίασαν με δεξιά γιαγιά που κάνει κους κους σε τρόλεϊ των Αθηνών! Το δε άρθρο της ιστοσελίδας «Κατιούσα» άρχισε ως εξής: «Τη Χρυσούλα Διαβάτη τη γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε μέσα από τους πολυάριθμους και χαρακτηριστικούς ρόλους της στη μικρή οθόνη και στο θέατρο. Από τις δημόσιες παρεμβάσεις της θυμόμασταν κυρίως το “θρυλικό” μαλλιοτράβηγμά της με τον Σάκη Ρουβά, αρνούμενη να παραλάβει το ίδιο θεατρικό βραβείο με εκείνον το 2014, κάνοντας λόγους για “σταρ και μίμους που ονομάστηκαν ηθοποιοί”».
Και μετά τι έγινε; «Καρδιοπάθειες απ’ τις πολλές συμπάθειες», όπως έλεγε και το λαϊκό άσμα. Έρχεται η ώρα που η μεγάλη σου συμπάθεια μιλάει υπέρ Ελλάδος και Ελλήνων και τότε σβήνουν όλα!
Με αφορμή τον τίτλο του άρθρου αναζητήθηκε και η επιλήψιμη ενέργεια του Γιάννη Ζουγανέλη. Τι είχε κάνει ο κατά δήλωση του ιδίου αριστερός καλλιτέχνης και εξισώνεται με τη… δεξιά γιαγιά Χρυσούλα Διαβάτη; Είχε την εξής στιχομυθία, αφηγούμενος κατά τη διάρκεια συνέντευξης ένα περιστατικό με μετανάστες:
-Εμείς θέλαμε να τους μυήσουμε σε λογικές της ελληνικής γαστρονομίας. Μια χωριάτικη σαλάτα εξηγούσαμε πώς είναι και τα λοιπά.
-Και σου πέταξε τη σαλάτα;
-Και μου λέει χούμους. Και αυτό με εξόργισε. Και επειδή καταφέρθηκα για όλη αυτή την κατάσταση, ένας τύπος από το πουθενά μού κάνει μήνυση. Βέβαια, ο εισαγγελέας το ‘βαλε στο αρχείο απ’ ό,τι κατάλαβα. Εγώ έχω κάνει αγωγή, γιατί δεν είμαι αδιάφορος για αυτό που συμβαίνει. Με προσέβαλε.
Τι άλλο έχει δηλώσει ο Γιάννης Ζουγανέλης πάλι γύρω στα 2019;
«Κανείς εθνικιστής ή γκεμπελιστής ή φασίστας δεν αγαπάει την πατρίδα του. Αγαπάει τα άγρια ένστικτα της αντιπαράθεσης των ανθρώπων ως αποτέλεσμα της χυδαίας μορφής καταναλωτισμού. Αγαπάει να επιβάλλεται… Εγώ πιστεύω πολύ στην πατρίδα και την εθνικότητα. Αν κάτι με ενοχλούσε στην Αριστερά, πάντα ήταν το ξόρκι στην πατρίδα. Πρέπει να λάβουμε υπόψη το βίωμα. Εγώ έπαιρνα χάρη από τη μάνα μου που πήγαινε στην εκκλησία. Το βίωμα είναι ελληνορθόδοξο, καλώς ή κακώς».
Τα συμπεράσματα δικά σας για τον τρόπο που επιλέγονται προβεβλημένες προσωπικότητες, ώστε να στοχοποιηθούν εξαιρετικά άκομψα από… έως εκείνη την ώρα φίλους και θαυμαστές τους. Μέγιστο δείγμα και της αριστοτεχνικής δυνατότητας του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου να ερεθίζει τα κατώτερα ένστικτα του όχλου, αν ποτέ αποφασίσει να το κάνει.
Κι επειδή θα πουν κάποιοι ότι πολύ συχνά στοχοποιούμε την Αριστερά, να υπενθυμίσω ότι ουκ ολίγες φορές έχουμε στηλιτεύσει παρόμοιες συμπεριφορές προερχόμενες από μη κομμουνιστικά πολιτικά περιβάλλοντα! Έχουν μολυνθεί από τα αντεθνικά μικρόβια ουκ ολίγοι σε αυτή τη χώρα.
Ξανά μανά ο κοινός (υποτίθεται!) παρονομαστής του εταιρικού οικονομικού “προτσές”, μπας και κατανοήσουν κάποτε οι πούροι αριστερο-διεθνιστές ορισμένα βασικά οικονομικά επακόλουθα – που αφορούν και αυτούς, ως τα ημιδιαφανή αναμενόμενα στις σκιές του μέλλοντος.
Έξω από ιδεοληψίες και άγονες προσκολλήσεις.
Η κάθε χώρα θεωρείται (ιστορικά) μια μεγάλη εταιρεία με μετόχους κατοίκους που κληρονομούν τις ισότιμες ονομαστικές “μετοχές” από τους κοινούς γεννήτορες και προκατόχους της χώρας (πατέρες του έθνους τους αποκαλούν ακόμη στην υπερατλαντική εσπερία, βάζοντας μάλιστα οι… πρόεδροι και το χέρι στην καρδιά επί τη ανακρούσει του εθνικού των ύμνου!).
Πέραν των ισοτίμων πάντως μετοχών υπάρχουν και οι ανισότιμες ιδιωτικές μετοχές (κληρονομητέες και αυτές από τους καθ’ εαυτούς γεννήτορες εδώ, είτε όμως και αυτοδημιουργούμενες που αβγαταίνουν το αρχικό κεφάλαιο).
Οι τελευταίες Όμως εδράζονται (σημειωτέον) επάνω στο Ισότιμο Εταιρικό κεφάλαιο… που σε κάθε χώρα έχει Διαφορετική οικονομική αξία, αποκτώντας έτσι και αυτές την εφαπτομενη υπεραξία των.
Τοιουτοτρόπως (απλοικά) άλλο πράγμα είναι λ.χ. ένα υπόσκαφο στο ημεροβίγλι, και άλλο πράγμα το ίδιο ακριβώς σε υποσαχάρια περιοχή ή και σε ένα αφγανικό οροπέδιο. Το ίδιο συμβαίνει με ένα οικόπεδο, έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο, ένα δίκτυο κτλ.
Η Επίγνωση του τι είναι και πόσο αξίζει το εκάστοτε κοινό εταιρικό κεφάλαιο ενός τόπου (και όχι το ιδιωτικό που είναι, -με ημερομηνία λήξεως ως αξία- επακολούθημα του πρώτου) αποτελεί διαχρονικά το σχέδιο και έπαθλο όλων των πολέμων ανά τον κόσμο.
Θα μπορούσαν πολλά να προστεθούν απ’ εδώ και κάτω για το που οδηγείται το οικονομικό διακύβευμα για καθε νόμιμο μέτοχο εάν ανατραπεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς της “εταιρείας” – χωρίς νόμιμη αγορά της κάθε μετοχής στην πραγματική της αξία, αλλ’ όταν παραδίδεται αυτή με οιονεί χαριστέο stock split προς τρίτους… ανθρωπιστικώ δικαιώματι, αντί για αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου υπέρ το άρτιο… πχ golden visa.
Θα έπαιρνε όμως μάκρος και πολύ… βάθος ιστορικό η “ανατομία”, και ίσως σκόνταφτε (μεταφυσικά), κάποια ζόρικη στιγμή, και στα μνημεία πεσόντων ανά την ελληνική γη…
Αποφεύγοντας λοιπόν τους “υφάλους”, μια οπτική στάση, αυτή καθ’ εαυτήν, στους οικονομικά μετρήσιμους σκοπέλους της παραχώρησης μετοχικού κεφαλαίου δωρεάν… ενώ τρέχει για 100 σχεδόν έτη η εξόφληση των παλαιών εταιρικών “ιδίαις δαπάναις”.
Σε αυτό το τόπο πολύ εύκολα ξεχνάμε. Το παρακλάδι της cia Ίδρυμα Ford Οι υποτροφίες του στην Ελλάδα μεταπολεμικά μέσω της Πρεβελάκη σε ποιούς Δωθηκαν; στους κομμουνιστές . Στην Γαλλία Ποιοι πήγαν υπότροφοι; οι αριστεροί. Ποιοί κυριαρχούν μεταπολεμικά ιδεολογικά με τη υποστήριξη των ΗΠΑ ; οι αριστεροί.
Μια ιδεολογία Ένας χώρος φύση και θέση αντεθνικος και όργανο της πρεσβείας.
Πιστεύει κανείς ότι θα κυριαρχούσε ιδεολογικά χωρίς την υποστήριξη-ευλογίες της Αμερικής; Μη τρελαθούμε .
Αν είχαμε λίγη τύχη και είχε βρεθεί ένας ηγέτης δυνατός με την κατάλληλη Πολιτική θα μπορούσε να στρίψει λίγο το κέντρο βάρους σε όφελος της πατρίδας. Από την αριστερά στην πατρίδα.