Ο επίτιμος αρχηγός του ΓΕΣ επιτέθηκε στην κυβέρνηση για την τακτική της στα κρίσιμα εθνικά θέματα και τη θέση που έχει πάρει στον πόλεμο της Ουκρανίας
Του Βασίλη Γαλούπη
Τον Ιούλιο 2012 έσκασε «βόμβα» στις Ένοπλες Δυνάμεις. Ο Κωνσταντίνος Ζιαζιάς παραιτήθηκε από αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ). Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της «Καθημερινής» εκείνες τις ημέρες, «αντέδρασε στις υποδείξεις της πολιτικής ηγεσίας για τις επιλογές των ανώτατων αξιωματικών».
Στην ανακοίνωση του ΓΕΣ ο Ζιαζιάς, «σεβόμενος το προσωπικό που είχε την τιμή να διοικήσει επί εννεάμηνο, υπέβαλε την παραίτησή του για λόγους που άπτονται της ηθικής και της αξιοπρέπειας, τόσο της δικής του όσο και του Στρατεύματος». Τα δημοσιεύματα αποκάλυπταν ότι «της παραίτησής του προηγήθηκε έντονος διάλογος με τον υφυπουργό Εθνικής Άμυνας για τις τοποθετήσεις-προαγωγές αξιωματικών του Στρατού». Το συμβάν έγινε στις 2 τα ξημερώματα και, παρά τις προσπάθειες της πολιτικής ηγεσίας να μεταπειστεί, ο Ζιαζιάς παρέμεινε ανένδοτος στην απόφασή του.
Η φήμη του ήταν πάντα καλή από τη μακρά θητεία του στις Ένοπλες Δυνάμεις. Αναπόφευκτα το κύρος του επίτιμου αρχηγού ενισχύθηκε κι άλλο μετά τη θαρραλέα στάση του. Έκτοτε οι θέσεις του προσελκύουν συχνά το ενδιαφέρον. Προχθές, ένα άρθρο του Ζιαζιά στο «Militaire» του Πάρι Καρβουνόπουλου για το Ουκρανικό και τις σχέσεις Ρωσίας – Ελλάδας σήκωσε πολλή σκόνη. Οι «βόμβες» που έριξε αφορούν ξεκάθαρα τους χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης.
«Ο ναύαρχος, διοικητής της Διοίκησης Ινδο-Ειρηνικού των ΗΠΑ, πρόσφατα είπε σε ακροατήριο του Ινστιτούτου Brookings ότι αρχικά οι ΗΠΑ έστελναν λιγότερο πολύτιμο αμυντικό υλικό στην Ουκρανία, κάτι που δεν επηρέασε βαθιά την ετοιμότητα των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Όμως η πρόσφατη κίνηση να δοθούν προηγμένα όπλα μεγάλου βεληνεκούς στην Ουκρανία εξαντλεί τα αποθέματα των ΗΠΑ» προλογίζει ο Κωνσταντίνος Ζιαζιάς, που συνεχίζει με αναφορά στην Ελλάδα:
«Κάτι, δηλαδή, που έγινε και από τη χώρα μας, βέβαια σε ανάλογη κλίμακα του μεγέθους των Ενόπλων Δυνάμεων και των δυνατοτήτων αυτών. Στη χώρα μας ουδείς “μίλησε” και όσοι εξέφρασαν τις αντιρρήσεις τους και ανέφεραν τις συνέπειες από τη μείωση των προβλεπόμενων αποθεμάτων με τη χορήγηση οπλικών συστημάτων και πυρομαχικών στην Ουκρανία, κατηγορήθηκαν ως ρωσόφιλοι και λοιδορήθηκαν από τα κυβερνητικά “παπαγαλάκια”. Φαίνεται πλέον ότι για μια “καρέκλα” αλλά και για πολλά ευρώ κάποιοι δεν έφεραν καμία επιφύλαξη, δεν εξέφρασαν ούτε καν ενδοιασμούς στη “δωρεάν” παραχώρηση επιχειρησιακού υλικού στην Ουκρανία».
Το συμπέρασμα κατά τον επίτιμο αρχηγό ΓΕΣ καταδεικνύει τη σκληρή πραγματικότητα: «Είναι δεδομένο ότι η διάθεση πολεμικού υλικού στην Ουκρανία άκριτα, χωρίς σχέδιο αναπλήρωσης, τουλάχιστον σε άμεσο χρονικό διάστημα, έχει επιπτώσεις στις επιχειρησιακές δυνατότητες του Στρατού μας. Αυτό ευθέως λέγει και ο Αμερικανός ναύαρχος, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου στην ηγεσία του, πάντα σε σχέση με τη Ρωσία και βέβαια με την Κίνα».
Το ενδιαφέρον κεντρίζουν και όσα γράφει για τις παραδοσιακά στενές ελληνορωσικές σχέσεις που σήμερα έχουν καταρρεύσει: «Η θέση της Ελλάδας, τουλάχιστον ως προς την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, θα κριθεί στις μελλοντικές ρωσοελληνικές σχέσεις σε όλα τα επίπεδα. Και οικονομικά και γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά. (…) Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να είσαι εχθρός με μία από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες χώρες του κόσμου, η οποία τυγχάνει να βρίσκεται και στην αυλή σου. Δεν μπορεί να είσαι εχθρός μελλοντικά με μια Ρωσία που συνορεύει με την Τουρκία και που ο Ερντογάν χρησιμοποιεί καλά το παιχνίδι της διπλωματίας, ώστε να έχει καλυμμένα τα νώτα του. Δεν μπορείς να είσαι σε μόνιμη κόντρα με τη Ρωσία, όταν έρχονται εκατομμύρια ευρώ μέσω του τουρισμού. Ούτε μπορείς να είσαι απέναντι από μια χώρα που απειλεί όλη την Ευρώπη μέσω της δύναμής της στην ενέργεια».
Και καταλήγει ο Κωνσταντίνος Ζιαζιάς:
1. «Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει, έστω και τώρα, να κρατήσει τις δυνατές αποστάσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία, μέσα στο θεσμικό βέβαια πλαίσιο της Συμμαχίας και σύμφωνα με τη βασική αρχή της εξωτερικής μας πολιτικής, που είναι η εξυπηρέτηση των εθνικών μας συμφερόντων. Ο πόλεμος αυτός υπερβαίνει κατά πολύ τις ελληνικές δυνατότητες. Η πλειονότητα των δυτικών χωρών κράτησε τέτοιες αποστάσεις».
2. «Τον ελληνισμό αυτή την περίοδο θα έπρεπε να τον απασχολεί αποκλειστικά η αντιμετώπιση της ορατής και δεδομένης τουρκικής απειλής και όχι η “κήρυξη πολέμου” κατά της Ρωσίας. Με κάποιο τρόπο οι ελληνορωσικές σχέσεις θα πρέπει να βελτιωθούν. Όχι να προσδεθούμε στο ρωσικό άρμα – άλλωστε έχουμε εδώ και δεκαετίες επιλέξει στρατόπεδο. Αλλά στο πώς θα έχουμε μια ανεκτή, φιλική διπλωματική σχέση και έναν ανοικτό δίαυλο επικοινωνίας προκειμένου να επιλύονται ζητήματα που ανακύπτουν».
3. «Η Ελλάδα επίσημα είναι στη λίστα των εχθρικών χωρών για τη Μόσχα εδώ και καιρό, και αυτό θα παίξει ρόλο και μετά τη λήξη του ουκρανικού πολέμου και μιας πιθανής συμφωνίας ΗΠΑ – Ρωσίας. Όπως και να λήξει ο πόλεμος στην Ουκρανία, το μόνο σίγουρο θα είναι στο τέλος ότι η Ελλάδα θα έχει χάσει πιο πολλά από ό,τι προσδοκούσε πως θα κέρδιζε από αυτόν».
Αναμφισβήτητα ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΣ δεν έχει μάθει να μασάει τα λόγια του για ζητήματα που οι περισσότεροι δεν αγγίζουν ή τα στρογγυλεύουν προπαγανδίζοντας. Κανείς δεν μπορεί να του προσάψει ότι δεν έχει το θάρρος να εκπέμπει σήμα κινδύνου, όταν κρίνει πως είναι απαραίτητο για το εθνικό συμφέρον…
Το βιογραφικό του Κωνσταντίνου Ζιαζιά
Κατάγεται από το χωριό Καρυά Ολύμπου και γεννήθηκε στην Αυλίδα της Χαλκίδας. Είναι πτυχιούχος αλεξιπτωτιστής από το 1979 και απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Πολέμου και της Σχολής Εθνικής Αμύνης. Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1978, ως ανθυπίλαρχος τεθωρακισμένων.
Έχει υπηρετήσει σε όλο το γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας και έχει διοικήσει όλα τα κλιμάκια Διοικήσεως μέχρι και το επίπεδο Μεραρχίας. Έχει τιμηθεί με όλα τα προβλεπόμενα παράσημα για τον βαθμό του, μετάλλια και διαμνημονεύσεις. Γνωρίζει αγγλικά και συμμετείχε σε αποστολές του Στρατού στο εξωτερικό.
Τον Νοέμβριο 2011 έγινε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ). Τον Ιούλιο 2012 παραιτήθηκε, αντιδρώντας στις υποδείξεις της πολιτικής ηγεσίας για τις επιλογές των ανώτατων αξιωματικών.
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
