Η ειδωλολατρεία χάλκινων «εθναρχικών» μόσχων είναι μείζον πρόβλημα του έθνους. Κλασικό παράδειγμα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος
Του Παναγιώτη Λιάκου
Σαν σήμερα το 1920, εν μέσω πολέμου, ο Ελευθέριος Βενιζέλος έκανε εκλογές με εκλογικό σύστημα που ο ίδιος είχε εγκρίνει, με περιφέρειες που ο ίδιος είχε αποφασίσει να ενταχθούν στο εκλογικό σώμα, και σε χρόνο που ο ίδιος αποφάσισε. Τις εκλογές τις έχασε κερδίζοντάς τες! Δηλαδή, πήρε περισσότερες ψήφους και λιγότερες έδρες. Οι καχύποπτοι, που αποφεύγουν να υιοθετούν άκριτα την επίσημη «γραμμή», θεωρούν ότι αυτές οι εκλογές ήταν ο πιο βελούδινος τρόπος για να απεμπλακεί ο χρηματιζόμενος από τους ξένους «εθνάρχης» από τη Μικρασιατική Καταστροφή, το φάσμα της οποίας γινόταν ολοένα και πιο διακριτό.
Οι αφρόνως καταναλίσκοντες την κρατική προπαγάνδα μιλούν για τον «αχάριστο» λαό που δεν πείστηκε από το «μεγάλωμα» της πατρίδας που είχε γίνει «η Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών» – μια επιτυχία του Βενιζέλου που επισφραγίστηκε με τη Συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920). Εδώ αξίζει να υπενθυμιστεί μια τοσηδούλα λεπτομέρεια: η Συνθήκη των Σεβρών ουδέποτε κυρώθηκε σε οποιοδήποτε Κοινοβούλιο. Ούτε καν στο ελληνικό. Η αξία της ήταν μικρότερη από μια χρησιμοποιημένη λαδόκολλα τυλίγματος σουβλακίου – μια και η λαδιά πάνω στη λαδόκολλα αποδεικνύει ότι κάποτε υπήρξε ένα… σουβλάκι εντός της λαδόκολλας. Η Συνθήκη των Σεβρών, όμως, ουδέν κύρος απέκτησε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε. Μόνο οι βενιζελικοί κραδαίνουν το νεκρό χαρτί σαν απόδειξη… θριάμβου.
Επίσης, αξίζει να δούμε πως αποφεύγει η κρατική προπαγάνδα να απαντήσει σε κρίσιμα ερωτήματα για τις εκλογές του 1920 και φορτώνει στην… τύχη την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές και στον βασιλιά Κωνσταντίνο την ήττα στο Μικρασιατικό Μέτωπο! Στο βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου (σελ. 95-96) διαβάζουμε:
«Οι Φιλελεύθεροι προκήρυξαν εκλογές για αναθεωρητική εθνοσυνέλευση, με στόχο να νομιμοποιήσουν τις μέχρι τότε ενέργειές τους και να περιορίσουν τις αρμοδιότητες του βασιλιά. Η συνασπισμένη αντιπολίτευση, όμως, απροσδόκητα κέρδισε τις εκλογές. Ο Βενιζέλος έφυγε στο εξωτερικό. Η νέα κυβέρνηση έκανε δημοψήφισμα για την επιστροφή του Κωνσταντίνου, στο οποίο η ετυμηγορία ήταν υπέρ του βασιλιά. Δίστασε όμως να αλλάξει την εξωτερική πολιτική και να επιδιώξει ειρηνική λύση. Το μέτωπο κατέρρευσε, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική ήττα».
Είναι, ομολογουμένως, συγκινητικές οι προσπάθειες του συστήματος να συντηρήσει το χάλκινο εθναρχικό είδωλο του Ελευθερίου Βενιζέλου, του ανθρώπου που ιδεολογικοποίησε την ξενοκρατία στην Ελλάδα.
Όποιες και αν ήταν οι (υπαρκτές και σοβαρές) ευθύνες του Βενιζέλου (και πριν τις εκλογές του 20 και μετά) δεν αναιρούν ούτε κατ’ ελάχιστο τις τεράστιες ευθύνες και τα ολέθρια λάθη των διαδόχων του στην εξουσία (τις οποίες πρώτος και καλύτερος κατέγραψε με τα πιο μελανά χρώματα ο Ιωάννης Μεταξάς στο Ημερολόγιό του – διαβάστε το!). Στα χέρια τους κατέρρευσε – κυριολεκτικά – το μικρασιατικό μέτωπο και έγινε στάχτη η μεγάλη ιδέα… Αρκετά λοιπόν με τις μισές αλήθειες και τις κομματικές εμπάθειες ένθεν κακείθεν! Σε ένα θα συμφωνήσω μαζί σας: είδωλα “εθναρχών” (ούτε Τρικούπιδων, ούτε Βενιζέλων, ούτε Καραμανλήδων) δεν έχει ανάγκη ο τόπος μας.. οι ηγέτες κρίνονται από την Ιστορία και ουδείς είναι αλάνθαστος…η ειδωλοποίηση, η δαιμονοποίηση και εν γένει ο φανατισμός και ο φατριασμός μας έχουν καταστρέψει ως έθνος..