Του Χρήστου Μπολώση
Κάποιοι πριν από εμάς είπαν: «Στην ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους γονείς. Στον πόλεμο οι γονείς θάβουν τα παιδιά».
Ψάχνοντας στο Google, βρήκα τον “Κανονισμό εσωτερικής υπηρεσίας των στρατευμάτων 20-2” εκδόσεως 2017, ο οποίος αναφέρει: “…23. Ο Διοικητής υπέχει: α. Διοικητική (πειθαρχική) ευθύνη για ό,τι πράττει ή παραλείπει να πράξει η Μονάδα ή το Συγκρότημα που διοικεί, εφόσον υφίσταται προς τούτο νομική του υποχρέωση, σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους, κανονισμούς και διαταγές, και ήταν αντικειμενικώς ικανός σε θέση να το πράξει. β. Αστική ευθύνη κατά τα οριζόμενα σε ειδικότερα νομοθετήματα, όπως αυτά κάθε φορά ισχύουν… κ.λπ.»
Προς τι όλα αυτά; Διότι στον Στρατό υπάρχουν ευθύνες του διοικητή, ενώ στις κυβερνήσεις όχι.
Μερικές κυβερνητικές εφημερίδες τσαντίστηκαν επειδή οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών κριτικάρουν τον κ. Μητσοτάκη και προσπαθούν να συνδέσουν το θέμα με κομματικές διαδρομές.
Δεν τις είδα όμως να συνδέουν το προσφάτως τηρηθέν ενός λεπτού σιγής στη Βουλή με κόμματα και παρατάξεις.
Βεβαίως και τώρα βρισκόμαστε σε πόλεμο (με τη… Ρωσία), αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τα 57 θύματα, κι ας το χωνέψουν μερικοί ότι οι ευθύνες δεν σταματούν στον σουβλατζή, ο οποίος ενδεχομένως άργησε να φέρει τα σουβλάκια και ο σταθμάρχης έβγαινε και κοίταγε αν έρχονται, με αποτέλεσμα «πάμε κι όπου βγει».
