Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Τον περασμένο Απρίλιο ο Στέφανος Κασσελάκης, λίγο πριν αναχωρήσει από τις ΗΠΑ, από όπου κάθε φορά που πήγαινε προκαλούσε μποφόρια στον ΣΥΡΙΖΑ, επισκέφθηκε ένα, θα λέγαμε, αγαπημένο του μέρος. Ήταν τα γραφεία του Center for Strategic & International Studies (CSIS) στην Ουάσινγκτον, ένα κέντρο διεθνών μελετών που συνδέεται άμεσα με το Πεντάγωνο, τις βιομηχανίες όπλων και τη CIA. Στο κέντρο αυτό, όπως έγραψε το τέως στέλεχος της Goldman Sucks, ο Κασσελάκης, (όπως κι ο… ανταγωνιστής του για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ Νικόλας Φαραντούρης, για να είμαστε δίκαιοι, όσο κι αν το κρύβει…) είχε μία από τις πρώτες επαγγελματικές εμπειρίες του, το 2007.
Κατά την επίσκεψη ο Κασσελάκης συνοδευόταν από τη Ρένα Δούρου, εξέχον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. «Ολοκληρώνοντας την επίσκεψή μου στην Ουάσινγκτον επισκέφθηκα ένα οικείο μέρος, το Ινστιτούτο CSIS. Είμαι ενθουσιασμένος που αντάλλαξα απόψεις με τους διευθυντές του και να κερδίσω από τις ματιές τους γύρω από το τι σημαίνει προοδευτική ποιοτική κυβέρνηση που οραματίζομαι για την Ελλάδα» έγραψε μετά… Ήταν τόσο απασχολημένοι στρώνοντας τις αφέλειές τους στον καθρέφτη εκεί στην Κουμουνδούρου, ώστε -όπως και τα προηγούμενα- κανένας δεν πήρε μυρωδιά σε ποια αμερικανικά κέντρα πηγαίνει κι αναφέρεται κανονικά ο ανεκδιήγητος Κασσελάκης.
Ο άνθρωπος αυτός, ρεζιλεύει τώρα την «Αριστερά του καναπέ», όπως είχε κατακεραυνώσει τότε στη Βουλή ο Ανδρέας τον Κύρκο. Μια αριστερά «ροζ» αποχρώσεων που κούρνιαζε πάντα στη θαλπωρή της εξουσίας και στο κομματικό μισθολόγιο… Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι κάτι πολιτικά αθύρματα, τύπου Μητσοτάκη, Γεωργιάδη, Χατζηδάκη, Βορίδη και δεν συμμαζεύεται, επιτίθενται ισοπεδωτικά στον κόσμο που πίστεψε σε μια άλλη εκδοχή ζωής, έξω από τα Μνημόνια, και διεκδίκησε ένα μέλλον στο οποίο δεν θα πεθάνει άκεφος.
Αυξάνουν τα φάρμακα, κλείνουν τα νοσοκομεία, στενεύουν την πρόσβαση των παιδιών μας στη δημόσια παιδεία, αδιαφορούν για τη δημογραφική κατάρρευση, δουλειές δεν ανοίγουν, μοιράζονται το δημόσιο χρήμα μεταξύ τους, αφήνουν την έρημη πατρίδα ξαρμάτωτη απέναντι σε κάθε είδους απειλή, οικολογική και εθνική. Κι αντί να χαθούν οικειοθελώς από προσώπου γης, ανεβάζουν την πίεση στην παραζαλισμένη κοινωνία που δεν ξέρει τι να κάνει με τόσους μετανάστες πλάι της, που δεν ενσωματώνονται στα δικά μας ήθη, γιατί οι Αμερικανοί σύμβουλοί τους τούς λένε ότι οι κοινωνίες κυβερνιούνται με τον φόβο.
Τέτοιος «μαζεμένος» ανθελληνισμός δεν έχει εμφανιστεί στην Ιστορία…
ΥΓ.: Το σχολιάζω, άσχετα, σαν μικρό μνημόσυνο. Στο παλιό ποδόσφαιρο δύο παίχτες «έβλεπαν» το παιχνίδι. Ο «τέρμας» και το «εξάρι». Ίσως επειδή έπαιζα κι εγώ στην ίδια θέση και κάπως ήμουν κοντά στο ροκάδικό του στιλ, γούσταρα αυτόν τον προικισμένο αλήτη τον Νέσκενς, που πέθανε προχθές το βράδυ. Βεβαίως ο Κρόιφ, με τον οποίον ήταν συμπαίχτης στον Άγιαξ και στην Εθνική Ολλανδίας, ήταν παιχταράς. Αλλά, αν δεν υπήρχαν ψυχές σαν του Νέσκενς να τους υποστηρίζουν, τους ψηλούς στο ποδόσφαιρο θα τους είχανε μόνο για να αλλάζουν τις λάμπες στα αποδυτήρια…
