ΠΑΣΟΚ: Όσο και να μακιγιάρεις τον νεκρό, ένα ακόμη πτώμα είναι…

Του Strange Attractor

Στις εκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ του γιού του Ανδρέα, και εγγονού του Γεώργιου Παπανδρέου, πήρε το μεγαλειώδες 44% με τον λαό να πανηγυρίζει στους δρόμους!

Λίγο μετά, το 2012, το ίδιο κόμμα πήρε μόλις 13%, πιο κάτω ακόμη κι από τον ΣΥΡΙΖΑ που από το 3% έφτασε στο 16%, λίγο πριν μπει στο Μαξίμου ως κυβέρνηση και ζήσουμε τα χάλια που ζήσαμε, με τον κίνδυνο των συσσιτίων να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας.

Το θέμα μας όμως είναι το ΠΑΣΟΚ, κι όχι ο διαλυμένος σήμερα συρφετός του Κεν Κάσελ και της Γεροβασίλη.

Το ΠΑΣΟΚ, που σημάδεψε ανεξίτηλα τα τελευταία 50 χρόνια τον τόπο μας, και που σήμερα τα ΜΜΕ προσπαθούν να το αναστήσουν, οσμιζόμενα την επερχόμενη κατάρρευση της ΝΔ του μητσοτακέικου.

Εκεί λοιπόν που το είχαν ξεχάσει για τα καλά, μια ο Σαλμάς, μια οι 11, μια οι 8, μια η απουσία Καραμανλή-Σαμαρά από τις φιέστες του Κυριάκου με τα street και τα finger food στη Ρηγίλλης, και να που οι αδέκαστοι κήνσορες της ενημέρωσής μας το ξαναθυμήθηκαν.

Και να ρεπορτάζ για τον «δήμαρχο» της καρδιάς, μας, για την Αννούλα τη σοσιαλίστρια, τον μπρουτάλ Ανδρουλάκη, τον γιο του Αυλάρχη του βασιλιά Κωνσταντίνου Παύλο Γερουλάνο… κ.ο.κ.

Σε λίγο, έτσι όπως το πάνε, μην εκπλαγείτε αν ακούσετε τον Πορτοσάλτε ή τον Παπαδάκη να παίζουνε το Κάρμινα Μπουράνα, ή να τραγουδάνε unplugged Μάνο Λοϊζο στις εκπομπές τους…

Σαν τα όρνεα, που μόλις μυρίζουν ψοφίμι σπεύδουν να το «απαλλοτριώσουν» (όπου ψοφίμι βλέπετε ΝΔ του Κυριάκου) και να πάνε για νέα φαγοπότια.

Εδώ και 15 χρόνια λοιπόν ζούμε το κύκνειο άσμα ενός κόμματος, του οποίου ο επιθανάτιος ρόγχος του ήταν δυνατός.

Το πώς και γιατί ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ, και το τι ρόλο έπαιξε, κατά τη δική μου τουλάχιστον ποταπή άποψη, αγγίζει τα όρια της συνωμοσιολογίας.

Εν ολίγοις, όπως η Ένωση Κέντρου του Παπανδρέου (πρεσβύτερου) χρησίμευσε ως τεχνητό φρένο στην ανησυχητικά ανοδική πορεία της ΕΔΑ (με άνωθεν εντολές εκ του εξωτερικού), έτσι και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα έπαιξε τον ρόλο της βαλβίδας ασφαλείας σε μια ιδιαίτερα δύσκολη, ευαίσθητη, και πλήρως ριζοσπαστικοποιημένη εποχή, αυτήν της μεταπολίτευσης, και του ψυχρού πολέμου.

Από εκεί και πέρα, ο ρόλος του ήταν καταλυτικός. Και πολλές φορές, οι εξελίξεις και η ορμή του, ξεπέρασαν ακόμη και το ίδιο. Ακόμη και τους δημιουργούς του.

Έκανε πολλά καλά, αλλά και πολλά κακά.

Και όλα οφείλονταν τόσο στις τότε εποχές, όσο και στην αναμφισβήτητη χαρισματικότητα του αδιαμφισβήτητου ηγέτη του.

Η πρώτη σημαντική φθορά άρχισε να διαφαίνεται επί Κοσκωτά και Λιάνη.

Εκεί είναι που το εγκατέλειψαν οι όποιοι υποψιασμένοι, και που γραπώθηκαν επάνω του οι θεσιθήρες, οι επαγγελματίες χειροκροτητές, και οι διάφοροι βαστάζοι.

Μέχρι που έσκασε η μπόμπα, ο Ανδρέας πήγε στο Ειδικό Δικαστήριο, and the rest is history.

Στη συνέχεια, και μετά τη λαίλαπα Μητσοτάκη (και Γρυλλάκη),  επανήλθε το 1993 δριμύτερο, πλην όμως σε μια πιο μεταφυσική μορφή, αφού κουμάντο πλέον έκαναν οι χαρτορίχτρες, τα ματζούνια, οι καλόγεροι, και οι… αεροσυνοδοί.

Ο πρώτος που την έκανε αηδιασμένος ήταν ο Τσοβόλας, ο πρώτος όλων σε εσωκομματικές ψήφους, που ο πούρος Πασόκος όμως Γιαννόπουλος τον αποκαλούσε «τσοβολάκο», επειδή τόλμησε και έφυγε από το «μαντρί της ακολασίας», και ίδρυσε δικό του κόμμα, αρνούμενος να βαράει προσοχές στη Μιμή, στη Βαγγέλω,  και στην Πόπη Κοτοπούλη Τουρλουμπούση… τι θυμάμαι ο έρμος;

Η επόμενη βασική και ριζικά ανατρεπτική μεταστροφή του ΠΑΣΟΚ συνέβη την περίοδο που τα ηνία του ανέλαβαν οι εκσυγχρονιστές του «ήπιου λογιστή» Σημίτη.

Εκεί άλλαξαν τα πάντα, και οι ο «σοσιαλιστικός» κόσμος γύρισε ανάποδα.

Τα ζιβάγκο έγιναν Αρμάνι, τα γένια… καλοξυρισμένα ροδαλά μάγουλα, και τα αντάρτικα τραγούδια αντικαταστάθηκαν από τσιφτετελοπόπ άσματα, πρώτο τραπέζι πίστα, συνοδεία μαύρου ΤΖΟΝΙ.

Η εποχή συνέπεσε και με την είσοδό μας στο ευρώ, οπότε το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε τη διέξοδο του κάθε λογής γιάπη, που ξαφνικά είδε τα όνειρα γρήγορου πλουτισμού του να ικανοποιούνται, ενδεδυμένα μάλιστα τον μανδύα του δήθεν προοδευτικού σοσιαλισμού.
Η χαρά του κρατικοδίαιτου νεοελληνικού κατσαπλιάδικου «επιχειρείν»!

Η απαρχή του παρασιτικού καπιταλισμού (crony capitalism) που ειδικά στις μέρες μας, ελέω της Αγίας Οικογένειας ΑΕ, κυριαρχεί.

Και όλα αυτά με τη βούλα και την έγκριση των κονδυλίων της ΕΕ, και με τις ανοιχτές πιστωτικές στρόφιγγες σε «ισχυρό» ευρώ.

Τα διακοποδάνεια, και τα θαλασσοδάνεια ήταν καθεστώς.

Τρίχες δηλαδή κατσαρές.

Αυτό που έγινε ουσιαστικά ήταν ένα ξέφρενο πάρτι των αγορών, και όλων αυτών που αργότερα, επί κρίσης, οι ίδιοι οι «μετανοούντες» Πασόκοι, που έσπευσαν να γιγαντώσουν τον Σύριζα, αποκαλούσαν απαξιωτικά κερδοσκόπους.

Μια φούσκα που έθρεψαν, και που έσκασε με δύναμη στα μούτρα όλων μας.

Καλώς ή κακώς, ήταν αρκετές οι φωνές που από καιρό προειδοποιούσαν για τη νομοτελειακή πολιτικοοικονομική σύγκλιση των δυο κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα (άσχετα αν οι περισσότεροι εξ ημών προτίμησαν να πάνε με τη ροή, και να γίνουν παίκτες του χρηματιστηρίου).

Όπου τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ, θα αποτελούσαν απλά δυο όψεις του ιδίου νομίσματος. Αυτού των αγορών και όχι του λαού.

Δεν γίνονταν αλλιώς. Όσο ριζοσπαστικό, και όσο φιλολαϊκό και να θέλει να φανεί ένα κόμμα, όταν περνάει 20 και πλέον χρόνια στην εξουσία, αναγκαστικά θα συμπορευτεί με τα μεγάλα συμφέροντα, θα προσελκύσει όλα τα χρυσοκάνθαρα στοιχεία της κοινωνίας, θα πουλήσει τους αγνούς ιδεολόγους οπαδούς του, και στο τέλος θα μεταμορφωθεί.

Θα γίνει δηλαδή ένα κακέκτυπο του αρχικού του εαυτού.

Το ίδιο έργο το έχουμε δει (ιστορικά) να επαναλαμβάνεται παντού στον κόσμο, και το είδαμε και με τους Συριζαίους, που ξεκίνησαν ως «κινηματίες» της αριστεράς, και κατέληξαν τσιράκια της Hellenic Train, της FRAPORT, και άλλων «πυλώνων» της οικονομίας μας, που μέχρι να μπουν στο Μαξίμου ήταν οι «κακοί κσαίνοι τοκογλύφοι».

Ακόμη και στη σοσιαλιστικά «αυτοδιαχειριζόμενη» Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Διαβάστε Μίλοβαν Τζίλας και θα καταλάβετε.

Πώς λοιπόν θα μπορούσε να γλιτώσει το ΠΑΣΟΚ; Με ποια εχέγγυα;

Τη Μιμή, που σπούδασε δίπλα στον Κούντερα αεροσυνοδεία;

Το ηθικό ανάστημα του Άκη;

Την παραγωγή υψηλής πολιτικής του Κουλούρη, του Βερελή, και του Μαντέλη;

Τους ακατάσχετους βερμπαλισμούς του Μπένυ, και τα ασυνάρτητα φληναφήματα της Αννούλας, και του Κρίτωνα Αρσένη;

Τον λιτό και μεστό λόγο του Χάρη (διά τούτο λέγω) Καστανίδη;

Πώς;

Και πώς θα ανανεωθεί σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο;

Με την κα Νταλάρα;

Με την Εύα Καϊλή;

Με τους Γεωργιανούς (ομογενείς) ψηφοφόρους του;

Με τον… Πετσάλνικο;

Με τον Δούκα;

Δεν γίνονται αυτά.

Επομένως, να’ μαστε πάλι εδώ Ανδρέα, οι φόροι και όχι τα δάνεια πέφτουν χιαστί!

Το ΠΑΣΟΚ έπεσε θύμα της ακόρεστης όρεξής του για εξουσία. Όπου εξουσία, από κάποιο σημείο και μετά, σήμαινε κότερα, βίλες, Καγιέν, μπουζούκια, μετοχές Λιναρά, ομόλογα, κλπ.

Διαπλοκή στη νιοστή.

Δεν σήμαινε μια σοσιαλιστική αναδιάταξη της χώρας. Κάθε άλλο.

Και αυτό αποδείχθηκε με τη στάση του, μόλις πέσανε τα φράγκα (βλ. ευρωπαϊκά και άλλα κονδύλια).

Εκεί φάνηκε καθαρά τι εστί το σύγχρονο ΠΑΣΟΚ.

Με ποιους πήγε, και ποιους άφησε πίσω του.

Πήγε με τους τραπεζίτες, ξένους και ντόπιους, και άφησε πίσω του τον «κυρίαρχο» λαό. Τα υποζύγια της ανόδου του δηλαδή.

Και επί κρίσης, τότε που στέρεψαν οι κάνουλες και δεν έπεφτε ούτε κοτσάνι στα σκυλάδικα, τι κάνανε όλοι εκείνοι οι πούροι σοσιαλιστές;

Έσπευσαν εν χορώ στο τσίρκο ΣΥΡΙΖΑ… για μια νέα καρέκλα, και ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κλπ κλπ…

Για αυτό, άσχετα με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς των ΜΜΕ για τις εσωτερικές διαδικασίες και εκλογές νέων προσώπων που θα ξαναζωντανέψουν το ΠΑΣΟΚ, άσχετα με τα διάφορα παπαγαλάκια που φοβούμενα μη χάσουν την κουτάλα της εξουσίας, κραυγάζουν με στεντόρεια τη φωνή για το νέο ΠΑΣΟΚ που θα προκύψει, η αλήθεια είναι μία: Το ΠΑΣΟΚ, όπως το  ξέραμε, πέθανε το 2012. Κανονικά.

Σήμερα, όσο και να το μακιγιάρουν τα ΜΜΕ, απλά ζούμε το μνημόσυνό του…

Και αντί κάποιοι να προσπαθούν μάταια να το επαναφέρουν με μακιγιάζ, μαλάξεις, και τεχνητές αναπνοές, καλά θα κάνουν να φέρουν παπά να το διαβάσει.

Αφήστε το λοιπόν να ησυχάσει και οριστικά. Μην το παιδεύετε.

Άλλωστε, οι νεκροί δεδικαίωνται…