Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*
Οι περισσότεροι κάνουν πολιτική ή διαμορφώνουν πολιτική θέση από επικεφαλίδες αυτών που ακολουθούν ως κομματόσκυλα, αυτών που μοιράζονται την ίδια ιδεοληψία.
Η αριστερίλα, ένεκα του δικού της αντισημιτισμού, του μίσους προς το Ισραήλ και της φιλοπαλαιστινιακής λαγνείας με την οποία ανατράφηκαν οι φορείς της νόσου της, ακολουθεί τη γραμμή με σκυμμένο το κεφάλι.
Για να καταλάβεις τι γίνεται, πρέπει να ξέρεις Ιστορία και σε αυτόν τον τόπο λίγοι ξέρουν. Και μιλάμε για την κανονική Ιστορία, όχι τα κομματικά κιτάπια, που γράφτηκαν με κόκκινα γυαλιά και μίσος για την Ελλάδα, τη Δύση και τους συμμάχους της, όπως το γενναίο Ισραήλ.
Τι λέει, λοιπόν, η αληθινή Ιστορία; Λέει πως οι Ισραηλινοί είχαν δεχτεί τη λύση των δύο κρατών το 1948. Ποιοι το αρνήθηκαν; Οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες σύμμαχοί τους, δηλαδή όλες οι Αραβικές χώρες, οι οποίες μάλιστα επιτέθηκαν άμεσα στο νεοσύστατο Εβραϊκό Κράτος απ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα, με σκοπό την καταστροφή του εν τη γενέσει και την εξόντωση των Εβραίων, που προσπαθούσαν να φτιάξουν μια εστία για τον κατατρεγμένο λαό τους.
Οι αλαζόνες Άραβες ηττήθηκαν κατά κράτος, όπως ηττήθηκαν και το 1956. Όπως ηττήθηκαν και το 1967. Και όταν το 1973 στο Γιομ Κιπούρ, έπειτα από τεράστια προετοιμασία και πακτωλό σοβιετικής βοήθειας, δοκίμασαν πάλι τον αιφνιδιασμό του 1948, υπέστησαν ακόμη πιο δεινή ήττα, που αποτέλεσε την απαρχή για την προσέγγιση της Αιγύπτου με το Ισραήλ. Ως δε το 1967 η βοήθεια των ΗΠΑ ήταν ελάχιστη. Η τρίτη κατά σειρά συντριπτική νίκη του λιλιπούτειου Ισραήλ κατά των γύρωθεν εχθρών του έστρεψε την πολιτική των ΗΠΑ προς το να επενδύσει στη στήριξη του Ισραήλ.
Ως τότε, στα πρώτα 20 χρόνια του κράτους, όλα οφείλονταν στην εβραϊκή ευφυΐα, εφευρετικότητα, οργάνωση και γενναιότητα. Έπαιρναν βοήθεια από τη Γαλλία και άλλες χώρες, αγόραζαν όπλα, τα οποία αντέγραφαν, κάνοντάς τα καλύτερα και οργάνωναν τον λαό τους ως Ένοπλο Έθνος. Μετά το 1967, έχοντας πλέον στη διάθεσή τους και τις κολοσσιαίες οικονομικές και παραγωγικές σε όπλα δυνάμεις των ΗΠΑ, έγιναν μια μικρή υπερδύναμη, η οποία φρόντισε αυτόνομα να αποκτήσει πυρηνικά όπλα – με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Τι κάνει λοιπόν το Ισραήλ, η μόνη Δημοκρατία στη Μ. Ανατολή, όταν δέχεται επίθεση, όταν σκοτώνουν και απαγάγουν πολίτες του; Κλαψουρίζει στα διεθνή όργανα, μαζεύοντας κωλόχαρτα από τον ΟΗΕ; Όχι. Κυνηγάει και εξοντώνει τους εχθρούς του.
Όταν οι τρομοκράτες σκότωσαν τους Ισραηλινούς αθλητές στο Μόναχο το 1973, η Μοσάντ -με εντολή της Γκόλντα Μεΐρ- τους κυνήγησε και τους σκότωσε σε όλη την υφήλιο, όπως έκανε με πλήθος άλλων που έβαψαν με αίμα Εβραίων τα χέρια τους. Τύλιξαν τον Άιχμαν σε ένα χαλί, τον έφεραν στο Ισραήλ, τον δίκασαν σε ζωντανή μετάδοση και τον κρέμασαν.
Όταν το 1982 Παλαιστίνιοι τρομοκράτες, με ορμητήριο τον Νότιο Λίβανο, σκότωσαν δεκάδες Ισραηλινούς με επίθεση σε λεωφορείο, οι IDF έφτασαν έως τη Βηρυτό, έκαναν τη χώρα οικόπεδο με μπάζα και εξανάγκασαν τον Αραφάτ και 8.000 ενόπλους του να ζητήσουν καταφύγιο στην Τυνησία. Το Ισραήλ έκανε πολλές φορές υποχωρήσεις. Αποχώρησε από τη Γάζα και τι έγινε;
Οι Παλαιστίνιοι εξέλεξαν σε εκλογές τη Χαμάς, που ξόδεψε όσα δεν έφαγαν οι χλιδάτοι ηγέτες της, σε τούνελ και όπλα για τρομοκρατικές επιθέσεις στο Ισραήλ, με αποκορύφωμα την απίστευτη σφαγή και την ομηρία της 7/10/2023, την οποία υποστήριξαν και πανηγύρισαν μαζικά οι Παλαιστίνιοι, φιλότουρκοι έως το μεδούλι. Πανηγύριζαν, δε, όταν ο Ερντογάν, τον οποίο υποδέχθηκαν με πανό «Καλωσήλθες, νέε Πορθητή», έκανε τζαμί την Αγια-Σοφιά. Τι περίμεναν να κάνει το Ισραήλ, να τους κεράσει λουκούμια;
Ο Νετανιάχου είναι μεγάλος ηγέτης, το κράτος του Ισραήλ είναι Φύλακας του λαού του. Την ώρα που μιλούσε από το βήμα του ΟΗΕ, οι IDF εξόντωναν τον Νασράλα και τον διάδοχό του, αποκεφαλίζοντας την τρομοκρατική Χεζμπολάχ. Ένοπλο Έθνος λεόντων, όχι καρπαζοεισπρακτόρων και παράδειγμα προς μίμηση. Ένας αξιόπιστος και σοβαρός σύμμαχος.
Θυμηθείτε τους Αγνοουμένους μας, τους δολοφονημένους αιχμαλώτους μας το 1974, τους χιλιάδες βιασμούς στα κορίτσια, ακόμη και στις γερόντισσες Ελληνίδες της Κύπρου. Θυμηθείτε την κατεχόμενη γη μας, τις εκκλησίες και τα αρχαία μνημεία μας, που λερώνουν με την κατοχή οι δάσκαλοι του Χίτλερ στη Γενοκτονία. Σκεφτείτε τους νεκρούς πιλότους μας από τους τραμπουκισμούς, την παράνομη, ιταμή, συμπεριφορά του κράτους των Γενοκτόνων, που είναι εχθρός, πλέον, και του Ισραήλ. Ατιμώρητοι πεθαίνουν από γεράματα και αρρώστιες οι Τούρκοι και οι Τουρκοκύπριοι φονιάδες και βιαστές στα κρεβάτια τους.
Το Ισραήλ είναι αξιέπαινο, γιατί εξοντώνει τζιχαντιστές φονιάδες, βιαστές και τους υποστηρικτές τους. Εμείς θα πρέπει να το στηρίζουμε αλλά και να το μιμηθούμε, να μελετήσουμε τι κάναμε και κάνουμε εμείς λάθος και ανεχόμαστε τόσες δεκαετίες τη νεοθωμανική θρασύτητα…
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς
Ο αρθρογράφος επικαλείται γνώση της ιστορίας, την οποία δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω, οπότε θα κάνω μερικές παρατηρήσεις.
Για αρχή η καταγεγραμμένη ιστορία ΔΕΝ ξεκινάει το 1948.
Να θυμίσουμε λοιπόν πως περιοχή ήταν υπό βρετανική προσωρινή διοίκηση όταν και κατάφεραν οι Εβραίοι να αλλοιώσουν πληθυσμιακά την περιοχή με εποικισμούς.
Αργότερα ο ΟΗΕ αποφάσισε την διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη και από τότε το κράτος του Ισραήλ εφαρμόζει εποικισμούς για να επεκταθεί, καταπατώντας το διεθνές δίκαιο επιβάλλοντας τον νόμο του ισχυρού.
Εδώ θέλω να ρωτήσω τα εξής: εμάς σαν Ελλάδα μας συμφέρει να υποστηρίζουμε ένα μοντέλο διαρκούς καταπάτησης του διεθνούς δικαίου, το οποίο ξεκίνησε από την πληθυσμιακή αλλοίωση της περιοχής; Θα ήταν κάτι τέτοιο προς το συμφέρον μας στην Θράκη για παράδειγμα;
Μας συμφέρει, όχι μόνο να κάνουμε τα στραβά μάτια αλλά να υποστηρίζουμε κιόλας το δικαίωμα στην άμυνα των εποίκων όταν έχουμε ανοιχτή την πληγή της Κύπρου;
Μας συμφέρει να στηρίζουμε ένα κράτος το οποίο δημιουργήθηκε από διχοτόμηση όταν είναι χωρισμένη η Κύπρος για την οποία προωθεί η Τουρκία την αντίστοιχη διχοτόμηση;
Εγώ θα περίμενα από ένα σοβαρό άρθρο, αντί να μας παρουσιάζει την καταπάτηση του διεθνούς δικαίου ως μαγκιά και τον μελλοντικό υπόδικο του δικαστηρίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως μεγάλο ηγέτη, να μας αναφέρει ποιο είναι το όφελος της χώρας ΜΑΣ από την εμπλοκή και στήριξη μας σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Και μιλάω με όρους ρεαλιστικής προσέγγισης των διεθνών συσχετισμών.
“Για αρχή η καταγεγραμμένη ιστορία ΔΕΝ ξεκινάει το 1948”. Aσφαλώς όχι. Ξεκινά κάπου 2000 χρόνια πριν, όταν ο Ρωμαίος στρατηγός και μετέπειτα αυτοκράτωρ Τίτος, ισοπέδωσε την Ιερουσαλήμ και εξεδίωξε τούς Εβραίους από την πατρίδα των, στέλνοντάς τους στην Διασπορά. Κράτησαν επί 2000 χρόνια ενωμένοι χάρη στην θρησκεία των κυρίως, υπέστησαν διωγμούς και ταπεινώσεις, με αποκορύφωμα την χιτλερική Γερμανία και είχαν ένα όνειρο. Να φτιάξουν μια δική των πατρίδα και πάλι. Άρχισαν να επιστρέφουν στην Γη των Πατέρων των από την δεκαετία τού ’30, την οποία στο μεταξύ είχαν καταλάβει Άραβες επήλυδες και προσπάθησαν να φτιάξουν εκεί ένα κράτος, αντιμετωπίζοντας την άρνηση όλων και κυρίως των Βρετανών. Όσο για τούς Άραβες καταπατητές τής χώρας τού πάλαι ποτέ Βασιλείου τού Ισραήλ, αυτοί προσπάθησαν και προσπαθούν ακόμη να τούς εκδιώξουν πάση θυσία. Οι Ισραηλινοί έχουν ένα μότο: ΠΟΤΕ ΠΙΑ!, με το οποίο και για το οποίο ζουν.
Ο Φαήλος έχει απόλυτο δίκιο. Είναι αξιέπαινοι (ποιος λαός κράτησε ενωμένος, χωρίς να χάσει την ταυτότητά του, επί 2000 χρόνια;), και άξιοι μίμησης, ειδικά από κάποιους που συνηθίζουν να κάνουν τεμενάδες στούς επίδοξους καταπατητές τής γης των, να αδιαφορούν για τους ομοεθνείς των στο ναρκωκράτος τής Αλβανίας και να γλείφουν τα παπούτσια (και όχι μόνο….) και των Αμερικανών και Ευρωπαίων, για να είναι … “στην σωστή πλευρά τής Ιστορίας” (sic)…
@ Κωνσταντίνε
Το επιχείρημα πως ήταν η πατρίδα των προγόνων τους πριν από 2000, έχει τόση βάση όσο το επιχείρημα πως είναι η Παλαιστίνη ιταλική αποικία ακριβώς επειδή τους έδιωξαν οι Ρωμαίοι.
Βέβαια θα μπορούσε να είναι και μακεδονική επαρχία και να έχει περιφερειάρχη τον τζιτζικωστα, απόγονο του Αλέξανδρου.
Εδώ βέβαια θα διαμαρτυρηθούν οι Ιρανοί, γιατί πριν ήταν επαρχία της Περσίας.
Όμως, για να μην τσακώνονται όλοι αυτοί, θα πάμε στον καιρό του Μωυσή και θα τους κάνουμε σκλάβους στην Αίγυπτο.
Μετά από 14 αιώνες “χρησικτησίας” από τους Άραβες αυτά τα επιχειρήματα είναι ανούσια.
Για αυτό και ρώτησα σε επίπεδο γεωπολιτικής ανάλυσης αν εξυπηρετεί με κάποιον τρόπο η συμμετοχή μας στα εγκλήματα που συμβαίνουν αυτή την στιγμή στην Μέση Ανατολή τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
@Λυμπέρη
Η συλλογιστική σου είναι λάθος. Όσοι αναφέρεις υπήρξαν κατακτητές τού Βασιλείου τού Ισραήλ, το οποίο ήταν όντως η πατρογονική εστία των Εβραίων. Το 70 π.χ., όπως ανέφερα, οι Ρωμαίοι τούς εξεδίωξαν απ’ εκεί, μετά από μία από τις πολλές εξεγέρσεις, που έκαμαν εναντίον των. Εσύ θεωρείς τα επιχειρήματα αυτά ανούσια, όχι όμως κι εγώ, που οι Τούρκοι πάνε να τα εφαρμόσουν σ’ εμάς. Ή το άρθρο δεν κατάλαβες, ή προσπαθείς με νομικίστικα τερτίπια να καλύψεις την ουσία του, που είναι φανερή, λησμονώντας, ως φαίνεται, ότι κι ο Φαήλος νομικός είναι.
Η ρεαλιστική πολιτική είναι ότι αυτοί σήμερα, όπως και παλιά, πολεμούν σαν λιοντάρια, χωρίς να κρύβονται και να κρύβουν όπλα σε νοσοκομεία, σχολεία, σπίτια κλπ. και κερδίζουν. Εμείς έχομε τον Γεραπετρίτη να κάνει τεμενάδες και να μιλά για Διεθνές Δίκαιο και άλλα πατόμοια, παραβλέποντας ότι και το δίκαιο μπορεί να ισχύσει μόνο μεταξύ ισοδυνάμων.
@ Κωνσταντίνε
Οι Τούρκοι προσπαθούν να επιβάλλουν:
Εποικισμούς όπως το Ισραήλ.
Δημιουργία κράτους de facto δια της ισχύος των όπλων, όπως το Ισραήλ.
Ένα κράτος που θα δημιουργηθεί με επίκληση κάποιων αοριστων δικαιωμάτων και θα ξεκινήσει με διχοτόμηση, όπως το Ισραήλ.
Τώρα ποια είναι “τα επιχειρήματα (…) που πάνε οι Τούρκοι να εφαρμόσουν σε εμάς” καλό θα ήταν να τα διευκρινίσεις.
Γιατί σύμφωνα με την δική μου αντίληψη εμείς υποστηρίζουμε την ατζέντα της Τουρκίας καλύπτοντας το Ισραήλ.
Τουλάχιστον συμφωνούμε ότι η Ελλάς είναι ο μέγας καρπαζοεισπρακτοπρας επειδή πάντοτε διαλέγει την “σωστή ” πλευρά της Ιστορίας; Τα υπόλοιπα αφορούν στο Ισραήλ που καλά κάνει και προασπίζεται τον λαό του, αλλά κακώς έχει χειρισθεί το θέμα των Παλαιστινίων αμάχων. Οι δε Παλαιστίνιοι, καιρός είναι να ανοίξουν τα μάτια τους και να υποστηρίξουν ηγεσίες έντιμες και με στόχο να δημιουργήσουν έστω και ένα μικρό αλλά ευνομούμενο κράτος. Δεν νοούνται τρομοκρατικές ενέργειες πλέον, στον 21ον αιώνα.