Της Κύρας Αδάμ
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύεται διπλωματική δύναμη δεύτερης ή και τρίτης ταχύτητας στη διεθνή πολιτική σκηνή, καθώς η διπλωματική και η μεσολαβητική παρουσία της στις διεθνείς κρίσεις είναι αδύναμη έως μηδενική.
Οι Βρυξέλλες δεν είχαν περιθώριο να εμπλακούν διπλωματικά ως μεσολαβητική δύναμη ειρήνης στον πόλεμο Ισραήλ – Χεζμπολάχ όλο τον προηγούμενο χρόνο. Δεν άφησαν χώρο για την Ευρώπη οι ΗΠΑ, αλλά και ο Ερντογάν, που πλασάρεται ως ηγέτης των απανταχού μουσουλμάνων. Το σημαντικότερο είναι, όμως, ότι ούτε η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα όργανά της δεν έδειξαν διάθεση να εμπλακούν διπλωματικά, πέραν των άνευ πρακτικής σημασίας διαφόρων αποφάσεων και ψηφισμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πολύ περισσότερο τώρα, καθώς Ιερουσαλήμ και Τεχεράνη δείχνουν κοφτερά δόντια η μία στην άλλη, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι η Ευρώπη (με αδιέξοδες εμπλοκές της Γαλλίας σε Συρία και Λίβανο κατά το παρελθόν) έχει απομακρυνθεί από τη Μέση Ανατολή, αφήνοντας τα ηνία στις ΗΠΑ και στους τοπικούς ηγέτες κρατών.
Αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ηγέτες των κρατών-μελών, σε μια επίδειξη εσωστρέφειας και αδυναμίας, τρομάζουν μόνο και στη σκέψη ότι ολόκληρη η φλεγόμενη Μέση Ανατολή θα προκαλέσει καραβάνια θυμάτων πολέμου και προσφύγων προς τα ασφαλέστερα ευρωπαϊκά εδάφη. Διαιρεμένοι μεταξύ τους όλο το τελευταίο διάστημα στην αντιμετώπιση του ευρύτερου προσφυγικού προβλήματος, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αγωνιούν μήπως και φτάσουν στις πρωτεύουσές τους οι νέοι κατατρεγμένοι. Ασχολούνται κυρίως με τον δυνάμει «νέο εχθρό», με τείχη και κλειστά σύνορα, γυρίζοντας κωμικοτραγικά την Ευρώπη πίσω σ’ έναν μοντέρνο Μεσαίωνα με τις πόλεις-φρούριά τους. Φυσικά, επαναπαύονται στη βεβαιότητά τους ότι τα ενδεχόμενα νέα προσφυγικά κύματα προς την Ευρώπη θα σταματήσουν στις ευρωπαϊκές χώρες -πύλες εισόδου- όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και τώρα και η Κύπρος. Η Λευκωσία, λόγω της εγγύτητας των ανατολικών ακτών της π.χ. με τον Λίβανο είναι πιθανό να αντιμετωπίσει μεγάλο προσφυγικό πρόβλημα, με τους «άλλους Ευρωπαίους» να κοιτάζουν και να κοιτάζουν εκ του μακρόθεν. Όμως και η Ελλάδα είναι πιθανόν να αντιμετωπίσει νέο προσφυγικό κύμα, είτε απευθείας από τη Μέση Ανατολή είτε από πρόσφυγες που φτάνουν στην Τουρκία και «εξάγονται» στην Ελλάδα.
Όπως και να ‘χει το πράγμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δίνει την εικόνα μεγάλης περιφερειακής δύναμης, αλλά περιφέρειας που ψάχνει να διευθετήσει τις κρίσεις της.
Ο απώτερος κίνδυνος είναι μια νέα ενεργειακή κρίση, που θα πέσει ως πέλεκυς πάνω στην ενεργοβόρα χωρίς ενεργειακή αυτονομία Ευρώπη, που ακόμα δεν μπορεί να συνέλθει από την ενεργειακή κρίση που η ίδια προκάλεσε στον εαυτό της, όταν «τιμώρησε» τη Ρωσία κόβοντας το φθηνό ρωσικό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο προς τις ευρωπαϊκές χώρες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση βεβαίως παραμένει απολύτως πιστή στις «τιμωρητικές δεσμεύσεις» της απέναντι στη Ρωσία, αποφασισμένη να πληρώνει από την τσέπη των Ευρωπαίων φορολογούμενων το «κόστος συγκράτησης» της Ουκρανίας, ώστε αυτή να μην καταρρεύσει επιχειρησιακά και οικονομικά.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Μπάιντεν μέχρι τον Νοέμβριο και της Χάρις ή του Τραμπ μετά τις εκλογές έχουν στραμμένο το ενδιαφέρον τους πάνω στο Ισραήλ, στο Ιράν και στην ευρύτερη περιοχή, και θα αποτελέσει παράδοξη έκπληξη να εξακολουθήσουν να συνεισφέρουν οικονομικά και οπλικά το ίδιο και στην Ουκρανία.
Το βάρος της «σταυροφορίας» εναντίον της Μόσχας από τις δυτικές δυνάμεις μοιραία πέφτει στην πλάτη του κομπάρσου, που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα εξακολουθήσει αδιαμαρτύρητα να σηκώνει τα βάρη και των άλλων.
Ήδη αποκαλύπτεται ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή της Φον ντερ Λάιεν, προηγούμενη και παρούσα έχει βάλει βαθιά το χέρι στον κοινοτικό προϋπολογισμό με «κρυφές» περικοπές από διάφορα κοινοτικά ταμεία (που βλάπτουν κυρίως τις φτωχότερες χώρες της Ένωσης), ώστε να εξακολουθήσουν να ρέουν τα ποσά προς την Ουκρανία για τη διατήρηση του πολέμου και τη μελλοντική -αν και όποτε έρθει- ανασυγκρότηση της χώρας. Ήδη οι Ευρωπαίοι πολίτες αρχίζουν σιγά σιγά να διαπιστώνουν ότι πληρώνουν το ηλεκτρικό ρεύμα της Ουκρανίας, καθώς η ουκρανική παραγωγή ενέργειας και οι σχετικές υποδομές έχουν πάθει μερική καθίζηση από τον πόλεμο. Ήδη οι Ευρωπαίοι αγρότες διαπιστώνουν ότι τα σιτηρά τους έρχονται δεύτερα, μπροστά στην ανάγκη να απορροφηθεί και στην Ευρώπη η ουκρανική παραγωγή σιτηρών, με τα αμφίβολης ή και επικίνδυνης ποιότητας λιπάσματα της Mosando που έχουν κατακλύσει υποχρεωτικά την Ουκρανία.
