Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Ομνύουν στην ενότητα, αλλά ετοιμάζονται για τη διάσπαση τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στο ΠΑΣΟΚ, πιστοποιώντας το πρωτοφανές δράμα που -τουλάχιστον μεταπολιτευτικά- βιώνει η Κεντροαριστερά στη χώρα μας.
Στους κομματικούς διαδρόμους αποτελεί κάτι παραπάνω από κοινό μυστικό ότι, ανάλογα με τα αποτελέσματα στις κάλπες που στήνει από αυτήν την Κυριακή η Χαριλάου Τρικούπη και κατόπιν η Κουμουνδούρου, θα εξαρτηθεί ποιοι θα μείνουν (οι νικητές) και ποιοι θα φύγουν (οι ηττημένοι)…
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, βεβαίως, οι πιθανότητες είναι αυξημένες, αφού το γυαλί έχει ραγίσει εντελώς και αναγνωρίζεται εκατέρωθεν ότι δεν γίνεται να κολλήσει ξανά. Όμως και στο ΠΑΣΟΚ, μολονότι κινείται μέχρι στιγμής συντεταγμένα -αποτελώντας μάλιστα «πρότυπο» έναντι των γειτόνων του-, η ενότητα μετατρέπεται σε ολοένα πιο δύσκολη υπόθεση.
Πέρα από το ζήτημα των προσώπων και της έλλειψης έως τώρα στιβαρών και χαρισματικών ηγεσιών, υπάρχουν και οι πολιτικές διαφορές, που έρχονται να συμπληρώσουν το πρόβλημα και να καταστήσουν δυσκολότερα τα κοινά βήματα στο προσεχές μέλλον…
Δεν θα είναι, για παράδειγμα, δυνατό να συνυπάρχουν πια στον ΣΥΡΙΖΑ ο Κασσελάκης με τον Φάμελλο και τους «87», όπως και αντίστροφα – ό,τι και να λένε σήμερα. Με μια σχετική αναλογία, αυτό ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον μεταξύ ορισμένων από τους πρωταγωνιστές της επικείμενης μάχης. Η αδυναμία συνύπαρξης ωστόσο παίρνει νομοτελειακό χαρακτήρα, επειδή κυρίως αναδιατάσσεται ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό…
Όσο και αν οι υποψήφιοι (και υποψήφιες) αρχηγοί, προκειμένου να ντοπάρουν το κομματικό τους ακροατήριο, βερμπαλίζουν εκατέρωθεν πότε ότι θα είναι οι επόμενοι πρωθυπουργοί και πότε ότι θα ξανακάνουν τα κόμματά τους μεγάλα και τρανά, με τη γενική καθίζηση που παρατηρείται η είσοδος στον αστερισμό των συνεργασιών είναι αναπόφευκτη. Και εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα…
Με τη γενικότερη (εκτός από την ιδεολογική) κρίση που διαπερνά την Κεντροαριστερά, άλλωστε, η ανομοιογένεια στο εσωτερικό των κομμάτων της γίνεται όλο πιο ευδιάκριτη. Και, κακά τα ψέματα, οι «κυβερνητικές συμμαχίες» της επόμενης ημέρας θα έρχονται διαρκώς στο επίκεντρο όσο βαδίζουμε προς τις εκλογές, που ενδέχεται να μην αργήσουν και τόσο, λόγω των αυξανόμενων προβλημάτων που αντιμετωπίζει και η «γαλάζια» παράταξη.
Με άλλα λόγια, ο ευρύτερος αυτός χώρος θα μπορούσε να μοιάζει με ένα σώμα, στο οποίο ενυπάρχουν δύο ψυχές: Μία με πρόσημο κεντροαριστερό και μία με κεντροδεξιό. Και όσο συρρικνώνεται αθροιστικά, δίχως να έχει την προοπτική να ξαναγίνει -ενδεχομένως και για ιστορικούς λόγους- πλειοψηφικός τόσο τα διλήμματα θα μεγαλώνουν, εκ των πραγμάτων. Όπως και οι φυγόκεντρες τάσεις…
Και αν αυτά ακούγονται κάπως θεωρητικά, τα διαρκώς εντεινόμενα σενάρια του παρασκηνίου, για το ενδεχόμενο να μας προκύψουν κάλπες εντός του 2025, τα φέρνουν πιο κοντά στην πραγματικότητα…
Είχε γίνει μεγάλη προσπάθεια για να δημιουργηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή έπρεπε να ενωθούν και τότε διάφορες αριστερές δυνάμεις που είχαν μεγάλη (κατά την άποψή τους) ιδεολογική απόσταση μεταξύ τους. Μετά ήρθε βέβαια ο Τσίπρας και η συγκυβέρνηση με Καμμένο και σάρωσε κάθε ιδεολογική διαφορά, με τις διάφορες κωλοτούμπες, μετατρέποντας το κόμμα σε ένα τακτικό συστημικό μόρφωμα εξουσίας στο οποίο εισέρρευσαν και αρκετοί από άλλους πολιτικούς χώρους που καμιά σχέση δεν είχαν με αριστερά.
Το πράγμα σχεδόν αποτέλειωσε η εκλογή του Κασσελάκη ο οποίος ήρθε από τον απολίτικο επιχειρηματικό χώρο και προσπάθησε να μετατρέψει το κόμμα σε Ανώνυμη Εταιρεία. Κάποια ελάχιστα όπως φαίνεται αντανακλαστικά λειτούργησαν και τον απομάκρυναν, ωστόσο το κόμμα έχει αλωθεί από παρόμοια στοιχεία που βλέπουν το ΣΥΡΙΖΑ απλά σαν ένα ακόμα τρένο εξουσίας και δεν τους νοιάζει ο μηχανοδηγός.
Δεν είναι να περιμένει κανείς μεγάλη συνοχή από ένα τέτοιο μόρφωμα πλέον ιδιαίτερα επειδή η προοπτική της εξουσίας (που πέταξε) έχει πάψει να ενώνει.