Του Strange Attractor
Πώς το είχε πει ο Λένιν; Υπάρχουν δεκαετίες που δεν συμβαίνει τίποτα, και εβδομάδες που χωράνε μέσα τους δεκαετίες… ή κάπως έτσι.
Αυτό βλέπουμε σήμερα στη Μέση Ανατολή, την παραδοσιακή πυριτιδαποθήκη των πρόσφατων δεκαετιών.
Μια Μέση Ανατολή η οποία διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη (βλ. Συρία, Αραβική Άνοιξη, κ.ά.) από τον χαμογελαστό Ομπάμα, ο οποίος πήρε και Νόμπελ Ειρήνης για τα κατορθώματά του, ενώ ο διάδοχός του Τραμπ, ο μόνος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ που δεν ξεκίνησε πόλεμο «εξεδιώχθη» μετά από μία μόνο τετραετία (μέχρι κι ο καθυστερημένος γόνος Μπους τζούνιορ έκανε δυο), ενώ αποτελεί και στόχο δολοφονικών επιθέσεων, διότι μάλλον «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις του στρατιωτικοβιομηχανικού κατεστημένου»…
Τέλος πάντων, το έχω ξαναγράψει εδώ μέσα. Προς το παρόν μοναχικό προπύργιο απέναντι στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και την τρομοκρατία αποτελεί το Ισραήλ, οι σύγχρονοι «ακρίτες», που υπερασπίζονται Θερμοπύλες.
Αν πέσει το Ισραήλ, τότε οι συνέπειες για τη «φιλεύσπλαχνη» Ευρώπη θα είναι ανυπολόγιστες, παρά το γεγονός ότι άρχισε τελευταία να ξυπνάει από τη βυθιότητα, αν κρίνω από τις πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία, την Ολλανδία, και προχθές στην Αυστρία.
Αν πέσει το Ισραήλ, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός θα εξαπλωθεί παντού, ειδικά στην άνευρη, άτολμη, και γενικά ανίσχυρη σημερινή Ευρώπη, που από μόνη της αποφάσισε να αυτοκτονήσει, εισάγοντας και υποδεχόμενη με χαρά εκατομμύρια Μουσουλμάνους πρόσφυγες πολέμου (από χώρες χωρίς πόλεμο), μερίδα των οποίων είναι έτοιμοι να της βάλουν φωτιά και να επιβάλλουν παντού τη σαρία.
Όσον αφορά στους Ισραηλινούς, γι’ αυτούς ισχύει το «ή ταν ή επί τας», καθώς δεν έχουν που αλλού να πάνε, και η υπεράσπιση της πατρίδας τους μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος είναι μονόδρομος.
Άλλωστε, όπως είπε κάποιος κάποτε, οι Ισραηλινοί μάχονται σαν λιοντάρια, διότι πάντα πολεμάνε με την πλάτη τους στο Άουσβιτς…
Κάνουν δηλαδή όλα αυτά τα οποία η Δύση δεν έχει πλέον τα κότσια να κάνει.
Κι αν συνεχίσει έτσι η κατάσταση, το Ισραήλ μπορεί να καθαρίσει από μόνο του και τη μπουγάδα της Αμερικής, δηλαδή το κράτος παρία Ιράν.
Το οποίο βλέποντας τις εξελίξεις, βλέποντας το ξεγύμνωμα της αγαπημένης της Χεζμπολάχ, έκανε χθες μια απέλπιδα προσπάθεια να δείξει ότι ακόμη μετράει σαν δύναμη, πλήττοντας με βαλλιστικούς πυραύλους και απειλώντας με ολοκαύτωμα το Ισραήλ.
Εγώ ακόμη θυμάμαι τις εξίσου απέλπιδες προσπάθειες του Σαντάμ να διασπάσει τη συμμαχία της Δύσης με κάποιες αραβικές χώρες, τότε που του επιτέθηκε το ΝΑΤΟ, εξαπολύοντας πυραύλους ΣΚΟΥΝΤ κατά του αμέτοχου Ισραήλ.
Τι θυμάμαι; Πως οι Ισραηλινοί δέχονταν τεράστιες πιέσεις από τους Δυτικούς να μην αντιδράσουν, διότι κάτι τέτοιο θα έβαζε φωτιά στην τεχνητή ευκαιριακή συμμαχία της με αραβικές χώρες.
Με το Ισραήλ να παρακαλάει να το αφήσουν να αντιδράσει, υποσχόμενο να μπει στη Βαγδάτη μέσα σε ένα μήνα το πολύ.
Τέτοιο είναι το Ισραήλ, που διαθέτει έναν από τους ισχυρότερους και αποτελεσματικότερους στρατούς στον πλανήτη (χώρια τις μυστικές του υπηρεσίες) με πληθυσμό μικρότερο από τον δικό μας.
Αυτό το διάστημα οι Ισραηλινοί παραδίδουν μαθήματα αποφασιστικότητας και γενναιότητας.
Σε αντίθεση με τη νωθρή Δύση, η οποία επαναλαμβάνει τα ίδια που ξεστόμιζε τότε επί Νέβιλ Τσάμπερλεν, λίγο πριν ο Αδόλφος αιματοκυλίσει την Ευρώπη.
Δυστυχώς, όπως διατύπωσε κάποτε και ο θεωρητικός του πολέμου Κλαούζεβιτς, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η κλιμάκωση, και όχι η αποκλιμάκωση είναι απαραίτητη.
Αλλιώς θα συνεχίσουμε να βλέπουμε περιοχές και κράτη ολόκληρα να παραμένουν όμηροι μιας ανόητης δολοφονικής μειοψηφίας δήθεν μαχητών του Ισλάμ, που έχουν όνειρο να επιβάλουν τη Σαρία σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μια η Χαμάς, μια η Χεζμπολάχ, μια οι Χούθι… κ.ο.κ.
Χώρια κάποια κοκοράκια σαν τον Ερντογάν, που καθημερινά διατρανώνει την ισχύ του, την πρόθεσή του να στηρίξει τα αδέρφια του Μουσουλμάνους που τα σκοτώνουν οι «κακοί Εβραίοι»… μπλα μπλα μπλα… και που μόλις είδε πως πέρα από τη Γάζα το Ισραήλ μπήκε και στον Λίβανο, ενώ απειλεί να «τελειώσει» και το Ιράν, άρχισε να κλαψουρίζει φοβούμενος μην τυχόν και η δική του χώρα μπει στο στόχαστρο, και άντε μετά να ξεμπλέξει.
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που κάποιοι λαοί δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Μια από αυτές τις στιγμές ζει το Ισραήλ, που έχει υποσχεθεί στον εαυτό του «ποτέ ξανά».
Το αν η δράση του τυλίξει μια ολόκληρη περιοχή, ή ακόμη και τον υπόλοιπο κόσμο σε αιματοκύλισμα, μπορεί και πυρηνικό, απομένει να το δούμε.
Τίποτα δεν είναι απίθανο, αν μελετήσουμε την ιστορία.
Προς το παρόν, το Ισραήλ πολεμάει μόνο του με το θηρίο και κερδίζει…
