Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου*
Αν θέλουμε να ορίσουμε με λίγα λόγια τη Νέα Τάξη, μπορούμε να την αποκαλέσουμε «δικτατορία των αγορών» σε κάθε πτυχή της ζωής μας, πολιτική, οικονομική και κοινωνική. Με κύρια συνεπακόλουθα να συρρικνώνονται καθημερινά η εθνική κυριαρχία και η ανεξαρτησία των χωρών, να υποβαθμίζεται η κοινοβουλευτική δημοκρατία και να διαλύεται ο κοινωνικός ιστός. Αυτή η «δικτατορία των αγορών» δεν θα μπορούσε να επελαύνει καθημερινά, αν δεν είχε εξασφαλίσει δύο βασικές συμμαχίες, την προπαγάνδιση των αξιών της από τον διεθνή Τύπο και την πρόσδεση της Αριστεράς στο άρμα της.
Ειδικότερα, η συμμαχία με την Αριστερά ήταν κομβικής συμμαχίας για να ελέγξει η Νέα Τάξη τις αντιδράσεις των φοιτητών, των συνδικαλιστών και αρκετών διανοουμένων. Και παράλληλα για να δώσει χαρακτήρα προοδευτισμού και να μεταμφιέσει τις νέες αξίες της ως αντίδραση προς κάποιο δήθεν κατεστημένο. Βλέπουμε λοιπόν το παράδοξο, αντί να πολεμά η Αριστερά στους δρόμους και στα πανεπιστήμια την πολυδιάστατη επίθεση των αγορών που καταστρέφει τα εισοδήματα και τις ελευθερίες της εργατικής τάξης, να αφιερώνει όλη της τη δράση και την ενέργεια στην προστασία και ανάδειξη των μειονοτήτων. Εχθροί της δεν είναι πλέον το μεγάλο κεφάλαιο και οι γιγάντιες πολυεθνικές, ούτε υπερεθνικοί οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και η νεοφεουδαρχική Ε.Ε., αλλά οι ρατσιστές, οι σεξιστές και οι ομοφοβικοί πολίτες.
Πώς συνέβη αυτή η μετάλλαξη που οδήγησε στον εκφυλισμό μιας κάποτε ριζοσπαστικής Αριστεράς; Πρέπει να πάμε αρκετές δεκαετίες πίσω για να απαντήσουμε την ερώτηση. Τα μεταπολεμικά χρόνια οι διανοούμενοι της Σχολής της Φρανκφούρτης έπαψαν να θεωρούν το βιομηχανικό προλεταριάτο και συνολικά την εργατική τάξη επαναστατικό υποκείμενο. Αυτή ήταν μια μεγάλη απόκλιση από τη μαρξιστική σκέψη, αλλά η Σχολή της Φρανκφούρτης πλέον πάντρευε τον Μαρξ όχι με τον Λένιν αλλά με τον Φρόιντ, οπότε μπορούσε να ρίξει πολύ νερό στο κρασί της. Την ερώτηση του Χορκχάιμερ, ποιος θα αντικαταστήσει το εργατικό προλεταριάτο ως επαναστατικό υποκείμενο, την απάντησε τη δεκαετία του ’60 ένα μέλος της Σχολής που δίδαξε φιλοσοφία σε τέσσερα ονομαστά αμερικανικά πανεπιστήμια. Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε διακήρυξε στο βιβλίο του «Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος» (1964) ότι μια συμμαχία φοιτητών, μαύρων, φεμινιστριών και ομοφυλοφίλων θα γινόταν ο φορέας της επαναστατικής διαδικασίας.
Η πρόταση αυτή του Μαρκούζε όχι μόνο επηρέασε την πολιτιστική επανάσταση, στη δεκαετία του ’60, με τους χίπις και τον Μάη του ’68, αλλά έθεσε και τις βάσεις του ρεύματος που σήμερα αποκαλούμε πολιτική ορθότητα. Και βέβαια ήταν η κυρίαρχη ιδέα που οδήγησε τη Νέα πλέον Αριστερά να απαξιώσει τους εργάτες και την αγροτιά ως συντηρητικά στρώματα και να στραφεί στις ποικίλες μειονότητες. Σημειωτέον ότι ο Μαρκούζε συνεργάστηκε με τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών και το υπουργείο Εξωτερικών, άρα σιτιζόταν από το πραγματικό κατεστημένο που φρόντιζε για την καριέρα και την επιτυχία των βιβλίων του. Θεωρήθηκε ο πατέρας αυτής της μεταλλαγμένης Νέας Αριστεράς που πολεμούσε φαντασιακά κατεστημένα.
Για τον Μαρκούζε, ένας οικογενειάρχης που είχε προκόψει στη δουλειά του ήταν ένας συμβιβασμένος και αλλοτριωμένος μικροαστός. Αναζητούσε τους ήρωές του στα λογοτεχνικά έργα, σε «χαρακτήρες διαλυμένους, όπως ο καλλιτέχνης, η πόρνη, η μοιχαλίδα, ο φονιάς, ο καταραμένος ποιητής, ο Σατανάς, ο τρελός». Την επανάσταση θα την έφερνε «το υπόστρωμα των απόκληρων και των ξένων, των εκμεταλλευομένων και των διωκομένων». Ήδη από το «Έρως και Πολιτισμός» (1955) αναγνωρίζει επαναστατικό ρόλο στους ομοφυλοφίλους και πιστεύει πως κάποια μέρα εξαιτίας της «εξέγερσής τους ενάντια στην υποταγή της σεξουαλικότητας από την τάξη της τεκνοποίησης» θα ασκήσουν κοινωνική κριτική τεράστιας σημασίας. Ο ίδιος, όπως και όλη η Σχολή της Φρανκφούρτης, δίνει τεράστια σημασία στην απελευθέρωση της σεξουαλικότητας. Επιδιώκει την αντικατάσταση της αλλοτριωμένης εργασίας με μια εργασία που θα βασίζεται στο παιχνίδι, στην καλλιτεχνική δημιουργία και την ελεύθερη απόλαυση της ηδονής. Σε ένα νεογνωστικό κρεσέντο εκτιμά πως η απελευθέρωση χωρίς όρια που ζητάει θα γίνει δυνατή «με τον περιορισμό των ιχνών του προπατορικού αμαρτήματος».
Τον κήρυκα αυτόν της απελευθέρωσης από το κατεστημένο περιέργως τον προέβαλαν μερικά από τα πιο υλιστικά περιοδικά του κατεστημένου, όπως το «Playboy» και το «Fortune».
ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Έχοντας υπ’ όψιν τις παραπάνω απόψεις του Μαρκούζε, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η Αριστερά στη Δύση σήμερα δεν υποστηρίζει απλώς την αλληλεγγύη στους παράνομους μετανάστες ως ανθρωπιστικό καθήκον, αλλά παίρνει και θέσεις που ενθαρρύνουν τη μετανάστευση. Όχι μόνο ζητώντας επιδόματα, στέγαση και πλήρη πολιτικά δικαιώματα γι’ αυτούς αλλά και καλλιεργώντας αισθήματα ενοχής στους δυτικούς λαούς, επειδή τους περασμένους αιώνες οι χώρες τους ασκούσαν σκληρή αποικιοκρατία.
Γιατί λοιπόν η Αριστερά κρατάει αυτή τη στάση; Όχι επειδή οι μετανάστες θα ενισχύσουν το εργατικό προλεταριάτο σε κάθε χώρα, αλλά επειδή πιστεύει κυριολεκτικά πως αυτοί θα γίνουν το νέο επαναστατικό υποκείμενο, εφόσον η εργατική τάξη στις δυτικές χώρες έχει πλήρως αφομοιωθεί από το σύστημα. Η παραπάνω ανάλυση, παρότι πηγάζει αναμφίβολα από τον Μαρκούζε, είναι εντελώς σουρεαλιστική (και αντιμαρξιστική) για πολλούς λόγους.
Πρώτον, γιατί ο Μαρξ θεωρούσε ότι η εισαγωγή ξένων εργατών γινόταν από το κεφάλαιο προκειμένου να ακυρώσει τις διεκδικήσεις των ντόπιων εργατών για καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας. Δεύτερον, γιατί όσοι από τους μετανάστες δεν βρίσκουν εργασία θα καταλήξουν παραβατικοί και λούμπεν προλετάριοι, δηλαδή ένα κοινωνικό στρώμα που ο Μαρξ θεωρούσε ότι δεν διαθέτει δύναμη ανατροπής και καταλήγει σε αντιδραστικό πολιτικό ρόλο. Τρίτον, γιατί ειδικά στην Ευρώπη η μεγάλη πλειονότητα των μεταναστών είναι μουσουλμάνοι (και κάποιοι ισλαμιστές), συνεπώς η θρησκεία τους είναι κατηγορηματικά αρνητική στην αθεΐα της Αριστεράς. Τέταρτον, γιατί πολλοί μουσουλμάνοι μετανάστες έρχονται από χώρες όπου ισχύει ο νόμος της σαρίας και στις οποίες οι ομοφυλόφιλοι εκτελούνται, επομένως θα είναι κάθετα αρνητικοί στο κίνημα των ομοφυλοφίλων που επίσης υποστηρίζει η Αριστερά. Και δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τι γνώμη έχει το Ισλάμ για τις φεμινίστριες.
Γενικότερα, η Αριστερά αυτοκτονεί, συντασσόμενη με τους φιλελεύθερους στο θέμα της μετανάστευσης. Ακριβώς γιατί όπου αναπτύσσεται το Ισλάμ θα συρρικνώνονται η ίδια η Αριστερά, τα δικαιωματιστικά κινήματα που υποστηρίζει, ακόμη και το ευρωπαϊκό πνεύμα του Διαφωτισμού. Αυτό θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει γίνει αντιληπτό από τους ηγέτες της και να έχουν αναθεωρήσει ότι μπορεί ποτέ, ειδικά οι μουσουλμάνοι μετανάστες, να αποτελέσουν επαναστατικό υποκείμενο. Συνεπώς μόνο στο πλαίσιο ενός συμβιβασμού με τις ελίτ της Νέας Τάξης θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε την επιμονή τους σε φιλομεταναστευτική και φιλοϊσλαμική πολιτική. Ειδικά μάλιστα όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί τιμωρούν όλο και περισσότερο με την ψήφο τους τα αριστερά κόμματα για το συγκεκριμένο θέμα, ενώ προτιμούν πλέον τα εθνικά κόμματα, τα οποία ζητούν σκληρή γραμμή στο θέμα της παράνομης μετανάστευσης.
ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΔΥΣΤΟΠΙΑ
H αφοσιωμένη στήριξη της woke κουλτούρας και των δικαιωματιστικών κινημάτων από τις ίδιες τις ελίτ της Νέας Τάξης απέδειξε πόσο έξω έπεσαν ο Μαρκούζε, οι διανοούμενοι της Φρανκφούρτης και οι ηγέτες της Αριστεράς που τους αποδέχτηκαν. Αντί οι διάφορες μειονότητες να γίνουν το νέο επαναστατικό υποκείμενο που οραματιζόταν ο Μαρκούζε, έγιναν πολιορκητικός κριός που χρησιμοποιούν τα συμφέροντα της Νέας Τάξης. Αντί να προκαλέσουν μια επανάσταση για τον ερχομό μιας ουτοπίας, γίνονται τα όργανα της αντεπανάστασης για τη συγκρότηση μιας δυστοπίας.
Σήμερα οι παγκοσμιοποιητές με τη βοήθεια των δικαιωματιστών καταστρέφουν τον παλιό κόσμο, όπου υπήρχαν ακόμη οι ελευθερίες που κατοχύρωναν τα Συντάγματα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η ισχυρή μεσαία τάξη, τα υψηλά βιοτικά επίπεδα, η προστασία της ιδιοκτησίας, ο σεβασμός της οικογένειας, το βαθύ κοινωνικό κράτος. Και φέρνουν έναν νέο κόσμο, όπου θα επικρατούν ο ψηφιακός ολοκληρωτισμός, η παρακολούθηση όλων μας, η λογοκρισία κάθε αντίθετης άποψης, η κατάργηση ή «διόρθωση» ακόμη και των κλασικών βιβλίων, η ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιου αγαθού, η εξαθλίωση των πολιτών, η νεοφεουδαρχία και τελικά η παγκόσμια διακυβέρνηση των πολυεθνικών. Δυστυχώς, η Αριστερά με τη στήριξή της στα ακραία δικαιωματιστικά κινήματα γίνεται μέρος της εκστρατείας της αποδόμησης του παλιού κόσμου και δεν καταλαβαίνει ότι στον νέο κόσμο δεν θα υπάρχουν ούτε οι ελευθερίες για τις οποίες αγωνίστηκε ούτε η αξιοπρεπής διαβίωση των εργαζομένων.
*Τοπικός εκδότης-συγγραφέας
