Του Παναγιώτη Παύλου*
Η συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο στη Νέα Υόρκη και κυρίως όσα προηγήθηκαν και έπονται αξίζουν την προσοχή μας. Όχι διότι αναφάνηκε κάποια πρόθεση της Ελλάδας να απαντήσει με πυγμή στον νεοοθωμανικό παντουρανικό αναθεωρητισμό του ισλαμιστή Ερντογάν που καλοβλέπει Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο. Αλλά διότι προστίθεται ως πολλοστή μέσα σε δεκαπέντε μήνες στις ελληνοτουρκικές συναντήσεις που ορισμένοι θέλουν να αποδώσουν χαρακτήρα «ανοιχτού παραθύρου», για να θυμηθώ τα λόγια του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, στην κατεύθυνση διευθέτησης ζητημάτων που θέτει επιτακτικά η Τουρκία.
Να επισημάνω, καταρχήν, κάτι που πολλοί στην Ελλάδα, και κυρίως οι κομματικοί οπαδοί, αγνοούν. Όταν μιλάμε για «θέση της κυβέρνησης στα Ελληνοτουρκικά» αυτό δεν συνεπάγεται αναγκαστικά μια σαφή θέση υπεράσπισης του εθνικού συμφέροντος. Η πράξη διαφέρει από τα λόγια. Κι αυτό διότι τα ελληνικά κόμματα εξουσίας δεν είναι συμπαγείς δομές κοινής στοχοθεσίας με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, αλλά άθροισμα ομάδων συμφερόντων και πολλαπλών πυλώνων ισχύος, οντότητες υπερκομματικές συχνά δίχως ιδεολογικές διαφορές.
Έτσι, η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει υπουργό Εξωτερικών έναν εξωκοινοβουλευτικό πανεπιστημιακό, πρώην συνεργάτη του Γιώργου Παπανδρέου, ενώ στις δομές της διαγκωνίζονται μονάδες του συστήματος εξουσίας του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, καθώς και ασπόνδυλοι ψευδοαριστεροί. Ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός περιτριγυρίζεται από ανθρώπους για τους οποίους αν ρωτήσεις αυθεντικούς νεοδημοκράτες, της παραδοσιακής πατριωτικής Δεξιάς, θα σου απαντήσουν ότι οι τοιούτοι ουδεμία σχέση έχουν με τη Νέα Δημοκρατία.
Σε αυτό το μωσαϊκό συντίθενται ισχυρά συμφέροντα τα οποία αναγνωρίζουν μόνον ένα κόμμα, της εξουσίας και της εξυπηρέτησης της ιδιοτέλειάς τους εις βάρος του εθνικού συμφέροντος. Το ΕΛΙΑΜΕΠ είναι μία μόνον ψηφίδα. Εμπλέκεται σωρεία άλλων, επιχειρηματιών, πανεπιστημιακών, ιδιοκτητών μεγάλων ομίλων μαζικής ενημέρωσης, βιομηχάνων, στελεχών της παρούσας κυβέρνησης όπως και προηγουμένων, που σπάνια αντιλαμβάνονται την ελληνική εξωτερική πολιτική ως μέσο για τον αδιαμφισβήτητο στόχο που ένα κυρίαρχο κράτος όπως η Ελλάδα των Ελλήνων οφείλει να υπηρετεί και να υλοποιεί. Αυτά για όσους έχουν την ψευδαίσθηση ότι την εξωτερική πολιτική της Ελλάδος τη φροντίζει εν προκειμένω ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αυτό απέχει μακράν από την αλήθεια. Το γράφω αυτό έχοντας ζήσει από κοντά τρεις πρωθυπουργούς της χώρας.
Στρατηγική κίνηση της Τουρκίας
Από εκεί και πέρα, η Ελλάδα έχει την ατυχία τούτη τη χρονική συγκυρία να έχει υπουργό Εξωτερικών άνθρωπο του βαθέος κράτους της, ο οποίος, μολονότι νομικός, έχει αναγάγει το ψεύδος σε εργαλείο «αλήθειας» του πολιτικού λόγου του. Επιπλέον, η χώρα στερείται ενός σοβαρού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας απαρτιζόμενου από διαπρεπείς διπλωμάτες, εμπειρογνώμονες, διεθνολόγους και άλλους μη διαπλεκόμενους ειδικούς, που να λειτουργούν με αποκλειστικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
Προ ημερών, ανώτατος αξιωματούχος του ελληνικού κράτους μού μετέφερε πρόσφατη στιχομυθία του ΥΠΕΞ Γεραπετρίτη με αρχηγό κόμματος της αντιπολίτευσης, με αφορμή το αίτημα του τελευταίου για σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής, του υπουργείου Εξωτερικών, προκειμένου «να συζητήσουν ουσιαστικά και να αποφασίσουν την ελληνική εξωτερική πολιτική». Σχεδόν ενοχλημένος ο κ. Γεραπετρίτης, του απήντησε: «Εμείς είμαστε η κυβέρνηση της Ελλάδας, εμείς έχουμε την ευθύνη για την εξωτερική πολιτική της».
Πάω στη Νέα Υόρκη. Δεν θα υπεισέλθω στο Κυπριακό και το αίτημα του Τούρκου προέδρου για αναγνώριση του ψευδοκράτους. Θα σταθώ, ωστόσο, στη δήλωση Ερντογάν για επιθυμία επίλυσης του ζητήματος Υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ με την Ελλάδα. Πρόκειται για μια πολύ έξυπνη στρατηγική κίνηση της Τουρκίας, που επιδιώκει πλέον να αποστερήσει από την Ελλάδα το «κέρδος χρόνου», χρεώνοντάς της διεθνώς τη μη επίλυση των «ελληνοτουρκικών διαφορών». Και είναι εκπληκτικό το ότι η Ελλάδα επιδεικνύει, διά στόματος ΥΠΕΞ Γεραπετρίτη, βούληση να ανταποκριθεί στην πρόσκληση του Τούρκου προέδρου για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου τη στιγμή που η Τουρκία ζητά αναγνώριση του ψευδοκράτους στην Κύπρο.
Αυτά αγγίζουν τα όρια της παράνοιας, ιδίως αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ορισμένα πρόσφατα γεγονότα: «Turkaegean», διδασκαλία «Γαλάζιας Πατρίδας» στα σχολεία της Τουρκίας, 1.500 παραβιάσεις ελληνικών εθνικών χωρικών υδάτων ως τον Αύγουστο 2024, χιλιάδες αποβάσεις στα νησιά του Αιγαίου αλλογενούς πληθυσμού από Τούρκους διακινητές, διαρκής προσβολή των ΕΧΥ στο Αιγαίο από τουρκικά αλιευτικά, και, βέβαια, Κάσος. Σε αυτά προστίθεται η τραγική απραξία υποβολής στην Ε.Ε. του ελληνικού Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού. Επιπλέον, η πληροφορία που είδε το φως της δημοσιότητας λίγο πριν από τη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο αποκλείει κάθε τέτοιο ενδεχόμενο. Αναφέρομαι στο νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, του οποίου ηγείται ο στενός συνεργάτης της Ντόρας Μπακογιάννη, Θεόδωρος Σκυλακάκης, για τον Ειδικό Χωροταξικό Σχεδιασμό για τον τουρισμό.
Με βάση έγκυρο δημοσίευμα της «ΕΣΤΙΑΣ», το νομοσχέδιο Σκυλακάκη εισάγει -μεταξύ άλλων γεωπολιτικά ολέθριων επιβολών- απαγόρευση τουριστικής ανάπτυξης σε ελληνικές μικρονησίδες ευρισκόμενες πέραν των 10 ναυτικών μιλίων από ελληνικά νησιά, και απαγόρευση τουριστικής δραστηριότητας σε νησιά έκτασης μικρότερης των 300 στρεμμάτων. Από τις παραμέτρους του νομοσχεδίου αυτού προκύπτει ότι η Ελλάδα στη δεδομένη στιγμή «τραβιέται» αυτοβούλως όσο μπορεί «προς τα μέσα» από τη θάλασσά της, με δυσμενέστατες συνέπειες στην επήρεια ΑΟΖ που προσφέρουν στην Ελλάδα οι μικρονησίδες της στο Αιγαίο. Καθαρή αυτοκτονία!
Εγκληματική ενέργεια της κυβέρνησης
Θυμίζουμε ότι ζήτημα μηδενικής επήρειας των ελληνικών νησιών είχε εγείρει πρόσφατα και η γενική διευθύντρια του ΕΛΙΑΜΕΠ, συνομιλήτρια του Τούρκου πρέσβη στην Αθήνα και του Χρήστου Ροζάκη, Μαρία Γαβουνέλη, κάτι το οποίο είχε αφοριστικά απορρίψει ο νυν υφυπουργός Ενέργειας και πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ. Με αυτά δεδομένα, δεν μπορώ να σκεφθώ άλλη εξήγηση γι’ αυτό το νομοσχέδιο, πέραν του ότι η Ντόρα Μπακογιάννη έδωσε εντολή στον υποτακτικό της να εξυπηρετήσει την Τουρκία. Πρόκειται για άλλη μία εγκληματική ενέργεια αυτής της κυβέρνησης εις βάρος του εθνικού συμφέροντος.
Επιπλέον, η παραδοχή Μητσοτάκη από τον ΟΗΕ ότι «οι παγκόσμιες απειλές υπερβαίνουν κατά πολύ τα επιμέρους συμφέροντα περιοχών, χωρών ή κυβερνήσεων» δείχνει ότι κρίσιμα εθνικά ζητήματα θα επιλύονται στη βάση όχι του εθνικού συμφέροντος, αλλά της διεθνούς τάξης, η οποία μπορεί και να καταστρατηγεί την εθνική κυριαρχία.
Η σύγκληση του Ανώτατου Συμβουλίου Ελλάδας – Τουρκίας τον ερχόμενο Ιανουάριο, με δεδηλωμένη από τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών την πρόθεση «να προχωρήσουμε γρήγορα με την Τουρκία» και με ενδεικτική την αντιμετώπιση της Ελλάδας από τη γειτονική χώρα, η οποία θεωρεί ότι έχει το πάνω χέρι, δίνει το στίγμα των προθέσεων της Τουρκίας σε όσους δεν κατάλαβαν ότι ο Ερντογάν μίλησε μπροστά σε όλα τα κράτη του πλανήτη για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Τούτων δοθέντων, δεν βλέπω άλλο τρόπο υπεράσπισης των εθνικών μας δικαίων και των δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας -ενώπιον μιας αναθεωρητικής Τουρκίας, μιας διεθνούς κοινότητας που κωφεύει στην κατοχή της Κύπρου και στο έγκλημα στη Μέση Ανατολή και κυρίως μιας ελληνικής κυβέρνησης που έμπρακτα εχθρεύεται την Ελλάδα και τους Έλληνες- πέραν της αντίστασης της ελληνικής κοινής γνώμης. Αυτής της έμψυχης κόκκινης γραμμής, της τελευταίας γραμμής άμυνας του Ελληνισμού.
*Επιστημονικός συνεργάτης πανεπιστημίου Οσλο
