Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Οι Θεσσαλονικείς αποκτούν σύντομα το πιο σύγχρονο μετρό της Ευρώπης, αλλά δεν υπάρχει ιδιαίτερος ενθουσιασμός στην ατμόσφαιρα. Και δεν είναι περίεργο. Την ίδια ώρα, αν ξετυλίξεις τα ανάμεικτα συναισθήματά τους, ανοίγεται μπροστά σου όλη η περίπλοκη ψυχοσύνθεση του σημερινού Έλληνα, για τον οποίο αρκετοί λένε ότι στριμώχνεται άτσαλα το διαχρονικώς άπειρον του πνεύματός του στα όρια των μεγαλουπόλεων.
Καταρχάς, λογικό να ξεθωριάζει ο ενθουσιασμός, εφόσον το έργο σύρθηκε για δεκαετίες. Όταν πρόσφατα διαβάσαμε τίτλους ειδήσεων που μας ενημέρωναν ότι έρχονται τα νέα τρένα του μετρό, αυτομάτως αναρωτηθήκαμε: «Γιατί, τα παλιά πότε έφυγαν;». Δεν λέω, θα το χρησιμοποιήσουμε και τις πρώτες μέρες θα ασχολούμαστε πολύ με αυτό, αλλά πάντως θα μοιάζει σαν να ζούσες στα 1990 και να συνέδεες πρώτη φορά το χωριό σου στο δίκτυο του ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ είχες δει άπειρες φορές λαμπτήρες στις κοντινές κωμοπόλεις.
Ουκ ολίγες φορές ο χρόνος της αναμονής γέμιζε εντέχνως με αυτοψίες, επισκέψεις, εξαγγελίες, δηλώσεις κ.λπ. Δεν είναι μόνο τα περίφημα εγκαίνια που πραγματοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας. Στον σταθμό «Ευκλείδης», τον πρώτο που είχε προχωρήσει γρήγορα και είχε διαμορφωθεί νωρίς κάτω από τα έγκατα της γης, είχαν φροντίσει να κάνουν κάτι που έμοιαζε με εγκαίνια ήδη πάνω από 10 χρόνια πριν. Πριν από περίπου έναν με ενάμιση χρόνο υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας επίσκεψης κάποιου κλιμακίου στον ίδιο σταθμό (άπαντες αψόγως πουκαμισάτοι, οι δε κυρίες σαν προσκεκλημένες σε γαμήλια δεξίωση). Υποθέτω πως οι φωτογραφίες από την επίσκεψη θα κόσμησαν τον λογαριασμό κάποιου δημόσιου φορέα στα κοινωνικά δίκτυα, συνοδευόμενες από κάποιο ενθουσιώδες κείμενο για την ελάχιστη υπομονή που χρειάζεται πια να κάνουν όσοι προσμένουν να μετακινηθούν γρήγορα στην πόλη.
Παράλληλα, ενώ έστω και χλιαρά το περιμένουμε, αρκετοί αμφισβητούν την αναγκαιότητα της κατασκευής του, λέγοντας ότι τα προβλήματα θα λύνονταν με τραμ. Ακόμα κι αν έχουν δίκιο (αρκετά πιθανό), ίσως πρέπει να σκεφτούν πόσες θέσεις στάθμευσης θα χρειαζόταν να αφανιστούν προκειμένου να λειτουργήσει ένα ικανοποιητικό δίκτυο τραμ. Φοβάμαι πως μόνο ένας στους δέκα θα ήταν πρόθυμος να τις θυσιάσει!
Σήμερα στη συμπρωτεύουσα συμβαίνει το εξής παράδοξο: Εξελίσσεται ένα πολύ αμφισβητούμενο έργο, το flyover, εξαιτίας του οποίου πολύς κόσμος αποφεύγει την περιφερειακή οδό και διέρχεται από το κέντρο της πόλης. Αυτό πάλι έγινε αιτία να «καθαρίσει» το κέντρο από κάθε μορφής παράνομη στάθμευση (οι Αρχές έχουν δώσει προτεραιότητα σε αυτό) κι έτσι κυκλοφορεί κανείς ταχύτερα [και] με τα παραδοσιακά αστικά λεωφορεία. Αλλά επικρατεί η γκρίνια για… το κυνήγι που υφίσταται το Ι.Χ. Οποία αντίφασις!
Στα δε αστικά λεωφορεία είχε καθιερωθεί τόσο πολύ η τζάμπα επιβίβαση (λόγω μακροχρόνιας ανυπαρξίας ελεγκτών) και τον τελευταίο καιρό που αυτοί επανεμφανίστηκαν η δυσαρέσκεια χτύπησε κόκκινο. Ακόμα πιο κόκκινο χτύπησε όταν ανακοινώθηκε πως στο εξής επιστρέφει η πρακτική με την τακτοποιημένη επιβίβαση όλων μόνο από την μπροστινή πόρτα, υπό το βλέμμα του οδηγού.
Πώς να συνταιριάξεις μέσα σε έναν άνθρωπο την προσμονή του υπερσύγχρονου μέσου μεταφοράς με την κούρασή του από τις φανφάρες, την προάσπιση των δημόσιων συγκοινωνιών με τη λατρεία του ασύδοτα χρησιμοποιούμενου ατομικού μέσου και το καταφερτζίδικο του χαρακτήρος του έναντι των μηχανισμών εισπράξεως, είναι ένα στοίχημα για γερά νεύρα!
