Του Χρήστου Μπολώση
Πέραν της άθλιας τελετής έναρξης, των ράντζων, του περιπαθούς φιλιού της υπουργού Αθλητισμού Αμελί Ουντεά-Καστερά στον κ. Μακρόν και των… κολοβακτηριδίων του Σηκουάνα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες έδωσαν και κάποια παραδείγματα προς μίμηση.
Ένα από αυτά είναι και η Κροατία, η οποία έχει έκταση 56.594 τ. χλμ. (Ελλάδα: 131.957 τ. χλμ.) και πληθυσμό κάτι λιγότερο από 4 εκατομμύρια (Ελλάδα, κάτι περισσότερο από 10 εκατομμύρια). Η Κροατία λοιπόν στους Ολυμπιακούς Αγώνες τερμάτισε στην 30ή θέση στη σειρά των μεταλλίων, με την Ελλάδα να είναι 51η.
Και δεν είναι μόνον αυτό. Η Hrvatska, όπως λέγεται στη γλώσσα της, έχει γεμίσει την Ευρώπη με ποδοσφαιριστές αξίας που αγωνίζονται στους μεγαλύτερους συλλόγους (Ρεάλ, Φενέρ, Ίντερ, Μπάγερν, Λίβερπουλ κ.λπ.).
Και το ερώτημα είναι: πώς τα καταφέρνει η Κροατία κι εμείς αδυνατούμε;
Παρεμπιπτόντως, να σημειωθεί -όχι πως έχει και μεγάλη σημασία, δηλαδή- ότι στους πρόσφατους Ολυμπιακούς η Ελλάδα δεν είχε ούτε έναν διαιτητή, σε κανένα άθλημα!
Μήπως λοιπόν οι κατά καιρούς αρμόδιοι υπουργοί να αφήσουν τις μεγαλοστομίες περί «αναπτύξεως σε σωστές βάσεις», «η Πολιτεία καταβάλλει προσπάθειες», «ο πρωθυπουργός μας κ. Μητσοτάκης είναι δίπλα στους αθλητές» και να πεταχτούν μέχρι το Ζάγκρεμπ και να ρωτήσουν: «Ρε παιδιά, εσείς πώς κι εμείς εδώ δεν;»
