Της Μαρίας Δεναξά
Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια παρακολουθήσαμε σε απευθείας μετάδοση άλλο ένα γαλλικό εκλογικό θρίλερ, μεταξύ των λεγόμενων «δημοκρατικών δυνάμεων» και της Ακροδεξιάς, στο οποίο ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος θέλησε να ανατρέψει τα δεδομένα του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, κέρδισε το στοίχημά του.
Παρά την αρχική σύγχυση και την ακατανοησία που προκάλεσε η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, το ξεκάθαρο ζητούμενό του με την προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών ήταν μια νέα προσκείμενη και αφοσιωμένη πλειοψηφία προερχόμενη από τα κόμματα του «δημοκρατικού» τόξου κυρίως της Αριστεράς αυτή τη φορά, τη στιγμή που οι δεξιές δυνάμεις, οι οποίες στήριζαν μέχρι πρότινος την κυβέρνηση μειοψηφίας του προεδρικού συνασπισμού, έδειχναν να τον εγκαταλείπουν.
Το προχθεσινό αποτέλεσμα, παρά την αδιαμφισβήτητη πλέον άνοδο και ενίσχυση της Εθνικής Συσπείρωσης, του κόμματος της Μαρίν Λεπέν, είναι δημιούργημα μικροπολιτικών συμφωνιών και μιας συνεχιζόμενης ακραίας χειραγώγησης των Γάλλων με ένα εκλογικό σύστημα όπως είναι το πλειοψηφικό, που έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς πολιτικούς αναλυτές αντιδημοκρατικό και καλπονοθευτικό. Όμως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Αν για τη Μαρίν Λεπέν το εκλογικό αποτέλεσμα εκλαμβάνεται ως «καρπός της ραδιουργίας» και θρίαμβος ενός «ενιαίου κόμματος» εκείνων που θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία «ενάντια στη θέληση του λαού», για τον Εμανουέλ Μακρόν, που ενεργεί σαν άπατρις, και τα αφεντικά του εκλαμβάνεται και χρησιμοποιείται ως άφεση αμαρτιών.
Κατά συνέπεια, όποιες κι αν είναι οι διεργασίες που θα γίνουν, όποια κι αν είναι η επόμενη «δημοκρατική» κυβέρνηση που θα αποκτήσει η Γαλλία μέσα από μιντιακές οδύνες και υπερβολές, όπως και να διαμορφωθεί η συγκατοίκηση, από τη στιγμή που όλοι τους είναι με τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» και κυρίως με τα λόμπι και το διευθυντήριο των Βρυξελλών θα συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησαν την ημέρα της προκήρυξης των βουλευτικών εκλογών.
Θα συνεχίσουν να υπηρετούν και να εξυπηρετούν το υπαγορευμένο κυρίαρχο αφήγημα, να εκτελούν πιστά τις επιθυμίες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, μια και η Γαλλία έχει γίνει τα τελευταία χρόνια μικροαποικία τους, ενώ υπό τη δαμόκλειο σπάθη του αδηφάγου χρηματοπιστωτικού συστήματος, μέσω του προαναγγελλόμενου μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων, θα διαγραφεί η χώρα από τον χάρτη και οτιδήποτε ακόμη έχει απομείνει όρθιο από το περίφημο γαλλικό κοινωνικό κράτος και ό,τι θυμίζει το γαλλικό έθνος γενικότερα.
