Της Κύρας Αδάμ
Η Γαλλία, του άλλοτε κραταιού γαλλογερμανικού άξονα στην Ε.Ε., η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης και μοναδική πυρηνική δύναμη (μετά την αποχώρηση της Μ. Βρετανίας με το Brexit), εισέρχεται αύριο σε αχαρτογράφητα νερά ως ακυβέρνητο σκάφος.
Η αλαζονική και απολύτως λανθασμένη κίνηση του Γάλλου προέδρου Μακρόν να στείλει τυχοδιωκτικά τη Γαλλία σε πρόωρες εκλογές για να «κατατροπώσει» την ακροδεξιά Λε Πεν, που προηγουμένως είχε αυτή κατατροπώσει τον Μακρόν με ένα ηχηρό 34% στις πρόσφατες κάλπες, κινδυνεύει να βρει τη Γαλλία τη Δευτέρα το πρωί με ακροδεξιά κυβερνητική συμμαχία, για πρώτη φορά από το 1945.
Η άνοδος της Ακροδεξιάς στη Γαλλία είναι αποτέλεσμα των λανθασμένων κινήσεων του Γάλλου προέδρου, ο οποίος ανέβηκε δύο φορές στον προεδρικό θώκο υποσχόμενος ότι δεν είναι ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Όμως, οι πολιτικές που εφήρμοσε ειδικά το τελευταίο διάστημα μόνο δεξιά στροφή ήταν, κατηγορώντας παράλληλα ευθέως μόνο την κατακερματισμένη και αδύναμη πλέον γαλλική Αριστερά. Οι μειώσεις στους φόρους πλουσίων, η μείωση των επιδομάτων ανεργίας, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, οι μειώσεις επιδοτήσεων για την αντιμετώπιση της φτώχειας κ.λπ. οδήγησαν σε θεαματικές εξεγέρσεις και δεν απομάκρυναν τους δεξιούς ψηφοφόρος από το κόμμα της Λε Πεν. Αντιθέτως, τους συσπείρωσε και τους αύξησε, όπως φάνηκε στην κάλπη των ευρωεκλογών.
Ένα θέμα που «χαντάκωσε» τον Μακρόν ήταν η ιδέα να εμφανιστεί ως «πολέμαρχος» της Ευρώπης και να προτείνει πιεστικά την αποστολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Κι όταν η πρότασή του δεν έγινε αποδεκτή, επέμεινε να στείλει μόνος του γαλλικά στρατεύματα στην Ουκρανία.
Οι… ρηξικέλευθες προεδρικές προτάσεις δεν ενθουσίασαν τους σκεπτικούς Γάλλους, που βλέπουν -κυρίως στον αγροτικό τομέα- τα εισοδήματά τους να μειώνονται, την καθημερινότητά τους να επιδεινώνεται, όπως και των άλλων Ευρωπαίων, τη στιγμή που πάνω από τα κεφάλια τους πετάει πακτωλός ευρωπαϊκών δισεκατομμυρίων -143 δισ. ευρώ μέσα σε δύο χρόνια- προς την Ουκρανία.
Η ακροδεξιά Λε Πεν αντιτάχθηκε σ’ όλες τις δεξιές πολιτικές του Μακρόν και στην πολιτική του στην Ουκρανία, κατηγορώντας τον ότι μιλά απρόσεκτα για «τις ζωές των παιδιών μας».
Είναι βαρύ θέμα προς εξέταση από τους αναλυτές το γιατί οι Γάλλοι δεν στράφηκαν προς τα αριστερά για να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους στις πολιτικές Μακρόν και στράφηκαν δεξιά και ακροδεξιά, τη στιγμή που είναι γνωστές οι αρνητικές και ρατσιστικές θέσεις της Λε Πεν για τους μετανάστες, το Ισλάμ και εν γένει εθνικότητες πλην Ευρωπαίων.
Το κόμμα της Λε Πεν βεβαίως έχει ήδη βάλει νερό στο κρασί του και δεν απαιτεί την άμεση αποχώρηση της Γαλλίας από τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και εν γένει την απομάκρυνση της Γαλλίας από την Ε.Ε., αν και ο προστατευόμενός της και προαλειφόμενος πρωθυπουργός Ζορντάν Μπαρντελά έριξε προειδοποιητική βολή ότι ίσως ήρθε η ώρα για τη Γαλλία να ζητήσει επιστροφές χρημάτων από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, κάτι που θα τίναζε την Ε.Ε. στον αέρα.
Αλλά, ακόμα και αν οι Γάλλοι ψηφοφόροι την τελευταία στιγμή αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων και διευκολύνουν τον σχηματισμό κυβερνητικού συνασπισμού των αριστερών κομμάτων. ο Μακρόν δεν θ’ αποφύγει για μεγάλο διάστημα την Λε Πεν. Και τούτο διότι η ίδια δεν κρύβει ότι προσωπικώς έχει βάλει πλώρη για τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία το 2027, απέναντι σε έναν απερχόμενο και ηττημένο πολιτικά Μακρόν.
Με αφορμή την εύθραυστη κατάσταση στην άλλοτε κραταιά Γαλλία, αλλά και τη γενική άνοδο της Ακροδεξιάς σε κυβερνητικούς συνασπισμούς σε ολόκληρη την Ευρώπη, το ερώτημα που προκύπτει είναι μήπως η δύσκολη και επικίνδυνη σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη θα είχε αποφευχθεί εν πολλοίς, αν οι Βρυξέλλες και οι εθνικές κυβερνήσεις των κρατών-μελών είχαν κρατήσει διαφορετική, αλλά ομοίως σθεναρή στάση απέναντι στη Ρωσία.
Η ηθελημένη και προαποφασισμένη απουσία της ευρωπαϊκής διπλωματίας στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, σε μια διαπραγμάτευση λύσης και όχι αέναης εξακολούθησης του πολέμου, είχε ως ορατό αποτέλεσμα την ενεργειακή κρίση, την επισιτιστική κρίση, την αύξηση του πληθωρισμού κ.λπ., που όλα έχουν πέσει πάνω στα κεφάλια των Ευρωπαίων πολιτών. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, σχεδόν στο σύνολό τους, κάνουν ότι δεν βλέπουν τίποτα και δεν εξηγούν τίποτα, παρά μόνο επιμένουν σε σκληρά μέτρα για τη «ρωσική απειλή» εναντίον της Ευρώπης. Και το αποτέλεσμα των ενεργειών τους είναι να στρέφουν μαζικά ψηφοφόρους όχι προς τα αριστερά, αλλά δεξιά και ακόμα δεξιότερα…
