Η ελληνοποίηση των παγκοσμιοποιημένων ποδοσφαιρικών μας ομάδων, το ανταγωνιστικό πρωτάθλημα και η συμμόρφωση στους κανόνες, το μυστικό των ευρωπαϊκών τίτλων
Tου Μανώλη Κοττάκη
Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Ευάγγελος Μαρινάκης δήλωσε πριν από μερικές εβδομάδες στην ευρείας κυκλοφορίας αγγλική εφημερίδα «Daily Mail» ότι «δεν μου αρέσει να μαθαίνω από τις ήττες – θέλω μόνο νίκες». Λογικό. Κανείς δεν θέλει να χάνει!
Ωστόσο, αν κάνει μια επισκόπηση της φετινής θυελλώδους χρονιάς, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου από ελληνική ομάδα, από τον Ολυμπιακό -κάτι για το οποίο όλοι οι Έλληνες, ειδικά εμείς οι ολυμπιακοί, είμαστε υπερήφανοι-, θα διαπιστώσει ότι στην κούπα και τη μεγάλη διάκριση που βάζει τον Θρύλο στην ελίτ της Ευρώπης οι ήττες τον οδήγησαν. Όχι οι βαρετές επαγγελματικές νίκες που στο παρελθόν μάς έδιναν το πρωτάθλημα από τον μήνα Δεκέμβριο.
Μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ με 2-4, η διοικητική ηγεσία πήρε το ρίσκο να τα αλλάξει όλα, από τον προπονητή μέχρι (με τη βοήθεια του Πορτογάλου τεχνικού διευθυντή -που έδιωξε- Άλβες ) τη μισή ομάδα. Και δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα. Πράγμα το οποίο αποδεικνύει τη δύναμη του ανταγωνισμού και των σωστών αποφάσεων. Τη δύναμη ενός ανταγωνιστικού πρωταθλήματος το οποίο φέτος κρίθηκε, κυριολεκτικά, στον τελευταίο αγώνα. Τη σημασία που έχει το VAR για να είναι ένα πρωτάθλημα δίκαιο.
Δεν άρεσε αρχικά το VAR στον πρόεδρο του Ολυμπιακού, όταν το έβαλε στο πρωτάθλημα η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προχθές το βράδυ την κούπα το VAR τού την έδωσε. Διότι χωρίς VAR ο περίεργος Πορτογάλος διαιτητής με τα ιταλικά αισθήματα θα μπορούσε να έχει ακυρώσει το γκολ του ως οφσάιντ, αλλά το VAR δεν του το επέτρεψε.
Αν ο πρόεδρος του Ολυμπιακού κάνει ανασκόπηση των προηγούμενων ετών, θα θυμηθεί επίσης ότι κάποιες χρονιές ήθελε να ρίξει τον ΠΑΟΚ στη Β’ Εθνική με σενάρια για την πολυιδιοκτησία. Αλλά ο πρωταθλητής ΠΑΟΚ «προπόνησε» σε υψηλά επίπεδα τον Ολυμπιακό στα πλέι οφ μέχρι την τελευταία αγωνιστική για να έχει στα πόδια του αγώνες με υψηλό συντελεστή δυσκολίας, μέχρι να φτάσει στον τελικό και να κερδίσει τη Φιορεντίνα.
Αν κάνει αναστοχασμό, επίσης, θα θυμηθεί ότι όλα αυτά για τα οποία κατηγόρησε φέτος τους αντιπάλους του, τις πρακτικές της ΕΠΟ και τα λοιπά, τα υιοθετούσε και η ομάδα του τα προηγούμενα 30 χρόνια, όταν ο Ολυμπιακός έπαιρνε άνετα τα πρωταθλήματα με 20 πόντους διαφορά.
Το ανταγωνιστικό πρωτάθλημα λοιπόν, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι ομάδες μας -και ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός- είναι ένα μείγμα παικτών της Μεσογείου, κυρίως λατινόφωνων Ισπανών, Πορτογάλων, Βραζιλιάνων και μεγάλων ελληνικών ταλέντων, συν το ότι έχουμε πλέον γήπεδα-στολίδια όπως της Φιλαδέλφειας (πρέπει να ολοκληρωθούν και τα γήπεδα του ΠΑΟ και του ΠΑΟΚ), αποτέλεσαν τις ικανές και αναγκαίες προϋποθέσεις για να γίνει το όνειρο του Ολυμπιακού πραγματικότητα. Για να γίνει το θαύμα.
Προχθές το βράδυ ένιωσα ύστερα από χρόνια υπερήφανος για την ξεκάθαρη κατάκτηση ενός τίτλου από την ομάδα μου. Ήταν η πρώτη φορά έπειτα από χρόνια που χάρηκα να βλέπω Ελληνόπουλα στην πρώτη ομάδα και στον πάγκο του Ολυμπιακού, έργο των ακαδημιών και του Έλληνα προπονητή τους, Συλαϊδόπουλου.
Ταυτίστηκα με τον Τζολάκη, με τον Φορτούνη, με τον Μασούρα, με τον Ρέτσο, όπως ταυτιζόμουν στα νιάτα μας με τον Αναστόπουλο, τον Μητρόπουλο, τον Σαργκάνη, τον Λεμονή, τον «Βαραββά» Παπαδόπουλο και τον Κουσουλάκη.
Όπως το ίδιο χαίρομαι να βλέπω Ελληνόπουλα σαν τον Κωνσταντέλια και τον Κουλιεράκη του ΠΑΟΚ, τον Ιωαννίδη και τον Κώτσιρα του Παναθηναϊκού. Οι περιφερόμενοι λεγεωνάριοι του παρελθόντος, που μέχρι να τους μάθουμε έφευγαν, μας ξενέρωναν.
Η κατάκτηση αυτού του ευρωπαϊκού τίτλου λοιπόν είναι ένας συνδυασμός τού τι σημαίνει να μην τα παρατάς όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά (και η διοικητική ηγεσία του Ολυμπιακού δεν τα παράτησε, προς τιμήν της, τον περασμένο Δεκέμβριο) και του υψηλού επιπέδου του φετινού ανταγωνιστικού πρωταθλήματος. Στην κορυφή σε φτάνει, τελικώς, μόνο η άμιλλα. Όχι η βύθιση των αντιπάλων.
Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον: μου έκανε εξαιρετική εντύπωση ότι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού ευχαρίστησε τον πρόεδρο της ΑΕΚ για τη φιλοξενία στην «Αγια-Σοφιά». Προφανώς είδε τι δουλειά έχει γίνει για να υπάρχει αυτό το στολίδι που αυξάνει τον ανταγωνισμό.
Μου έκανε καλή εντύπωση επίσης ότι τα παιδιά της Θύρας 7, αντί να ασχολούνται με τις φωτοβολίδες, πήγαν και απόθεσαν λίγα λουλούδια εκεί όπου δολοφονήθηκε ο Κατσουρής από τους Κροάτες, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση ο μικρός φίλαθλος του ΠΑΟΚ που ήταν προσκεκλημένος του ΟΣΦΠ. Αν είχαν σεβαστεί και κάποιους χώρους του γηπέδου, στους οποίους προκάλεσαν φθορές, θα ήταν καλύτερα.
Είναι καιρός το ποδόσφαιρο να γίνει μπάσκετ. Να επικρατεί οικογενειακή ατμόσφαιρα και να κερδίζει ο καλύτερος, χωρίς να ασχολούμαστε με τους διαιτητές. Προχθές το βράδυ, στη Νέα Φιλαδέλφεια, έγινε μια καινούργια αρχή.
Συγχαρητήρια στον Ολυμπιακό για την επιτυχία του που ανακλά στην πατρίδα μας.
Συγχαρητήρια και στον πρόεδρο της ΑΕΚ, που δεν επέτρεψε στους ανθρώπους της UEFA, τη μέρα που το ημερολόγιο έδειχνε 29 Μαΐου και ο Ερντογάν μάς προκαλούσε στην Κωνσταντινούπολη, να κατεβάσουν από τη φυσούνα τις εικόνες της Αγια-Σοφιάς.
Οι Έλληνες, όταν θέλουμε, μπορούμε.
