Ακόμη ένα ψέμα…

Του Βαγγέλη Πούλιου*

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες άλλης μιας παγκόσμιας απάτης! Βιώνουμε μια ακόμη παραπλάνηση, όπως οι χιλιάδες άλλες που έχουν σημειωθεί στο παρελθόν και που πρόκειται να δούμε στο μέλλον.

Είναι αλήθεια ότι διαρκώς βομβαρδιζόμαστε από όλα τα μέσα ενημέρωσης, αλλά και από πολιτικούς, από ειδικούς για τα καίρια ζητήματα της υγείας, του περιβάλλοντος και της διατροφής μας. Όλοι αναλύουν, συζητούν, συγκρούονται, ενίοτε αλληλοκατηγορούνται και αλληλοαναιρούνται, στο τέλος δε προτείνουν λύσεις και προτρέπουν σε δραστικές αλλαγές, δείχνουν έντονο ενδιαφέρον για το «καλό του κόσμου»… Η πραγματικότητα, όμως, που κρύβεται πίσω από όλη αυτή την παράσταση, είναι κάπως διαφορετική. Παραλείπουν, εσκεμμένα ή μη, να μας δώσουν όλη την εικόνα της επικρατούσας κατάστασης. Προκαλούν αισθήματα ενοχικότητας για το τι τρώμε, πώς το τρώμε, από πού προμηθευόμαστε την τροφή μας, για τα πλαστικά και εν γένει τα υλικά που χρησιμοποιούνται, για τα δέντρα, τη φύση, την έλλειψη σωματικής άσκησης, αλλά στην ουσία δεν ενδιαφέρονται ουσιωδώς για τίποτε από αυτά. Είναι απλό: όλο αυτό είναι ένα ακόμη ψέμα.

Παίρνω αφορμή από ένα πρόσφατο δημοσίευμα, που είναι γνωστό ότι προκάλεσε παγκόσμιο σοκ, για τους παιδικούς καρκίνους του παχέος εντέρου -σε ηλικίες κυρίως από 10 έως 14 ετών-, οι οποίοι, δυστυχώς, σημείωσαν αύξηση τα τελευταία χρόνια κατά 500%! Ως αιτίες φιγουράρουν η παχυσαρκία, η κακή διατροφή και η καθιστική ζωή. Κανείς όμως δεν αναφέρει ότι, πέρα από όλες αυτές τις αιτίες, άπαντα τα σιτηρά, αλλά και άλλες πρώτες ύλες έρχονται από τους σιτοβολώνες και τις αποθήκες της Ευρώπης, όπου μπορείς να βρεις κάθε λογής απόβλητα. Αυτά τα απόβλητα, λοιπόν, αυτές οι χιλιάδες «βόμβες», καταλήγουν στο στομάχι κάθε παιδιού, αλλά και των δικών μας. Οι σιταποθήκες της Ευρώπης μάς ταΐζουν δηλητήριο και εμείς νομίζουμε ότι συμβαίνει σε άλλους, συμβαίνει κάπου αλλού και ότι δεν μας αφορά. Αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε ότι οι σφαίρες και τα θραύσματα καταλήγουν στα έντερα όλων, με αποτέλεσμα όλοι εν τέλει να πεθαίνουν σταδιακά.

Μας παραπλανούν με διάφορα άλλα, με συζητήσεις, με αναλύσεις, με προτάσεις, με τους κινδύνους του πολέμου, και όλα αυτά για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα 10 οικογενειών παγκοσμίως… Και όλοι οι άλλοι ας πεθαίνουν, και ας πεθάνουν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Αυτή είναι η αλήθεια. Έτσι μας αντιμετωπίζουν και κανείς δεν μιλά… Και όταν το πρόβλημα σου χτυπά την πόρτα, σου λένε απλά ότι εσύ έφταιγες, το περιβάλλον, η ατμόσφαιρα και ότι πρέπει να υπομένεις, να περιμένεις καρτερικά και να προσεύχεσαι.

Να υπομένεις, όπως όλες οι μανάδες που υποφέρουν και υπομένουν σε όλους τους πολέμους που έχουν δημιουργήσει. Γιατί ένας πόλεμος ποτέ δεν ξεκινά μόνος του, δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Ένας πόλεμος προκαλείται από κάποιους για τα δικά τους συμφέροντα, και έτσι επέρχεται η σύγκρουση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ανθρώπινη ύπαρξη, την κοινωνία, τα κράτη.

Έχουμε ήδη φτάσει σε τέλμα… Έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο, μέσα από τις εικόνες που βλέπουμε καθημερινά, να συμπονάμε ένα παιδί, να πονάμε για έναν μετανάστη που τον ξεβράζει η θάλασσα, αλλά για τα χιλιάδες παιδιά που υπάρχουν στον «βυθό της θάλασσας», επειδή δεν μας δίνουν εικόνες, δεν δίνουμε σημασία. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολέμους, το ίδιο συμβαίνει με τόσα άλλα θέματα…

Οι υπεύθυνοι για όλη αυτή την κατάσταση στην πραγματικότητα μεταλλάσσουν τον άνθρωπο. Εξάλλου, αυτή ακριβώς είναι η πραγματικότητα και για την πολυσυζητημένη Τεχνητή Νοημοσύνη. Δηλαδή, όχι ότι οι μηχανές δεν έχουν ή δεν θα έχουν συναισθήματα, αλλά χάνει και θα χάνει ακόμη περισσότερο, με το πέρασμα του χρόνου, τα συναισθήματά του ο άνθρωπος, με αποτέλεσμα να καταλήξει να προσομοιάζει με μηχανή. Τοιουτοτρόπως, ο άνθρωπος θα έρθει πιο κοντά στα ρομπότ και όχι τόσο το αντίστροφο. Ας ξυπνήσουμε, λοιπόν, και ας δούμε την αλήθεια πίσω και από αυτό το ψέμα.

*Συγγραφέας