Προσπάθειες κανονικοποίησης του σαχλού

Του Κωνσταντίνου Σχοινά

Προκύπτει συχνότερα πλέον η εξής συζήτηση. Ήταν «τα παλιά χρόνια» καλύτερα ή, όπως όλες οι γενιές από καταβολής κόσμου, έτσι κι εμείς απλώς έχουμε την τάση να βρίσκουμε μόνο ψεγάδια στο σήμερα και να αναζητούμε έναν «χαμένο παράδεισο» στο παρελθόν;

Νομίζω ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ούτε ήταν άγγελοι που λοξοδρόμησαν και βρέθηκαν στη γη όλοι οι πρόγονοί μας ούτε μπορούμε να λέμε πως δεν έχουν νόημα αυτές οι συγκρίσεις, διότι μ’ αυτές μόνον αυτομαστιγωνόμαστε μάταια.

Υπήρξαν καλά και κακά φεγγάρια στα περασμένα χρόνια και πάντα μπορείς να ψηλαφήσεις έστω τη σημερινή σου κατάσταση σε σχέση με εκείνα.

Γράφει σε διαδικτυακό του άρθρο ο Θεόδωρος Ρηγινιώτης, εκπαιδευτικός και προσφάτως υποψήφιος με τη ΝΙΚΗ: «Σε όλες τις εποχές υπάρχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία, καλοσύνη και διαφθορά, αγάπη και μίσος, χαρά και δυστυχία, ποίηση και βαρβαρότητα, εξουσία, ανισότητα, πόλεμος και θάνατος. Νομίζω όμως ότι οι γενιές του παρελθόντος επειδή αφουγκράζονταν τις προηγούμενες, κληρονομούσαν μια σοφία που τους επέτρεπε να επιβιώνουν και να διατηρούν έστω μια ιδέα αξιοπρέπειας, στοιχεία που σήμερα βρίσκονται σε έλλειψη».

Για να έρθουμε στα των πολύ πρόσφατων ημερών, ας παραδεχτούμε ότι όντως υπήρχε λίγη περισσότερη αξιοπρέπεια όταν προσπαθούσες να αντιγράψεις στο ντύσιμό σου π.χ. ένα παντελόνι-καμπάνα του Τόλη Βοσκόπουλου, παρά τώρα που από υψηλής αναγνωσιμότητας σάιτ ενημερώνεσαι πως θα παίξει στη μόδα προσεχώς περισσότερο το ανδρικό σορτς (με τον εικονιζόμενο τρόπο… made in Hollywood).

Ίσως να υπήρχε λίγη περισσότερη αξιοπρέπεια όταν πιθανότατα να σε έπιανε λαχτάρα να μάθεις π.χ. ιταλικά έπειτα από μια εξαιρετική παρουσία της Ιταλίας στη Eurovision, παρά τώρα που ξεχνάς και τα ελληνικά σου με τα «Τα…τα…τα…τα…τα…» της ελληνικής συμμετοχής ή, ακόμα χειρότερα, αν είσαι γύρω στα 15, που τα ξεχνάς πάνω στην προσπάθειά σου να μάθεις ένα κράμα από αργκό της Ν. Υόρκης και αργκό των Άνω Λιοσίων, διάλεκτοι που κυριαρχούν στα αγαπημένα hits των εφήβων.

Επίσης, δεν είμαι σίγουρος ότι στην Ελλάδα του ’60 ή του ’70 -ούτε καν του 2000- θα υπήρχε μάνα που περνάει τα πρωινά με μια κρυφή ανησυχία μήπως ο 6χρονος γιος της χρησιμοποιήσει τη λέξη «π….άνα» εναντίον κάποιας άτυχης συμμαθήτριάς του. Κι αυτό επειδή πριν από λίγα 24ωρα ρωτούσε τη μαμά τι σημαίνει αυτή η λέξη, την οποία άκουσε σε ανύποπτη στιγμή στον ηλεκτρονικό υπολογιστή του σπιτιού. Μικρές, καθημερινές ιστορίες, αποτέλεσμα της τέχνης που μας περιβάλλει!

Νομίζω ότι στο τέλος θα πάνε άπατες οι προσπάθειες κανονικοποίησης του σαχλού, αλλά με περισσότερο κόπο απ’ όσο θα πίστευε κάποιος υπεραισιόδοξος. Συνήθως γελάω με όλα αυτά, αν και δεν φαίνεται. Θα σας συμβούλευα το ίδιο!