«Ο Γιώργος δεν πήρε άδεια, είναι μέσα στη μονάδα!» Το τηλεφώνημα από τον κιθαρίστα μας, Γιάννη Μπερμπεριάν, εκείνο το Σαββατόβραδο του 1967 ήχησε σαν βόμβα. «Και τώρα τι κάνουμε; Πώς θα παίξουμε αύριο;» είπα με δέος, όσο πιο χαμηλόφωνα μπορούσα, για να μη με ακούει ο πατέρας μου, που αγνοούσε ότι έπαιζα μπάσο και τραγουδούσα με συγκρότημα, στους Clouds, και την επομένη θα παίζαμε σε «μουσικό πρωινό» στον κινηματογράφο Κρυστάλ της Καλλιθέας. «Μην ανησυχείς, έχω βρει έναν καλό κιθαρίστα, από τον Πειραιά. Τραγουδάει κιόλας. Πάμε αύριο πιο νωρίς, να τον ακούσεις» μου λέει…
Ήταν η εποχή «κάθε γειτονιά και συγκρότημα», κι εμείς στη Νίκαια είχαμε φτιάξει το δικό μας. Είχα μετατρέψει σε μπάσο μια κιθάρα Hofner που μου είχε φέρει από την Αγγλία ο αδελφός μου. Ο Γιάννης είχε μια κιθάρα Splendon, ο Γιώργος μια Εco με τρεις μαγνήτες, στα τύμπανα ο Παναγιώτης, με μια ντραμς ελληνική από τον Μενέλαο Αλεξά, και είχαμε σκαρώσει ένα αρκετά καλό γκρουπάκι, με το οποίο είχαμε επιτυχία στα πάρτι των φίλων, μέχρι που μας κάλεσε ο Γιώργος Καρατζαφέρης στα «μουσικά πρωινά».
Αρχίζαμε στις 11, αλλά ήμουν στο σινεμά από τις εννιά. Ο Γιάννης μού σύστησε ένα ψηλόλιγνο αγόρι, με σακάκι «σταυρωτό» και παντελόνι «καμπάνα» και μια ωραία γραβάτα. «Αντώνης Τουρκογιώργης» μου λέει. Με τη γνωστή μου φούρια, του ζήτησα να ετοιμαστεί για πρόβα. Τα έπαιξε σωστά τα κομμάτια, έβαζε καλά τα δάχτυλα στην ταστιέρα, ήταν αεράτος. «Θέλω να πω κι ένα τραγούδι» μου λέει. Κοιτάζω τον Γιάννη, που τον είχε φέρει, μου γνέφει καταφατικά. Ποιο από τα τέσσερα θέλεις;» ρωτώ και διαλέγει το πιο «ροκ» απ’ όλα, το «I’m coming back» των Charms. «Είναι σε λα μείζονα» του λέω, με κοιτάζει, ο Γιάννης λέει «λα ματζόρε», το τραγουδάει χαμηλόφωνα, περνάει το «τεστ» και εμφανιζόμαστε πριν από τους Dragons του Λάκη Παπαδόπουλου, που ήταν το «special group» της εκδήλωσης!
Αρχίσαμε με τον Αντώνη και ακολούθησαν το «Green green grass of home», πυροβολώντας ελαφρώς τον Tom Jones, το «All my loving» των Beatles, με το οποίο τα πήγα καλά, και κλείσαμε με ένα οργανικό, την «Amapola» με τους Astronauts. Όταν περάσαμε στα παρασκήνια, του λέω «Καλά τα πήγες, αλλά έκανες κάποια μικρά φάλτσα». Ο Τουρκογιώργης με κοίταξε ολίγον άγρια. «Εγώ τραγουδάω ροκ. Και στο ροκ δεν υπάρχουν φάλτσα. Το ροκ θέλει αγριάδα» μου λέει. Κι έτσι συνέχισε. Με τους Socrates, μόνος του, στις συναυλίες, στις παρέες. Πάντα «ροκ» και Ολυμπιακός, βαμμένος. Αναγνώριζε, όμως, ότι είναι «πιο ροκ» να είσαι «Εθνικός», όπως ήμουν -και είμαι- εγώ! Καλό ταξίδι, Αντώνη, μας έλειπες από καιρό…
Η ΑΚΙΣ
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
