Tου Μανώλη Κοττάκη
Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την ιδεολογική σταυροφορία που ξεκινά κάθε φορά που ένας άνδρας δολοφονεί μια γυναίκα. Την εκστρατεία για τη νομική κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία» μέσω της τροποποίησης των οικείων άρθρων του Ποινικού Κώδικα. Την καμπάνια για τη θέσπιση ιδιώνυμου αδικήματος μόνο για άνδρες εγκληματίες.
Πρόκειται για μια εκστρατεία που άρχισε από γυναικείες οργανώσεις της Αριστεράς στην Αμερική και γρήγορα κέρδισε τη συμπάθεια και των φιλελεύθερων δικαιωματιστών. Και από τη μία πλευρά του Ατλαντικού και από την άλλη! Πρόκειται για την ομογενοποίηση του νέου αξιακού πλαισίου της Δύσεως έναντι της Ανατολής, το οποίο έχει ως απώτερη επιδίωξή του την υπόδειξη του στρέιτ ανδρικού φύλου ως μοναδικού υπαιτίου για την αυξημένη παραβατικότητα της κοινωνίας με κριτήρια αμιγώς φυλετικά. Η νέα γενιά δικαιωμάτων αλλά και η νέα ανάγνωση των συσχετισμών εντός της κοινωνίας είναι σαφής και συγκεκριμένη. Μόνον ο στρέιτ άνδρας παρενοχλεί (#ΜeΤoo). Μόνος ο στρέιτ άνδρας δέρνει (ενδοοικογενειακή βία). Μόνον ο στρέιτ άνδρας δολοφονεί (γυναικοκτονία). Άρα, μήπως πρέπει ο άνδρας να κοιτάξει τι άλλες… διαθέσιμες επιλογές έχει μέσα σε μια τόσο ασφυκτική και εχθρική για το φύλο του ιδεολογική ατμόσφαιρα; Όμως αυτό είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο της υποθέσεως: η με κάθε αφορμή συστηματική καλλιέργεια της εχθροπάθειας μεταξύ των δύο βιολογικών φύλων.
Νομική ανάλυση
Ιδιαίτερη αξία εδώ έχει όμως η νομική ανάλυση του θέματος. Εδώ υπάρχουν μεγαλύτερες ελπίδες συγκλίσεως. Προτείνεται, λοιπόν, η καθιέρωση ενός ιδιώνυμου αδικήματος ιδιαιτέρας φορτίσεως ως μέτρου αποτροπής αυτών των πράγματι αποκρουστικών εγκλημάτων. Ωστόσο η προσέγγιση αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, λάθος για τους εξής λόγους:
Πρώτον, διότι η «νέα νομική σκέψη» εισάγει την έννοια του εγκλήματος βάσει φύλου. Ζητά την αντικατάσταση της έννοιας «δολο-φονία» και «ανθρωπο-κτονία» με τον όρο «γυναικο-κτονία». Αλήθεια, ρωτώ: Εάν αφαιρέσουμε την έννοια του δόλου και την έννοια της αφαίρεσης ζωής του ανθρώπου που έχει οικουμενική αξία και τις αντικαταστήσουμε με το φύλο, αυξάνουμε την ποινική απαξία του εγκλήματος ή μήπως τη συρρικνώνουμε; Θεωρώ τη συρρικνώνουμε.
Δεύτερον, τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι η καθιέρωση ενός εγκλήματος ως ιδιωνύμου θα αποτρέψει βίαιους ανθρώπους να αφαιρούν ζωές από άλλους ανθρώπους, εν προκειμένω γυναικών; Αυτό που παρατηρούμε τρία χρόνια τώρα είναι πως όσο αυξάνονται η κοινωνική κατακραυγή και η αποδοκιμασία για τις «γυναικοκτονίες» τόσο αυξάνονται και τα εγκλήματα με θύματα γυναίκες. Ουδείς συνετίζεται. Όσο αυξάνονται οι ποινές του Ποινικού Κώδικα για πλειάδα αδικημάτων τόσο αυξάνεται η εγκληματικότητα! Ο Έλλην δυστυχώς δεν υπολογίζει τον νόμο. Και τούτο διότι γνωρίζει, βρίσκει την άκρη για να χειραγωγεί τον νόμο και να ξεφεύγει από τις συνέπειές του.
Τρίτον, γιατί την εγκληματικότητα ακόμα και αυτού του είδους δεν την εξαλείφει ο νόμος κατασταλτικά, αλλά ο εντοπισμός και η εξαφάνιση των αιτιών της προληπτικά. Το να βρούμε τις αιτίες που η κοινωνία μας παράγει ανθρώπους αγροίκους και αγρίμια, το να βρούμε τις αιτίες που το κακό επωάζεται και κάνει καριέρα μέσα στην οικογένεια, μέσα στο σχολείο, μέσα στα μέσα επικοινωνίας και μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πρέπει να είναι η εθνική απάντηση. Ο κακοποιητής μαθητής ή μαθήτρια είναι ο αυριανός κακοποιητής/κακοποιήτρια μέσα στην οικογένεια. Δεν γεννιέται σαν μανιτάρι η βία. Η νομική κατοχύρωση ενός όρου, εκτός από φενάκη, είναι αφόρητος, κακής ποιότητας, συντηρητισμός.
Τέταρτον, διότι αν ανοίξουμε τεφτέρι ποινικής αξιολόγησης βάσει φυλετικών χαρακτηριστικών ή άλλων ιδιοτήτων, τότε γιατί να μη νομοθετηθούν τα αδικήματα με κριτήριο τον δεσμό αίματος; «Πατροκτονία», «μητροκτονία», «παιδοκτονία». Αυτά κι αν έχουν ιδιαίτερη φόρτιση. Βγάζει όμως πουθενά αυτό;
Πέμπτον, διότι με αυτή τη λογική κάθε αφαίρεση ζωής γυναίκας από τυχαίο τρίτο θα πρέπει να ονομάζεται γυναικοκτονία. Κάθε αφαίρεση ζωής λεσβίας γυναίκας από τη σύντροφό της θα πρέπει να αποκαλείται γυναικοκτονία! Είναι δυνατόν;
Έκτον και κυριότερον: Αιτία της δολοφονίας στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι η ιδιότητα της γυναίκας, αλλά η ιδιότητα της συζύγου ή της συντρόφου. Η διάλυση αυτής της σχέσης, είτε στον χαλαρό της τύπο της συντροφικής σχέσης είτε στον συμβατικό τύπο του γάμου, είναι η αιτία που οπλίζει τα χέρια αυτών των κομπλεξικών αγροίκων. Στην καλύτερη περίπτωση, αν θέλαμε να μιλήσουμε για έγκλημα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αυτό θα έπρεπε να ονομάζεται « συζυγοκτονία» ή «συντροφοκτονία». Και αίτιο πυροδότησης διάπραξης του εγκλήματος αυτού είναι ο αρρωστημένος σε αυτές τις περιπτώσεις ανδρικός εγωισμός, που δεν αντέχει να πάρει η γυναίκα την απόφαση του χωρισμού. Το κόμπλεξ δεν αντέχει την απόρριψη.
Ισχυρή μητριαρχία
Δεν θα σχολιάσω ιδιαιτέρως τα επιχειρήματα περί πατριαρχίας και γυναίκας κτήματος. Καταρχάς διότι σε περιοχές της Κρήτης και των Δωδεκανήσων υπάρχει ακόμα και σήμερα ισχυρή μητριαρχία λόγω παράδοσης. Έπειτα, γιατί οι γυναίκες στις μέρες μας είναι αυτεξούσιες, ανεξάρτητες και πάντως όχι κτήματα. Και σε κάθε περίπτωση: Αυτοί που τις θεωρούν κτήματα των ανδρών γιατί δεν βρήκαν μια κουβέντα να πουν όταν γυναίκες παρένθετες μητέρες έγιναν αντί μερικών χιλιάδων ευρώ κτήματα στρέιτ και ΛΟΑΤΚΙ στο σκάνδαλο αναπαραγωγής των Χανίων;
Νομίζω ότι τα πράγματα είναι σχετικά απλά, ασχέτως αν εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τα κάνουμε σύνθετα. Άλλο οι ιδεολογικές αναζητήσεις ενός εκάστου/εκάστης και άλλο ο νόμος. Ο νόμος ένα κριτήριο μπορεί να έχει μόνο: την αυστηρότατη τιμωρία οιουδήποτε αφαιρεί ανθρώπινη ζωή. Από την ώρα που θα αρχίσει να ξεχωρίζει το έγκλημα με βάση το φύλο, έχουμε προσθέσει μια νάρκη στα θεμέλια της κοινωνίας.
Η έννοια της “γυναικοκτονιας” έχει νόημα ως μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρωποκτονίας η οποία θα έχει κάποια παράγωγα ως προς την εκδίκαση της υπόθεσης.
Να θεωρηθεί ως ιδιαιτέρως βάναυσο και ειδεχθές έγκλημα;
Να μην γίνονται δεκτά ελαφρυντικά στοιχεία?
Κλπ.
Νομικός δεν είμαι αλλά όπως είμαι σίγουρος πως υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση ενός παιδοκτόνου από κάποιον που πυροβόλησε τον γείτονα του για τα όρια του χωραφιού.
Όμως στην ουσία του άρθρου παρατηρώ πως σήμερα, που η παραδοσιακή κεντροδεξιά έχει χάσει την αίσθηση πως ορίζει το κράτος, φτάσαμε στο σημείο να ζητά να μην γίνουν αυστηρότερες οι ποινές, να γίνεται αναγνώριση πως υπάρχουν κοινωνικά αίτια πίσω από την εγκληματικότητα και πως εν τέλει η μεγένθυση των ποινών του ποινικού κώδικα δεν προσφέρουν τίποτα στην μείωση της εγκληματικότητας.
Με μεγάλη μου χαρά προσυπογράφω γιατί τα ίδια υποστήριζα όταν κάποιοι κοστολογουσαν την ανθρώπινη ζωή όσο 20€ βενζίνης.
Η κατάντια, γιατί περί κατάντιας πρόκειται, που έχει περιέλθει το ελληνικό κράτος, όπου η ανθρώπινη ζωή είναι χρηματιστηριακό είδος και αξίζει όσο την κοστολογεί το “χρηματιστήριο αξιών”, έχει ως συνέπεια να μετριέται η ζωή του καθενός μας και να βρίσκεται ελλιπής απέναντι στην αξία λίγων λίτρων βενζίνης ή των κερδών των Ιταλών του σιδηροδρόμου ή της καλύτερης απόδοσης κέρδους που θα φέρει η εξαγωγή των αντικαρκινικών φαρμάκων σε σχέση με την διάθεση τους σε καρκινοπαθείς στο εσωτερικό.
Όμως ακόμη χειρότερα και από τα παραπάνω, η κατάντια έγκειται και στην πολιτισμική ένδεια η οποία αποκλείει την ουσιαστική συμπόρευση του συνόλου του λαού όπου ο καθείς με την ιδεολογία του θα αντιλαμβανόταν την σημασία της υπεράσπισης των κοινών αξιών μας.
Όχι των σημερινών που εκπορεύονται από την Πρεσβεία των Misters προς τα γες-μιστερακια, αλλά εκείνων που ως πολιτισμός άντεξαν στις χιλιετίες και διαμόρφωσαν τις βέλτιστες των ανθρωπίνων ιδεών.
Τελικός αποδέκτης σε κάθε περίπτωση μη νομιμότητας παραμένει η εφαρμογή του νόμου και η τιμωρία, όποια και εάν είναι αυτή.
Η ουσία χάνεται στα αίτια που οδηγούν στο κάθε μορφής έγκλημα.
Μακάρι να υπήρχε τρόπος να μην επαναλαμβάνεται ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ αλλά όλα οδηγούν ότι αυτό δεν μπαίνει σε κανόνες.
Μπορεί όμως να περιοριστεί σε μικρότερη κλίμακα μέσα από ενημέρωση και τρόπους πως ζητάει κάποιος προστασία.
Εάν η κοπέλα είχε καταθέσει γραπτώς το πρόβλημά της με τα στοιχεία τους στο Α.Τ. όπου ζητούσε προστασία πολλές οι πιθανότητες να υπήρχε σήμερα στη ζωή.
Το γραπτώς σημαίνει να έχει στα χέρι της αποδεικτικό στοιχείο για το συγκεκριμένο λόγο που ενόχλησε τις αρχές και για το συγκεκριμένο άτομο που προκαλεί το πρόβλημα.
Τότε οι αρχές έχουν την πλήρη αρμοδιότητα να συλλάβουν το άτομο και να του παρασχεθούν κάθε μορφής υποδείξεις η όποιας άλλης μορφής συμπεριφορά.
Στις περισσότερες περιπτώσεις κυριαρχεί ο φόβος, η ανωνυμία να μην το μάθουν στη γειτονιά κ.ο.κ.
Στα Α.Τ. ασχολούνται με περιπτώσεις που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, χάνεται πολύτιμος χρόνος, αποδοτικότητας σε ωφέλιμη εργασία
Αναμεσά μας κυκλοφορούν χαρακτήρες και χαρακτήρες- συμπεριφορές και συμπεριφορές.
Τα τελευταία χρόνια σε πολλές οικογένειες η ζωή έχει μετατραπεί σε κόλαση.
Ανεργία, ανέχεια, ναρκωτικά, αλκοολισμός, χαρτοπαίγνια, δουλεμπόριο ψυχών, απουσία γονιών κ.λ.π.
Όλα αυτά τραυματίζουν πολλές ψυχές χωρίς να έχουν γεννηθεί δολοφόνοι.
Θα ήθελα λοιπόν να τονίσω εδώ πως και η πολιτεία οφείλει να ακούσει την έξαρση του φαινόμενου εγκληματικότητα να δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα.
Οι ενημερώσεις να περάσουν μέσα από τα ΜΜΕ με τρόπο που να εγείρουν το ενδιαφέρον το πρώτο.
Το επόμενο πως ο κάθε ένοχος σε καμία περίπτωση δεν διαφεύγει την τιμωρία.
Το αμέσως επόμενο το μεγάλο δράμα που προκαλείται μέσα σε κάθε περιβάλλον οικείων προσώπων μετά από κάθε τέτοιου είδους συμπεριφορές, που τους ακολουθεί σε όλη τους την ζωή.
Μόνο μέσα από επαρκή ενημέρωση και πρόληψη, αλλά σε καθημερινή συχνότητα, δια βλέπεται οι
κοινωνίες να παρέχουν πρόοδο όποτε και ανεβασμένο επίπεδο ζωής.
Ας θυμηθούμε όλοι μας, πως τα τελευταία χρόνια ισοπεδώσαμε τα πάντα.
Απαξιώσαμε την ανθρώπινη ζωή, στραφήκαμε σε άλλης μορφής απολαύσεις με το πρόσχημα μοντερνισμός,
ξενομανία, επιδεκτικότητα. Κυρίως πέρασε στις αντιλήψεις η χαλαρότητα, η ατιμωρησία.
Αύξηση στο φαινόμενο πολλές διαλυμένες οικογένειες, πλήρης αποπροσανατολισμός, ανεκπλήρωτο κενό η έλλειψη οικογενειακής θαλπωρής, αύξηση τραυματικών συμπεριφορών.
Μας αξίζουν καλύτερα, αλλά ο απλός πολίτης έχει τεράστια ανάγκη όπως περιορίσει την άγνοια κυρίως σε θέματα που αφορούν την ίδια την ζωή.
Να γνωρίζει τον σωστό δρόμο πως πρέπει να προστατέψει την ζωή του, μεθοδικότητα.