Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*
Ο Φλωρίδης, η κυβέρνηση δηλαδή, έχει δίκιο για τον νέο Π.Κ. Ορθά η κυβέρνηση αυστηροποιεί την ποινική μεταχείριση ειδικά των πλημμελημάτων, που έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή στην καταρράκωση της ποιότητας ζωής των πολιτών, στην πτώση της αξίας της περιουσίας τους και κυρίως στη δημιουργία ενός βαθέος συναισθήματος άγχους και ανασφάλειας στους πολίτες κυρίως των λαϊκών συνοικιών.
Διότι, το ξαναπάμε, οι μεγαλοαστοί, οι κυριλέδες έχουν βιλάρες διπλοτριπλοφυλασσόμενες, μπράβους με όπλα, φυλάκια, σκυλιά, κάμερες, θωρακισμένα αυτοκίνητα. Στις λαϊκές συνοικίες η θωρακισμένη πόρτα ασφαλείας είναι ζήτημα σκέψης για πολύ καιρό, διότι μπορεί να ισοδυναμεί με το οικογενειακό εισόδημα δυο μηνών. Το έγκλημα λοιπόν έχει ταξικά χαρακτηριστικά.
Οι κοινωνικοί λύκοι που λεηλατούν τη χώρα, σε μεγάλο ποσοστό ψευτοευπαθείς επιδοματίες, μπουκάρουν εκεί που είναι εύκολο, ασκούν βία για να ληστέψουν εκεί που τους παίρνει. Δεν θα πάνε εκεί που θα τους ανοίξουν έξτρα κουμπότρυπες με Glock, δεν θα πλησιάσουν εκεί που έχει μεγάλο ρίσκο. Θα μπουκάρουν στο σπίτι της γερόντισσας, θα πιάσουν από τον λαιμό τον παππού για να του αποσπάσουν το τελευταίο κατοστάρικο της σύνταξης.
Αυτοί που γυρίζουν τις γειτονιές και κόβουν εξατμίσεις πολιτών που χρωστάνε 72 δόσεις, αυτοί που κλέβουν καπάκια υπονόμων, καντήλια και μεταλλικούς σταυρούς από τάφους, σίδερα οικοδομής, σωλήνες, μετασχηματιστές της ΔΕΗ, ρίχνοντας στο σκοτάδι ολόκληρα χωριά, καλώδια του ΟΣΕ, με κίνδυνο εκτροχιασμού ή πομόνες από γεωτρήσεις αγροτών, προτομές ηρώων, όλες αυτές οι παρασιτικές αγέλες αρπακτικών απολαμβάνουν χρόνια τώρα την ατιμωρησία της ανομίας τους.
Πάνε χέρι χέρι με βάνδαλους μηδενιστές, που με κουκούλες και ρόπαλα χτυπούν πολίτες και αστυνομικούς, βανδαλίζουν μνημεία, πανεπιστημιακούς χώρους, καίνε αυτοκίνητα, καταστρέφουν δημόσια και ιδιωτική περιουσία.
Ψευτοευπαθείς λεηλάτες χαλκού και κουκουλοφόροι αριστερόστροφοι φασίστες ανήκουν στην ίδια πλευρά και απέναντι στην κοινωνία και τη δημοκρατία. Τι πάει να πει «Μα, θα γεμίσουν οι φυλακές;». Να φτιάξουμε κι άλλες, μέχρι να αρχίσει να τους περνάει από το μυαλό να μην εγκληματούν, να δουλέψουν, για να μην πάνε φυλακή.
Ξέρετε, η κανονικότητα είναι να τιμωρείται όποιος παραβιάζει τον νόμο, όχι να παίζουμε τις λίλιζες και ο νομοθέτης να χτυπάει στο χεράκι τους κατσαπλιάδες και να τους λέει να μην το ξανακάνουν.
Από δω και πέρα, όποιος αποφασίζει να βγει στο κλαρί, είτε για να ζήσει παρασιτικά, βλάπτοντας τους άλλους, είτε για να ασκήσει βία με ιδεολογικό πρόσημο, να ξέρει πως τον περιμένει το γκιζντάνι – φασολάδα μπλουμ χωρίς φασόλια.
Αρκετά κάναμε τσουλήθρα στην κατηφόρα και να έχουμε παραβατικούς με δεκάδες συλλήψεις και καταδίκες και ούτε μία ώρα φυλακή. Πρέπει το έγκλημα να πάψει να συμφέρει, διότι ως τώρα συνέφερε – ξέρανε πως θα τους πιάσουν, μια δυο μέρες ταλαιπωρία για πλημμελήματα, αναβολές, αναστολές, συγχωνεύσεις και εξαγορές και όλοι έξω. Παρωδία Δικαιοσύνης.
Ήρθε η ώρα του εξορθολογισμού, να σφίξουν τα γάλατα. Άλλο επιείκεια και άλλο να γράφουμε την κοινωνία στους δίδυμους αδένες μας. Είναι διαστροφή να καταντάει ο νόμος να προστατεύει τον κακοποιό και να τιμωρεί τα θύματά του. Αυτό γινόταν ως τώρα. Δείτε τα βιντεάκια που ανεβάζουν οι λεηλάτες της κοινωνίας, όλο χλεύη, ειρωνεία, μαγκιά.
Όταν παύει να υπάρχει το δέος μπροστά στον νόμο, όταν δεν υπάρχει από τον παράνομο φόβος μπροστά στον Αστυνόμο, στον Δικαστή και στην πόρτα της φυλακής, τότε… κλάφτα, Χαράλαμπε. Τότε, κλεφτοκοτάδες, «συλλέκτες» μετάλλων και άλλα καλόπαιδα τσιμπάνε το μαγουλάκι του κράτους και του χαϊδεύουν τον κώλο.
Και δεν είναι επιχείρημα οι πολιτικοί συμψηφισμοί με μεγάλες υποθέσεις πολιτικού ενδιαφέροντος ή μεγαλοκλεφτοκοτάδων. Επειδή δηλαδή υπάρχει διαφθορά ή ατιμωρησία σε κάποια μεγάλα εγκλήματα, ας κάνουμε την πάπια και στη μικρή, καθημερινή εγκληματικότητα. Όχι. Και τούτο ποιείν και κείνο μη αφιέναι.
Είναι ώρα για μια αληθινή, έμπρακτη πολιτική μηδενικής ανοχής. Είμαι σκληρός; Η ζωή αυτών που έχουν χάσει το μέτρημα πόσες φορές τούς έχουν ανοίξει το σπίτι, το μαγαζί, τους έχουν ρημάξει την αγροικία, τη γεώτρηση, το εξοχικό τους, τη ζωή και την ψυχή τους είναι πιο σκληρή.
Και αυτοί είναι -υποτίθεται- που πρέπει να απολαμβάνουν την προστασία της Δικαιοσύνης. Λοιπόν, καιρός να το πάρουμε αλλιώς. Όπως το πάει ο Φλωρίδης…
*Δικηγόρος
