Αυτό που μου είπες σήμερα…

Του Χρήστου Μπολώση

Τις προάλλες, παρέα μ’ έναν φίλο μου, βρέθηκα σε γνωστό κέντρο της Αθήνας, σε κοπή βασιλόπιτας. Η ώρα προσελεύσεως ήταν οι 22.00.

Μην έχοντας άλλη δουλειά («και πότε είχες, τρομάρα σου», όπως είπε η κυρα-Θοδώρα στον Γιάννη τον Μπρίλη στα «Κίτρινα γάντια»…), στις 21.45 ήμουν παρών.

«Νωρίς ήρθατε» είπε η ευγενέστατη υπεύθυνη. Κάτι δήθεν αστείο μουρμούρισα και κάθισα στη θέση μου κουβεντιάζοντας με τον φίλο μου και με μερικούς γνωστούς που είχαν αρχίσει να έρχονται.

Η διακριτική, έως ελαφρώς ενοχλητική, μουσική του ντισκ τζόκεϊ μας έκανε παρέα.

Ώσπου ξαφνικά τα πάντα άλλαξαν.

Η αίθουσα γέμισε και η ελαφρώς ενοχλητική μουσική μετετράπη σε πανδαιμόνιο.

Ό,τι κουβεντιάσαμε κουβεντιάσαμε, και πλέον η παντομίμα πήρε τη θέση της λαλιάς.

Τότε είναι που θυμήθηκα τη σκηνή από την «Καφετζού» (1956), στην οποία ο μεθυσμένος (Γιώργος Δαμασιώτης) απειλούσε τον καφετζή Σπύρο (Μίμης Φωτόπουλος) με τη φράση: «Αυτό που μου είπες σήμερα να το θυμηθείς αύριο».

Η λύση είχε βρεθεί.

Έτσι, την επομένη άρχισα να τηλεφωνώ σε όσους είχα μιλήσει το βράδυ, να μου πουν τι ακριβώς… συζητήσαμε.

Όταν ρώτησαν τον ηθοποιό Γιάννη Μπέζο ποια η γνώμη του για τη σύγχρονη μουσική, απάντησε: «Αυτό δεν είναι μουσική. Αυτό είναι θόρυβος».

Αυτό να μου πεις, για να ξαναθυμηθούμε τον Μπρίλη…

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ

Please enter your comment!
Please enter your name here

Τελευταία άρθρα

Προπαντός οι δημοκρατικές διαδικασίες

Είναι γνωστή η ιστορία με την άλωση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (ΠΑΜΑΚ) από τους Σκοπιανούς «επιστήμονες» που το κατέλαβαν, χωρίς...

Σαν τον Στάλιν ένα πράμα…

Δόξα εν υψίστοις, Κυριάκο, και... κ.λπ. Είδα που λέτε, σύντροφοι, τη σύνταξή μου να εκτοξεύεται κατά 40 ολόκληρα ευρώ...

… Με πολύ πολύ ζαχαρένια αγάπη

Όντως στην Ελλάδα, όπως είπε και ο κ. Άδωνις, τα πάντα είναι ζάχαρη. Τρένα εκτροχιάζονται ή σταματάνε σε ανεξερεύνητα...

«Ρε, πού πάτε, ρε! Πού πάτε;»

Τώρα που πλησιάζει η ημέρα που ο Ντόναλντ Τραμπ θα ξαναμπεί θριαμβευτής στον Λευκό Οίκο και θα καθίσει στο...