Του Αναστάσιου Β. Κακαράντζα
Μια αγροτική επανάσταση συντελείται στη γηραιά ήπειρο, όχι με όρους αύξησης βιομηχανοποιημένης παραγωγής περασμένων αιώνων, αλλά πλέον με όρους επιβίωσης για την περαιτέρω διασφάλιση της ήδη μειωμένης και κοστοβόρας αγροτικής καλλιέργειας, αποτέλεσμα των φαιδρών πολιτικών της Ε.Ε. και των εθνικών κρατών που συντάσσονται με τις καινοφανείς πράσινες ΚΑΠ.
Υπό το πρίσμα της προστασίας του περιβάλλοντος, επιμένουν να προσπαθούν να μας πείσουν πως η παραγωγή γάλακτος, επί παραδείγματι, θα πρέπει να ελαττωθεί ή να εξαλειφθεί πλήρως και να εισάγουμε σκευάσματα σκονών από χώρες εκτός Ε.Ε. με φτηνή εργατική παραγωγή και τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας. Θα επιβληθεί η μείωση παραγωγής του κρέατος με το πρόσχημα της επιβλαβούς επιρροής του στο περιβάλλον, με υποκατάστατο γενετικά τροποποιημένο κρέας που κυκλοφορεί ήδη σε αγορές του κόσμου, και ούτω καθεξής.
Δεν μας πειράζει η αθρόα χρήση φυτοφαρμάκων -εκεί, σιγή ιχθύος-, δεν μας πειράζουν οι πολεμικές εκβάσεις ανά τον κόσμο, όπου πέφτουν οι βόμβες σαν φύλλα δέντρων, δεν μας πειράζουν οι υπερεκμεταλλεύσεις γης και οι βιομηχανικοί ρύποι, αλλά μας φταίνε τα κοπάδια βοοειδών που θα βόσκουν στις πεδιάδες της Φλάνδρας και τα γίδια στις κορυφές της Πίνδου.
Η κατακόρυφη αύξηση του κόστους παραγωγής, οι φυσικές και ανθρωπογενείς καταστροφές, η ληστρική φοροεπιδρομή των κρατών και ο συντονισμένος πληθωρισμός κατευθύνουν το κοινό ήδη προς νέα καταναλωτικά ήθη. Τα βιομηχανοποιημένα τρόφιμα αποτελούν φθηνότερη λύση πληθωριστικά απ’ ό,τι τα νωπά, και ο νοών νοείτω.
Να παραγκωνιστούν οι εκτάσεις γης ούτως ώστε να μην παράγεται τίποτα απολύτως, να εισάγονται τα πάντα και οι Έλληνες και λοιποί Ευρωπαίοι αγρότες να εγκαταστήσουν φωτοβολταϊκά πάνελ πουλώντας ενέργεια ή, μάλλον, πουλώντας ουσιαστικά το βιος τους, διότι εδώ δεν μπορούν να πληρώσουν το πιο ακριβό ρεύμα, πόσο μάλλον να εμπλακούν σε έναν κυκεώνα φαύλων επιδοτήσεων και τραπεζικών δανείων. Στο επόμενο σενάριο, μεγάλες βιομηχανίες φυτοφαρμάκων ή τροφίμων θα αγοράσουν τις εκτάσεις αυτές και ο παραγωγός θα κληθεί ως σύγχρονος είλωτας στην ίδια του τη γη.
Γνωρίζω πως πολλοί δυσανασχετούν με τις κινητοποιήσεις των αγροτών κλείνοντας οδικά δίκτυα, παρακωλύοντας μετακινήσεις και δημιουργώντας έναν κοινωνικό αυτοματισμό. Αλλά ας σκεφτούμε ποια άλλη παραγωγική δύναμη και συλλογικότητα του τόπου έχει το σθένος και το σφρίγος να αντιπαρατάξει τα ανάλογα τρακτέρ του απέναντι στο κράτος, ζητώντας τα αυτονόητα που για πολλούς φαντάζουν ιδιαίτερη μεταχείριση λόγω ψηφοθηρικής πολιτικής. Η κατοχή της γης και η κατανάλωση των καρπών της αποτελούσαν ανέκαθεν τη θρυαλλίδα για διαμαρτυρία και αγώνα.
Όταν δεν θα μπορείς να παράγεις θα καθίστασαι έρμαιο στις ορέξεις τρίτων, που θα σε ελέγχουν με γνώμονα το τι θα τρως, πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις, και στην τελική θα αντιμετωπίζεις διαρκώς μια ενδεχόμενη επισιτιστική κρίση για σένα και τους ομοίους σου. Όταν προχωρούν σταδιακά στην ιδιωτικοποίηση των δικτύων διαχείρισης υδάτων, ποια θα είναι η δικλίδα ασφαλείας που θα καθορίζει αν θα δίνεται νερό για άρδευση και για την παραγωγή ποιας καλλιέργειας συγκεκριμένα;
Η συμπεριφορά της κυβέρνησης απέναντι στους αγρότες αφού έφθασαν μέχρι και το σύνταγμα ούτε λέξη.
Εάν υπήρχε μια άλλη κυβέρνηση και είχε εφαρμόσει αυτή την τακτική άραγε τι θα είχε συμβεί στη χώρα?
Υπάρχουν βαθύτερα αίτια, ο λαός τα καταπίνει αλλά η ανοχή μέχρι πότε, έως που μπορεί να αντέχει το όλο σύστημα?
Οι απόμαχοι της ζωής πόσα έχουν να θυμούνται από τέτοιας μορφής συμπεριφορές από εκλεγμένες κυβερνήσεις?
Η τόσο απόλυτος αισθάνεται ο πρωθυπουργός της χώρας, η οι εγγυήσεις που λαμβάνει του επιτρέπουν να απαξιώνει τους πάντες.
Η δίκη για τη φωτιά στο Μάτι τι σύμπτωση γίνεται αυτές τις μέρες. Τυχαίο?
Όσο και να θέλουμε να προσπερνάμε, όσο και να θέλουμε να ξεχνάμε το βέβαιο αποτελεί πραγματικότητα,
τα έχουμε όλα εμπρός στο αύριο, στο μέλλον, δεν ξεφεύγουμε χωρίς δυνατές λύσεις, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς οικονομική ανάκαμψη.
Και όσο και αν οι αυτοκρατορίες άντεξαν με κάθε μορφής επιβολή μέσα, βαρβαρότητα αδικοπραξία, το τέλος
γράφτηκε με μια λέξη διάλυση.
Όσο και να σφυρίζει αδιάφορα η σημερινή ηγεσία, το τέλος δεν το αποφεύγει όσο παράταση χρόνου και αν κάνει χρήση.
Οι προστάτες μας, οι καλοί μας φίλοι ασφαλώς και μας χρησιμοποιούν τελευταίο οχυρό αφού έχασαν δια παντός την Μέση Ανατολή.
Οι ισορροπίες βεβαίως που ταλαντεύονται διαρκώς με αρνητικά αποτελέσματα για την χώρα μας, από τις γείτονες χώρες, αλλά και από τις αναδυόμενες νέες τάξεις πραγμάτων, εάν δεν γίνουν αντιληπτές εγκαίρως, το τίμημα άγνωστο πόσο σκληρό για την χώρα μας.
Μόνο τρόμο προκαλεί η ιδέα ότι χάσαμε κάθε ίχνος υπεροχής, κάθε ελπίδα συναλλαγής, κάθε προσπάθεια επαφής και συνεργασίας με τον πολύ-πολικό όπως εξελίσσεται κόσμο.
Αποτελούμε το σταυροδρόμι μεταξύ Δύσης και Ανατολής κυρίως στους θαλάσσιους δρόμους. Μικρή χώρα αλλά αποτελούμε γεωπολιτικά στοιχεία τέτοια, που μας επιτρέπουν να έχουμε κυρίαρχο ρόλο, σε τομείς συνεργασίας καλής φιλίας και να μας υπολογίζουν σε εταίρους με κύρος.
Τα ικανά στελέχη που αποβλέπουν στην πολιτική τους σταδιοδρομία δεν επιτρέπεται ούτε να σιωπούν, ούτε να συμβιβάζονται, ούτε να εξαγοράζονται.
Επιβάλλεται να κάνει στροφή στην πολιτική πορεία που έχει εφαρμόσει η χώρα μας.
Το παρελθόν πέρασε το παρόν το ζούμε, το μέλλον μας περιμένει πότε αυτό θα γίνει κατανοητό?
Παρακολουθώντας τις διεθνείς εξελίξεις αλλά και γνωρίζοντας τις προειδοποιησεις των Αγίων στην Ορθόδοξη, ευτυχώς ακόμα, Ελλάδα μας, κατανοούμε ότι ο ΓΠΠ πολεμος θα συμβεί στα χρόνια αυτά. Τότε θα σταματήσουν αυτομάτως οι Ενώσεις και οι μετακινήσεις ανθρώπων και αγαθών και κάθε χώρα θα κληθεί να ζήσει με ο,τι παράγει. Στον Ευρωπαϊκό νότο που ζούμε η γεωργικές καλλιέργειες ευδοκιμούν γιατί έχουμε ήλιο και νερό και δεν είμαστε σκεπασμενοι με χιονια ολοχρονίς σχεδόν όπως άλλες χώρες που θα κληθούν να ζήσουν με ελάχιστα. Γύρω γύρω θάλασσα γεμάτη ψάρια που στη Κατοχή επειδή οι Γερμανοί γνώριζαν ότι μπορούν να θρεψουν όλη την Ελλάδα απαγόρευσαν την αλιεία.
Κάποτε βρέθηκα στην Αυστρία και μια μικρή σερβιτόρα που άκουσε ότι είμαστε Έλληνες ήρθε και ρωτησε: πως είναι η θάλασσα; δεν έχω δει ποτέ….
Ας φροντίσουμε ν αναπτύξουμε καλύτερα αυτά που έχουμε και ν αφήσουμε τους μιμητισμους Δυτικών προτύπων γιατί θα κληθουμε κάποια στιγμή να επιλέξουμε τρόπο ζωής που θα αποδεικνύει ότι δεν εκτιμούσαμε όσα είχαμε και θα μετανιωνουμε για τις άστοχες επιλογές μας που τότε όμως θα μας στοιχίζουν ακριβά, πολύ ακριβά….