Επί δεκατρία χρόνια μία γελοιότητα και εν τέλει και μία παρανομία την αναγάγαμε σε μέγα φιλανθρωπικό γεγονός
Της Δρ. Ελένης Παπαδοπούλου*
Τελικά ό,τι λάμπει δεν είναι απαραιτήτως χρυσός και όποιος αυτοβαφτίζεται αλληλέγγυος και αντιφασίστας δεν σημαίνει κιόλας ότι είναι. Έχουμε βαρεθεί εδώ και έτη να διαβάζουμε για τη μία και την άλλη ΜΚΟ, για τον έναν και τον άλλον δήθεν μου τάχα μου ευαίσθητο, που έπαιρναν τις χρηματοδοτήσεις για καλό σκοπό και αντί αυτού έκαναν τα γούστα τους.
Προσφάτως πέσαμε πάλι από τα σύννεφα με την «κοινωνική» κουζίνα «Άλλος Άνθρωπος». Κάποιος χωρίς εργασία αποφάσισε να μοιράζει συσσίτια μέσα στον δρόμο, λες και χάθηκαν οι δομές και είμαστε στην Ουγκάντα έπειτα από πόλεμο, πήρε καζάνια, φιάλες γκαζιού και κουπιά για να ανακατεύει το φαΐ και όλοι ενθουσιάστηκαν, λες και αυτό ήταν φυσιολογικό. Και δώσ’ του διαφήμιση παντού, και να οι δωρεές και να τον ο άλλος άνθρωπος στο Σύνταγμα, στην Καπνικαρέα, στο Μοναστηράκι, στην Κυψέλη, μέσα στο άστυ, να στήνει τις φιάλες υγραερίου μέσα στον κόσμο και να ανακατεύει τα μακαρόνια μπλουμ στα καζάνια του με ένα κουπί. Όσες φορές τον πέτυχα κυριολεκτικώς κυνηγούσε κόσμο να πάρουν φαγητό. Οι κεσέδες που είδα να δίνονται κατέληξαν στα περιστέρια. Έστηνε την τσαντιροκουζίνα, η οποία δεν τηρούσε τις βασικές υγειονομικές προδιαγραφές, έβγαζε φωτογραφίες και βίντεο και αυτό ήταν. Η δράση χρειαζόταν προβολή, για να μαζεύει χρήματα.
Μάθαμε λοιπόν ότι ο εν λόγω μάστερσεφ των φτωχών είχε δώσει προσωπικούς λογαριασμούς συγγενών του για να μαζεύει τις δωρεές, ενώ συγχρόνως έκανε και εράνους. Διακίνησε εκατομμύρια, τα οποία, αντί να πάνε στην κουζίνα, πήγαν λίγο πιο πέρα, σε φρουτάκια, στοιχήματα και άλλες δράσεις, σύμφωνα με το ΣΔΟΕ, αλλά και πολλές μαρτυρίες. Η δράση του δεν είχε καμία νομική μορφή, όλα ήταν αδήλωτα, τι έμπαινε και τι έβγαινε ουδείς γνωρίζει πλην του «αλληλέγγυου».
Πήγε και δυο φορές η Πρόεδρος να δώσει φαγητό. Τον βράβευσε κιόλας. Μπράβο της. Εξαιρετικό το έργο του στον τζόγο. Δεκατρία χρόνια αλώνιζε χωρίς να δίνει λογαριασμό και κανείς δεν είχε ασχοληθεί με τη χρηματοδότησή του. Γιατί άραγε, κυρία Πρόεδρε;
Θα ήταν κωμωδία, αλλά εμείς στην Ελλάδα έχουμε τη συνήθεια να θεωρούμε σοβαρό το γελοίο, οπότε επί 13 χρόνια μία γελοιότητα και εν τέλει και μία παρανομία την αναγάγαμε σε μέγα φιλανθρωπικό γεγονός.
Τη μια φρουτάκια, την άλλη παιδεραστές, την τρίτη απατεώνες. Έχουμε εντυπωσιαστεί με το ήθος των αλληλέγγυων αντιφασιστών.
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
