Οι πραγματικές προθέσεις του Σαμαρά

Ο πρώην πρωθυπουργός, όσο κι αν διατείνεται ότι δεν δίνει γραμμή στους άλλους βουλευτές, θέλει πολλά «όχι» για να αποκτήσει ισχυρότερο ρυθμιστικό ρόλο

Του Ανδρέα Καψαμπέλη

Στην Ιταλία η ανατροπή έχει ήδη σημειωθεί από τα τέλη του 2022 μέσω της Τζ. Μελόνι. Στη Γαλλία η Μαρίν Λεπέν επελαύνει και ο Μακρόν απελπισμένος διά του 34χρονου («ανοιχτά ομοφυλόφιλου», κατά την επίσημη δήλωση) νέου πρωθυπουργού Γκαμπριέλ Ατάλ επαναφέρει μέχρι και τις σχολικές ποδιές, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει αναχώματα. Και στη Γερμανία η κυβέρνηση του Όλαφ Σολτς βρίσκεται υπό κατάρρευση. Ο ίδιος, προκειμένου να μη γίνουν πρόωρες εκλογές, πιέζεται να παραδώσει την καγκελαρία στον σημερινό υπουργό Άμυνας Μπόρις Πιστόριους, ενώ στο κρατίδιο της Σαξονίας όπου θα στηθούν κάλπες σε μερικούς μήνες οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν «εξαφανιστεί» στο 3% και η Εναλλακτική για τη Γερμανία, με 37%, είναι μια ανάσα από την αυτοδυναμία.

Στην Ελλάδα την ίδια στιγμή οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις φουντώνουν με αιχμή το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά θα ήταν σοβαρό λάθος να αποσυνδεθούν οι διεργασίες αυτές από τις τεκτονικές μετακινήσεις στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή ήπειρο. Με αυτήν τουλάχιστον την οπτική -και με φόντο τις ευρωεκλογές- αντιμετωπίζουν τα πράγματα και χαράζουν τη στρατηγική τους, ενδεχομένως και τις μπλόφες τους, διά ίδιον προσωπικό και πολιτικό όφελος οι πρωταγωνιστές αυτού του πολέμου, που έχει και πολλές «ανίερες» πτυχές και συμμαχίες.

Ο Κ. Μητσοτάκης επισπεύδει τις διαδικασίες για την ψήφιση του επίμαχου νομοσχεδίου διαπιστώνοντας ότι η πληγή που άνοιξε αρχίζει να κακοφορμίζει επικίνδυνα. Στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας οι διευθετήσεις, με κάθε τρόπο και μέθοδο, όπως και τα παζάρια για υπουργικές καρέκλες με αντάλλαγμα την «ψήφο συνείδησης», δίνουν και παίρνουν, αλλά στη βάση της Ν.Δ. και ιδιαίτερα στην παραδοσιακή δεξιά πλευρά της η βλάβη εξελίσσεται σε ανήκεστο. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, σπαταλώντας την ευκαιρία που τους προσφέρθηκε, να μετατρέπονται σε πραγματικό κοινοβουλευτικό δεκανίκι της κυβέρνησης, όμως όλες οι τάσεις της κοινής γνώμης προοιωνίζονται μια τεράστια φθορά στις επερχόμενες κάλπες. Τέτοια που ακόμη και η διατήρηση της πρώτης θέσης μπορεί να συνιστά ένα «πύρρειο» αποτέλεσμα.

Είναι η πρώτη φορά κατά την τελευταία πενταετία που, σε συνδυασμό και με τα άλλα θέματα, όπως η ακρίβεια, το Μεταναστευτικό και η ασφάλεια, προκαλείται ένα πολύ μεγάλο ρήγμα στα δεξιά της Ν.Δ., που έρχεται να «κουμπώσει» μάλιστα με τον αέρα που πνέει και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Αν το σκηνικό δεν ήταν αυτό, οι εσωτερικές διαφοροποιήσεις και τα αντάρτικα στη Ν.Δ. θα είχαν σχετική αξία και πάντως δεν θα απειλούσαν με επικίνδυνους τριγμούς. Η απελευθέρωση εκλογικών μαζών όμως δημιουργεί κενό και τα ερωτήματα που έχουν τεθεί ήδη στο τραπέζι είναι πώς και από ποιον ή ποιους θα καλυφθεί. Ή, το ακόμη σοβαρότερο, πώς θα «μαντρωθεί» ξανά.

Ο κ. Μητσοτάκης πιστεύει ότι η επιτάχυνση της ψήφισης θα επιφέρει την απορρόφηση της φθοράς μέσα στους επόμενους μήνες. Οι εσωκομματικοί του αμφισβητίες θεωρούν, αντίθετα, ότι τώρα γίνεται η σπορά και το διάστημα μέχρι τον Ιούνιο θα είναι ο χρόνος «επώασης» για την καταγραφή των αποτελεσμάτων στην κάλπη. Υπ’ αυτήν την έννοια και εκτός απροόπτου, δεν αναμένονται στην παρούσα φάση άλλες σημαίνουσες εξελίξεις πέραν της διατήρησης της ισορροπίας τρόμου μέσω των παζαριών για την αποχή και τον περιορισμό των αρνητικών ψήφων για το νομοσχέδιο.

Ταυτόχρονα πάντως όλες οι πλευρές έχουν πάρει θέσεις μάχης για την καταγραφή των δυνάμεων και την επανασυγκρότηση των στρατευμάτων τους. Ο Αντ. Σαμαράς, όσο κι αν διατείνεται ότι δεν δίνει γραμμή στους άλλους βουλευτές, επιδιώκει να είναι όσο περισσότερα τα «όχι» για να αποκτήσει εκ νέου έναν όσο γίνεται, αναλογικά επίσης, ισχυρότερο ρυθμιστικό ρόλο στη Ν.Δ.

Γεγονός είναι ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν ανοίγει τα χαρτιά του για τις επόμενες κινήσεις. Οι δικοί του άνθρωποι φροντίζουν να λένε καθησυχαστικά προς τα έξω ότι «ένα είναι το κόμμα», σε μια προσπάθεια αποδυνάμωσης της φημολογίας περί «νέου δεξιού κόμματος». Αλλά αυτά δεν προαναγγέλλονται. Γεγονός επίσης είναι ότι αυτή η κινητικότητα στο εκλογικό σώμα δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Το νέο «ραντεβού» ωστόσο δίνεται, σύμφωνα με τις πληροφορίες, για την επομένη των ευρωεκλογών και αφού προηγηθεί το «ταμείο» της εκλογικής ψήφου.

Σε αυτή τη φάση ο κ. Σαμαράς θέλει να σχηματίσει τη δική του «Κοινοβουλευτική Ομάδα» μέσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, εκτιμώντας ότι ο αριθμός της θα είναι άνετα διψήφιος. Με πρώτο βήμα αυτό και με τη δυναμική που θα αναπτυχθεί, εάν τον Ιούνιο επαληθευτούν οι σημερινές τάσεις και πέραν της αποχής η Ν.Δ. χάσει δέκα και πλέον ποσοστιαίες μονάδες, θα έχει να λέει ότι οι θέσεις του «απηχούν» το 25% της εκλογικής βάσης του κόμματος. Παράλληλα ως προς αυτό η εμφάνιση δημοσκοπήσεων, σύμφωνα με τις οποίες – την ώρα που ο κ. Μητσοτάκης στρέφεται ολοένα και περισσότερο προς το Κέντρο- το 13,9% δηλώνει ότι θα ψήφιζε ένα νέο κόμμα «δεξιά» της Ν.Δ. ανεβάζει κι άλλο τον πολιτικό και εσωκομματικό πυρετό.

Τα συν και τα πλην για τον Μητσοτάκη

Κρατώντας κλειστά τα χαρτιά του, κ. Σαμαράς ενισχύει πάντως την άποψη κι εκείνων που υποστηρίζουν ότι με αυτήν την (πολύ μεγάλη) «προίκα» θα επιχειρήσει την αναβάθμισή του ως «εκφραστή» της δεξιάς πτέρυγας, εντός όμως της Ν.Δ., διεκδικώντας αρχικά από τον κ. Μητσοτάκη ρόλο «συγκυβερνήτη» μέσω του ευρέως ανασχηματισμού που θα γίνει μετά τις ευρωεκλογές και αναβαπτίζοντας ταυτόχρονα τα δικά του προσωπικά όνειρα για το 2025.

Το σενάριο αυτό έχει τα κακά αλλά και τα καλά του για τον κ. Μητσοτάκη. Όπως επισημαίνεται χαρακτηριστικά, τον βοηθάει να συγκρατήσει (ή τουλάχιστον το πιστεύει) τους δεξιούς ψηφοφόρους, καθώς με το παίγνιο αυτό ο κ. Σαμαράς προσφέρεται για πρώτης τάξεως άλλοθι. Έτσι εξηγούν όσοι το υποστηρίζουν και την «ευελιξία» που δείχνει ο κ. Μητσοτάκης απέναντι στον πρώην πρωθυπουργό αλλά και στον υπουργό Επικρατείας Μάκη Βορίδη, ο οποίος φερόταν -μέχρι πρότινος τουλάχιστον- ότι συμπλέει προς τη «δεξιά» ρότα με τον κ. Σαμαρά. Ορισμένοι ήθελαν τον κ. Βορίδη να βγαίνει μπροστά και για το εγχείρημα του νέου κόμματος, αν και κάποιες μετρήσεις λέγεται ότι δεν ήταν τόσο ενθαρρυντικές για το πρόσωπό του.

Σε κάθε περίπτωση, το υμνολόγιο που εξέπεμψε αυτές τις ημέρες για τον κ. Μητσοτάκη, δηλώνοντας ότι «έχει την πλήρη υποστήριξή μας» και «μια διαφωνία δεν θα διχάσει την παράταξή μας» -την ίδια ώρα που αμβλύνει την αντίθεσή του στο νομοσχέδιο, διολισθαίνοντας προς την ανώδυνη αποχή-, ενισχύει τα σενάρια περί παρασκηνιακών διευθετήσεων και συμφωνιών…