… Πάει και η Θεσσαλονίκη

Του Γιώργου Χατζηδημητρίου

Κανένας δεν αγαπάει τη Θεσσαλονίκη. Έχει κανείς την εντύπωση ότι κάποιοι σαδιστές στα κέντρα αποφάσεων του υπερτροφικού Λεκανοπέδιου, που σαπίζει μέσα στην πηχτή και δυσώδη ακινησία του, έχουν εντάξει τους ανθρώπους της πόλης σε ένα συλλογικό πείραμα, προκειμένου να διαπιστώσουν μέχρι ποιου σημείου μπορούν να ανέχονται την απόλυτη υποβάθμιση της ζωής τους χωρίς να αντιδρούν.

Το κράτος των Αθηνών κάθε Σεπτέμβριο με την ευκαιρία της Διεθνούς Έκθεσης ανηφορίζει μαζικά στον Βορρά και, όπως λένε με αηδία στις λαϊκές συνοικίες, «πουλάει χορταροφιλία». Εκατοντάδες κρατικοδίαιτα στελέχη και κομματικοί στρατοί κάνουν επιδεικτικές περαντζάδες στα μπαράκια του κέντρου, ποζάρουν με ύφος εκθειάζοντας το κιμπαριλίκι και την μπέσα των ανθρώπων της Μακεδονίας, και αποχωρούν αφήνοντας στον άδειο αέρα κούφια λόγια και κάλπικες υποσχέσεις ότι οσονούπω η «συμπρωτεύουσα» και ντεμέκ «ερωτική πόλη», που την κατάντησαν ζητιάνα στις παρόδους, θα μετατραπεί σε «επίκεντρο της Βαλκανικής ενδοχώρας» και «σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης».

Στο μεταξύ, η πόλη ραγδαία καθεύδει. Σαν να μην έφθανε η αποβιομηχάνιση και η οικονομική και κοινωνική παρακμή, η Θεσσαλονίκη εδώ και τρεις μήνες ζει τον απόλυτο παραλογισμό. Το έργο του flyover, ένας «δρόμος πάνω από τον δρόμο», στην περιφερειακή οδό έχει αρχίσει χωρίς να υπάρχει κυκλοφοριακή μελέτη για τη διαχείριση των επιπτώσεων της κατασκευής του. Εντελώς προβλέψιμα, η πόλη που ήδη δεινώς υποφέρει εξαιτίας των άθλιων κυκλοφοριακών συνθηκών οδηγείται σε κυκλοφοριακό έμφραγμα για τα επόμενα τουλάχιστον τέσσερα χρόνια.

Για όποιον δεν γνωρίζει, η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη χωρίς δημόσιες συγκοινωνίες. Η περιφερειακή χρησιμοποιείται για ιδιωτικές μετακινήσεις, που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να καλυφθούν από δημόσια συγκοινωνία, αν αυτή δεν βρισκόταν σήμερα σε κατάσταση απόλυτης χρεοκοπίας.

Χρόνια τώρα, από τη διαβόητη «τρύπα του Κούβελα», η πόλη περιμένει να τελειώσει κάποτε το πολύπαθο έργο. Ακόμα κι όταν ολοκληρωθεί το πρώτο τμήμα, θα εξυπηρετεί μικρό μονάχα αριθμό επιβατών, δεδομένου ότι η χωρητικότητά του, με τέσσερα βαγόνια ανά συρμό σε αποβάθρες – νησίδες των 50 μέτρων, δεν θα βοηθήσει, παρά ελάχιστα. Θα φανεί τότε ότι μιλάμε για ένα έργο-παρωδία, το οποίο θα ολοκληρωθεί όταν και αν ληφθούν οι αποφάσεις για επέκταση στα δυτικά, όπου ασφυκτιά ο περισσότερος πληθυσμός.

Ο συρμός θα αρχίζει από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό και θα φτάνει μέχρι τη Βούλγαρη κι όταν με το καλό μπει στις ράγες η βασική γραμμή, τότε θα αρχίσει η περιπέτεια της επέκτασης προς Καλαμαριά, που θα πάρει κάμποσα χρόνια. Για αεροδρόμιο ούτε λόγος ακόμα, αλλά δεν βαριέσαι… Οι Θεσσαλονικείς έχουν μεγάλη καρδιά.

Για την ώρα, έχει ανοίξει μόνο ο σταθμός της Αγίας Σοφίας, κι αυτός όχι προς χρήση, αλλά σαν αξιοθέατο. Πηγαίνουν οι Θεσσαλονικείς και βγάζουν οικογενειακές φωτογραφίες για να ‘χουνε να διηγούνται στα εγγόνια τους…

Τα νέα, σύγχρονα λεωφορεία -όχι αυτά τα ανατολικού τύπου μεταχειρισμένα που άρπαζαν φωτιά-, το τραμ και τα καραβάκια από Καλοχώρι μέχρι Αγγελοχώρι θα αποθάρρυναν τη χρήση Ι.Χ. και θα έδιναν ανάσες και λύσεις. Δεν έχουν, όμως, όπως καταγγέλλουν οι πολίτες, μίζες.

Η Αθήνα έχει ξεγράψει την πόλη. Το κακό είναι ότι η πλειονότητα των γηγενών πολιτικών και πολιτών παρακολουθεί απαθής τον χαμό της.

«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…» θα σχολίαζε ο αυτόχειρας της Πρέβεζας.