Το θέμα έχει αναχθεί στην κορυφή των ενδιαφερόντων στη χώρα μας και έχει προκαλέσει σοβαρό διχασμό, ο οποίος δεν περιορίζεται στον λαό, αλλά έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση
Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Το σκεφτόμουν τον τελευταίο καιρό που γίνεται τόσος λόγος και εμφανίζονται, καλώς ή κακώς, τόσα προβλήματα σχετικά με τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομοφύλων ότι η καλύτερη αλλά και πιο δημοκρατική λύση θα ήταν η διενέργεια ενός δημοψηφίσματος, με απλά και συγκεκριμένα ερωτήματα.
Το θέμα και η λύση του με απασχολούσαν πολύ πριν κάνει τη σχετική πρόταση ο Δημήτρης Νατσιός. Δεν θα ασχοληθώ με τους δισταγμούς, τις αντιρρήσεις και τις πάσης μορφής αντιδράσεις στο παραπάνω ζήτημα, καθώς έχουν καταλάβει τη μερίδα του λέοντος σε όλα τα ΜΜΕ, εκτοπίζοντας ακόμα και πολέμους και σοβαρά εθνικά θέματα. Κάνω, απλώς, αναφορά σε αυτά για να υπενθυμίσω ότι το περί ου θέμα έχει αναχθεί στην κορυφή των ενδιαφερόντων στη χώρα μας και έχει προκαλέσει σοβαρό διχασμό, ο οποίος δεν περιορίζεται στον λαό, αλλά έχει απλώσει τα πλοκάμια του και σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Η αντιμετώπιση του διχασμού στους κυβερνητικούς κόλπους, όσο μπορεί κανείς να είναι σίγουρος, με βάση τις σχετικές πληροφορίες, θα αντιμετωπιστεί με κυρώσεις εναντίον όλων εκείνων που δεν θα συμμορφωθούν με την πρωθυπουργική επιταγή.
Η πρόταση δημοψηφίσματος, παρότι οφειλόταν και δεν έγινε προτού ξεπουληθεί η Μακεδονία και παρότι δεν έγινε ούτε στην κωλοτούμπα του 2015, απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζω, δεν είναι δυνατόν να κατηγορηθεί ούτε για:
* «ακροδεξιό» περιεχόμενο,
* «λαϊκισμό»,
* «φασισμό»,
* «σκοταδισμό»,
* «οπισθοδρομικότητα» και
* για εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων κ.ο.κ.
Αντιθέτως, το δημοψήφισμα αναγνωρίζεται γενικώς ως καθαρά δημοκρατική μέθοδος, με τη βοήθεια της οποίας ερωτάται ο λαός, σε κάθε περίπτωση, αν επιθυμεί μαύρο ή άσπρο.
Σε σύγκριση με την επιβολή υποχρέωσης (κομματικής ή άλλης) από τον κ. Μητσοτάκη (αν, βέβαια, οι πληροφορίες των ΜΜΕ είναι ορθές) στους υπουργούς του (και στους βουλευτές του; Δεν γνωρίζω…) να ψηφίσουν θετικά το σχετικό νομοσχέδιο, διερωτώμαι τι βαθμό δημοκρατίας εμπεριέχει ένας τέτοιος καταναγκασμός: «ή την ψήφο σου ή την καρέκλα σου». Κι όμως, όπως είναι γνωστό, κοπτόμαστε σύσσωμοι και με κάθε ευκαιρία να αποδείξουμε το πόσο, μα πόσο «δημοκρατικοί» είμαστε.
Αποτελεί ενδεχόμενο, που δεν το γνωρίζω, αυτό το έντονο ενδιαφέρον του κ. πρωθυπουργού, προκειμένου να έχει θετική έκβαση η περί ης περίπτωση, να συνδέεται με κάποιες ανειλημμένες υποχρεώσεις, με ορισμένες απειλές, με εκβιασμούς ή με οτιδήποτε άλλο. Τα πάντα, εντελώς υποθετικά πάντοτε, είναι δυνατά. Αλλά, οτιδήποτε κι αν συμβαίνει, η προσφυγή σε δημοψήφισμα, που θα διενεργηθεί με αυστηρούς νομικούς κανόνες, θα ήταν αποστομωτική. Διότι ποιος ανοικτά, εντός ή εκτός της χώρας, θα τολμούσε να υποστηρίξει ότι ο όποιος πρωθυπουργός, οποιασδήποτε δημοκρατικής χώρας, έχει δικαίωμα να καταπατήσει τη θέληση του λαού του, προκειμένου να εξυπηρετήσει οτιδήποτε άλλο; (θεωρητικά πάντοτε).
Τέλος, η λύση του δημοψηφίσματος είναι ιδανική όχι μόνο για τη βραχυχρόνια περίοδο, αλλά και για μια πιο μακροχρόνια, από την οποία διαφαίνεται η βεβαιότητα ότι ο διχασμός και οι αντιπαλότητες για το συγκεκριμένο θέμα θα συνεχιστούν και πιθανότατα θα διογκωθούν.
Μόνο ως ειρωνεία μπορεί να εκληφθεί η πρόταση της πρυτάνεως καθώς τόσα μείζονος σημασίας ζητήματα περνούν στα ψιλά και όλη η χώρα κάθεται και ασχολείται με τα ελάσσονα.
Αλλά αφού το ρίξαμε στην πλάκα, να πω και εγώ το αστείο μου.
Το βασικό επιχείρημα υπέρ του γάμου των ομόφυλων ή ομοφυλόφιλων ζευγαριών είναι η ισονομία.
Ε λοιπόν εδώ βγαίνει λαβράκι.
Γιατί αν ο νόμος που ισχύει σήμερα δεν τηρεί την ισονομία μεταξύ των ομόφυλων και ετεροφυλων ζευγαριών τότε ο ίδιος νόμος από την στιγμή που βάζει οικονομικά κριτήρια δεν τηρεί την ισονομία και μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Και μάλιστα η κυβέρνηση φέρεται να είναι είναι διατεθειμένη να αναγνωρίσει πως ένα πλούσιο ομόφυλο ζευγάρι είναι καταλληλότερο να μεγαλώσει ένα παιδί από ένα φτωχό πλην ικανό ως προς όλες τις υπόλοιπες προϋποθέσεις, ζευγάρι.
Εδώ λοιπόν φαίνεται και η παρακμή της ελληνικής κοινωνίας.
Αντί να εξετάζουμε το θέμα ως προς τι θα ήταν καλύτερο για τα παιδιά, το εξετάζουμε ως προς το αν οι πλούσιοι θα μπορούν να υπερκεράσουν το εμφανές εμπόδιο πως ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων ΔΕΝ μπορει να προσφέρει κανένα πρότυπο, ούτε το αρσενικό ούτε το θηλυκό στα παιδιά που ενδεχομένως να μεγαλώσει.
Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν η δική μου πρόταση είναι να μεταφερθεί το επίκεντρο του διαλόγου από το τι θέλουν οι ενήλικες στο τι θα ήταν καλύτερο για τα παιδιά και ως ώριμη κοινωνία, αντί να συζητάμε αν είμαστε άνθρωποι ή ιππόκαμποι, να βρούμε τρόπο ώστε να δημιουργηθούν ικανές, να μεγαλώσουν ισορροπημένους αυριανους πολίτες, οικογένειες .
Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει οικονομική στήριξη σε ζευγάρια που έχουν όλες τις υπόλοιπες προϋποθέσεις πλην της οικονομικής.