Του Σάββα Καλεντερίδη
Όπως πηγαίνουν τα πράγματα, η Ελλάδα θα κερδίσει τον… παγκόσμιο τίτλο της χώρας που ενώ είναι ισχυρότερη και έχει το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος της, υποχωρεί έναντι ασθενέστερων αυτής χωρών, οι οποίες αντιθέτως δεν έχουν με το μέρος τους το Διεθνές Δίκαιο.
Αρχίσαμε με τα Σκόπια, μια χώρα που, χωρίς στρατό και πολεμική αεροπορία, υποχρέωσε την Ελλάδα να αποδεχτεί τους εθνικούς στόχους που είχε θέσει. Δηλαδή, ότι οι κάτοικοι αυτής της χώρας είναι «Μακεδόνες» και ότι μιλούν τη «μακεδονική γλώσσα», κάνοντας τους ιστορικούς όλου του κόσμου να… σκίσουν τα πτυχία τους. Και, μάλιστα, αυτή την υποχώρηση η Ελλάδα την έκανε ενώ η επισπεύδουσα είναι η άλλη πλευρά, τα Σκόπια, που ήθελαν να γίνουν μέλος του ΝΑΤΟ. Δηλαδή, αντί να υποχωρήσει αυτός που είχε ανάγκη να μπει στο ΝΑΤΟ, αυτός που δεν είχε ιστορικά δίκαιο και ήταν ασθενέστερος στρατιωτικά, οικονομικά και πληθυσμιακά από την Ελλάδα, υποχωρήσαμε εμείς.
Εάν η ελληνική διπλωματία που κουβαλάει στην πλάτη της το στίγμα αυτής της ήττας μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε η Βουλγαρία το θέμα των Σκοπίων, έχει να διδαχτεί πολλά. Η Σόφια, για να άρει το βέτο για την είσοδο των Σκοπίων στην Ε.Ε., έθεσε ως όρους να τροποποιήσουν το Σύνταγμά τους και να αποδεχτούν δύο πράγματα: ότι η γλώσσα που μιλούν δεν είναι ελληνική και ότι κατοικεί στη χώρα βουλγαρική κοινότητα. Δηλαδή, η Βουλγαρία, που κι αυτή είναι ασθενέστερη χώρα από μας, κατάφερε να ακυρώσει αυτά που παραχωρήσαμε εμείς.
Ενώ θα περίμενε κανείς να διδαχτούμε από το πάθημα με τα Σκόπια και να μην ξανακάνουμε το ίδιο τραγικό λάθος, με το θέμα της Αλβανίας κάνουμε όχι ένα αλλά πολλά λάθη.
Μάλιστα, με την περίπτωση της Αλβανίας θα έπρεπε να είμαστε διπλά προσεκτικοί, αφού την προηγούμενη φορά που επιτρέψαμε την είσοδο της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ, τη υποδείξει της Άγκυρας, μας φέρθηκαν μπαμπέσικα, ακυρώνοντας εκ των υστέρων τη συμφωνία που είχαμε υπογράψει για την οριοθέτηση της ΑΟΖ.
Στρατηγικός στόχος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. είναι η ενσωμάτωση των δυτικών Βαλκανίων σε αυτούς τους θεσμούς. Ειδικά όσον αφορά την ένταξη των χωρών της περιοχής στην Ε.Ε., η Άνγκελα Μέρκελ το 2014 άρχισε τη «Διαδικασία του Βερολίνου», προκειμένου να παραμείνει ανοιχτή η προοπτική διεύρυνσης της Ε.Ε., αποκλείοντας την Ελλάδα. Στην πρωτοβουλία συμμετέχουν Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία, Σλοβενία, Κροατία και οι χώρες δυτικών Βαλκανίων που δεν είναι μέλη της Ε.Ε., δηλαδή οι Σερβία, Βοσνία, Μαυροβούνιο, Κοσσυφοπέδιο, Αλβανία και Σκόπια. Το 2014 και το 2015 η Ελλάδα ήταν απούσα από τη διαδικασία, το 2016 και το 2017 συμμετείχε ως παρατηρητής, ενώ από το 2018 συμμετέχει κανονικά.
Εκεί, λοιπόν, η Ελλάδα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν της την τακτική που ακολούθησε η Βουλγαρία για την περίπτωση των Σκοπίων, όφειλε να ξεκαθαρίσει τη θέση της, είτε συμμετείχε είτε όχι στη «Διαδικασία»: Η Αλβανία θα γίνει μέλος της Ε.Ε. μόνον όταν υπογράψει δεσμευτικό συνυποσχετικό για την παραπομπή του θέματος της οριοθέτησης της ΑΟΖ στο Διεθνές Δικαστήριο και εφόσον κατοχυρωθούν απολύτως τα δικαιώματα των Ελλήνων της Β. Ηπείρου – Ν. Αλβανίας.
Αντ’ αυτού, η Ελλάδα, με δηλώσεις των πολιτικών αξιωματούχων της, δηλώνει ότι είναι ασμένως υπέρ της ένταξης των χωρών των δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε., χωρίς να θέτει τους όρους που προαναφέρθηκαν ως απαράβατη προϋπόθεση.
Ενδεικτικό της «αφέλειας» που διακρίνει την εξωτερική μας πολιτική είναι το γεγονός ότι το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών φιλοξένησε έκθεση με έργα τέχνης του Αλβανού πρωθυπουργού Έντι Ράμα στο Ζάππειο, την οποία επισκέφθηκε ο κ. Μητσοτάκης, φροντίζοντας να του παραθέσει και δείπνο στο Μέγαρο Μαξίμου. Και μετά ήλθε ο εμφανής εμπαιγμός της χώρας μας με την υπόθεση Μπελέρη, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ακόμα και ύστερα από αυτό το φιάσκο η Ελλάδα δεν έβαλε μυαλό. Αντί να θέσει στην Ε.Ε. ως πακέτο τα θέματα που αφορούν τις ελληνοαλβανικές σχέσεις, βάζει μόνο το θέμα Μπελέρη. Δηλαδή, αν ο Ράμα κάνει το προφανές και υπαναχωρήσει στο θέμα Μπελέρη, η Ελλάδα θα πει «ναι» στην ενταξιακή πορεία της Αλβανίας; Και το θέμα της οριοθέτησης πότε θα τεθεί, το θέμα τω περιουσιών των Ελλήνων, που τους κρατά ομήρους το αλβανικό κράτος, για να είναι πιο εύκολη η λεηλασία τους, πότε θα τεθεί; Κατόπιν εορτής ή κατά το άνοιγμα των 37 κεφαλαίων, όπως λένε ορισμένοι. Τότε θα έχει πετάξει το… πουλί.
Επίσης, ένα άλλο θέμα που θα κληθεί να διαχειριστεί η ελληνική διπλωματία είναι το θέμα του Κοσσυφοπεδίου. Αν η Ελλάδα θα δεχτεί να μπει το Κοσσυφοπέδιο στην Ε.Ε., θα υποχρεωθεί να το αναγνωρίσει. Μήπως, όμως, τότε θα έχει ανοίξει διάπλατα η πόρτα για τη διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτους;
Αφήνουμε ως υπόλοιπο για το επόμενο άρθρο μας το θέμα του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού και της υποθήκευσης της εξωτερικής μας πολιτικής με τη Διακήρυξη των Αθηνών.
Μέχρι τότε, Καλή Χρονιά.
