Ατμόσφαιρα καχυποψίας το περασμένο Σάββατο, πριν και κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Κ.Ε., η οποία ήταν η πρώτη χωρίς τα στελέχη που αποχώρησαν
Του Νίκου Γ. Μερτζάνη
Υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι όποιος καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Αυτή η παροιμία ταιριάζει γάντι στην κατάσταση που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. το τελευταίο διάστημα, μετά τις μαζικές αποχωρήσεις. Υπάρχει διάχυτη μια καχυποψία μεταξύ στελεχών, συντρόφων, μελών, που αποτελεί τροχοπέδη στην επιθυμία μεγάλου ποσοστού μελών, τουλάχιστον όπως υποστηρίζουν τα ίδια τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, για φυγή προς τα εμπρός.
Την ατμόσφαιρα αυτή της καχυποψίας τη βίωσα το περασμένο Σάββατο, πριν και κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής, η οποία ήταν η πρώτη χωρίς τα στελέχη που αποχώρησαν. Ναι μεν υπήρχε ένα κλίμα ευφορίας, κυρίως από τα μέλη που αντικατέστησαν όσους αποχώρησαν, αλλά ήταν συγκρατημένη και ο προβληματισμός για την επόμενη μέρα ήταν φανερός και δεν άφηνε αυτό το κλίμα ευφορίας να επικρατήσει. Όλοι όσοι βρίσκονταν στην αίθουσα της συνεδρίασης έριχναν βλέμματα στους διπλανούς για να μετρήσουν προθέσεις και διαθέσεις. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας Κασσελάκη, εκτός από εμάς τους δημοσιογράφους που βρισκόμασταν στην αίθουσα, υπήρχαν και απλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, συντονιστές από διάφορες οργανώσεις μελών. Πλησίασα και ρώτησα ορισμένα από αυτά τα μέλη να μου πουν τον λόγο της παρουσίας τους και η απάντηση ήταν «να δούμε πού πάμε και πώς θα προχωρήσει το κόμμα, να δούμε τι θα γίνει με το συνέδριο και να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε στη συνέχεια».
Όσοι έχουν απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν να διαχειριστούν μόνο τις σχέσεις τους με αυτούς που αποχώρησαν αλλά και τις μεταξύ τους σχέσεις και εξηγώ: Όλο αυτό το πολεμικό κλίμα των τελευταίων μηνών, με τις δηλώσεις που ξέφυγαν από το πεδίο της πολιτικής επιχειρηματολογίας και πέρασαν σε προσωπικές επιθέσεις ένθεν κακείθεν, έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στέλεχος εκ των παλαιότερων, θα έλεγα, του ΣΥΡΙΖΑ με μια ξεκάθαρη άποψη έβαλε το πρόβλημα στο προσκήνιο: «Αν δεν καταλάβουμε ότι η άλλη άποψη δεν είναι υπονόμευση, δεν πάμε πουθενά».
Ύστερα από τις «αιματηρές μάχες» στον ΣΥΡΙΖΑ και τις αποχωρήσεις, κάθε αντίθετη άποψη αντιμετωπίζεται με δυσπιστία και θεωρείται υπονόμευση του νέου προέδρου.
Είναι, όμως, έτσι; Αποτελεί η αντίθετη ή μια διαφορετική άποψη προσπάθεια υπονόμευσης; Σύμφωνα με τη λογική, όχι. Και αυτό είναι που πρέπει να επικρατήσει στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., αν δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερα προβλήματα και νέες αποχωρήσεις, είτε πριν είτε μετά το συνέδριο του Φεβρουαρίου. Η λογική. Η επικράτηση της λογικής, που λέει ότι οι διαφορετικές απόψεις βοηθούν στη σύνθεση και δεν είναι προάγγελος αποσύνθεσης. Μπορεί να είναι ακόμη νωπά τα αποτελέσματα της διαρκούς αμφισβήτησης του Κασσελάκη, αλλά το να δαιμονοποιείται κάθε άλλη άποψη δεν θα βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό το νιώθουν και το αισθάνονται πολλά μέλη και στελέχη, οι αποφάσεις των οποίων θα παρθούν ανάλογα με τη συμπεριφορά που θα τύχουν την ώρα που θα αποφασίσουν να μιλήσουν και διαπιστωθεί απόκλιση από την επικρατούσα άποψη.
Μεγάλο ποσοστό των μελών του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει πως βρίσκεται εν αναμονή του συνεδρίου, για να λάβει τις αποφάσεις του σχετικά με το αν θα μείνει ή θα αποχωρήσει από το κόμμα. Μέχρι τώρα υπάρχει διάθεση να δώσουν πίστωση χρόνου στον Στέφανο Κασσελάκη και περιμένουν τις προτάσεις του για την επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ και για το τέλος της εσωστρέφειας, που ευαγγελίζονται όλα τα ηγετικά στελέχη. Βέβαια, όσο θα ασχολούνται με όσους αποχώρησαν και όσο θα ψάχνουν για υπονομευτές και εχθρούς, σε όσους θέλουν να καταθέσουν σκέψεις και θέσεις, που θα ήθελαν να τύχουν επεξεργασίας στο κόμμα, τότε θα συνεχίσουν να «αιμορραγούν».
