Δύο ηλικιωμένοι, που δούλεψαν σκληρά στις φάμπρικες της Γερμανίας ως «γκασταρμπάιτερ», σώζουν, δίχως να περιμένουν ανταπόδοση, με 100.000 το νοσοκομείο του ακριτικού Διδυμοτείχου – Είναι θλιβερό να συνειδητοποιεί κανείς πόση διαφορά μπορούν να κάνουν τελικά τέτοιες αυθόρμητες δωρεές στη σημερινή «μεθοδευμένη» κατάντια των δημόσιων νοσοκομείων
Του Βασίλη Γαλούπη
Τελικά, η πιο ασυνήθιστη γενναιοδωρία προέρχεται από τους «συνηθισμένους» ανθρώπους. Αυτοί είναι η αληθινή «ελίτ» που σηκώνει ψηλά τη χώρα. Αυτήν ακριβώς τη μορφή έχει και η γνήσια «αριστεία».
Τρανοί επιχειρηματίες της Ελλάδας, υποψιασμένοι πολιτικοί και κάμποσοι επώνυμοι φίλοι τους ξέρουν να χτίζουν τις περιουσίες τους εντός συνόρων, συνήθως με κρατική αρωγή, αλλά να διοχετεύουν τον πλούτο τους μακριά, για να αποφεύγουν τις… αχρείαστες φορολογίες. «Παγιδεύουν» με ασφάλεια τα κέρδη τους στις offshore των Κανάριων Νήσων κι άλλων «οικονομικών φαντασμάτων».
Υπάρχουν, όμως, κι αυτοί οι συνήθως ανώνυμοι άνθρωποι που αποφασίζουν όχι μόνο να φέρουν τους κόπους μιας ζωής στην Ελλάδα, αλλά και να τους μοιραστούν με τους υπόλοιπους συμπολίτες τους.
Από το 1960 έφυγαν από την Ελλάδα στη Γερμανία πάνω από 600.000 άνθρωποι. Αναζητώντας ένα καλύτερο μεροκάματο για να ζήσουν τις οικογένειές τους, αλλά και όσους συγγενείς τους έμεναν πίσω σε μια χώρα που προσπαθούσε να συνέλθει από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο.
Δύο απ’ αυτούς τους ξενιτεμένους, τους «γκασταρμπάιτερ», ήταν και ο Παναγιώτης με τη Σωτηρία Αραμπατζή. Ακρίτες που παντρεύτηκαν εδώ και έφυγαν το 1966 από το Διδυμότειχο για τη Γερμανία. Εκεί εργάστηκαν στις φάμπρικες για χρόνια, όπως και τόσοι άλλοι. Δουλειές σκληρές, χειρωνακτικές, για ατσάλινα στομάχια, σε ένα περιβάλλον δύσκολο και συχνά εχθρικό.
Ένας στους δύο Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία αποφάσισε να γυρίσει πίσω. Έφεραν τις ζωές τους στην πατρίδα τους, μαζί και όσα κατάφεραν να εξασφαλίσουν από τη δουλειά τους για να έχουν καλά γεράματα.
Πριν από λίγες ημέρες, μια ηλικιωμένη αγρότισσα, η Αθηνά Παπαχρήστου, δώρισε ένα ασθενοφόρο 65.000 ευρώ στο ΕΚΑΒ Μεσολογγίου για να μην τραβήξουν κι άλλοι όσα η ίδια και ο σύζυγός της.
Τώρα έρχεται στην επιφάνεια μια ανάλογη περίπτωση, αυτή της οικογένειας Αραμπατζή, της 86χρονης Σωτηρίας και του 90χρονου συζύγου της Παναγιώτη. Οι δυο τους αποφάσισαν να ενισχύσουν το Νοσοκομείο Διδυμοτείχου με ένα ποσό 100.000 ευρώ.
Δεν είναι πλούσιοι άνθρωποι, δεν έχουν επιχειρήσεις και καράβια, ακίνητα και μετοχές. Τα λεφτά τους τα έβγαλαν ως «ξένοι» σε άλλον τόπο, στη Γερμανία, με αίμα και ιδρώτα, κυριολεκτικά.
Τα ονόματά τους δεν τα γνώριζε κανείς μέχρι χθες, αλλά καλό είναι να ξέρουν όλοι πως κάποιοι παντελώς ξένοι προς το ζευγάρι θα ζήσουν χάρη στην καλοσύνη αυτών των δύο ανθρώπων. Όπως και της Αθηνάς Παπαχρήστου…
Η Σωτηρία και ο Παναγιώτης Αραμπατζής αποδεικνύουν ότι η άπληστη ή γενναιόδωρη συμπεριφορά εξαρτάται τελικά λιγότερο από όσα έχει κάποιος και περισσότερο από αυτά που του έχουν λείψει. Το ζευγάρι από το Διδυμότειχο και η αγρότισσα από το Μεσολόγγι αποδεικνύουν ότι όσοι έχουν βγάλει τα χρήματά τους μοχθώντας και τα «πονάνε» ξέρουν και τις ανάγκες στην κοινωνία όπου ζουν.
Τέτοιοι «καθημερινοί» άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων στον σύγχρονο κούφιο κόσμο των σταρ και των influencers, δεν δωρίζουν, π.χ., 1.000.000 ευρώ σε «δικά τους» φιλανθρωπικά ιδρύματα, για να μειώνεται η φορολογητέα περιουσία τους. Ούτε επιχειρούν να κατασκευάσουν τη δημόσια εικόνα τους ή να εξαργυρώσουν τη γενναιοδωρία τους σε ψήφους.
Πρόκειται για δύο ηλικιωμένους ανθρώπους που κουράστηκαν τόσο στη ζωή, ώστε μπορούν να νιώθουν αυτόματα την ανάγκη και την απελπισία των άλλων. Δεν αντιδρούν ακόμα κι όταν δέχονται για τη γενναιοδωρία τους τα υποκριτικά συγχαρητήρια από πρωθυπουργούς, υπουργούς και αρχηγούς κομμάτων, που παρά την ψήφο του λαού δεν έκαναν όσα έπρεπε για τις ανάγκες του.
Με τα 100.000 «δουλεμένα» ευρώ προς ευρώ, που το πολιτικό προσωπικό της χώρας με τα βαριά «πόθεν έσχες» απέτυχε να εξασφαλίσει στο Νοσοκομείο Διδυμοτείχου, αγοράστηκαν ασθενοφόρο για τη μεταφορά ΑμεΑ, ιατρικό μηχάνημα για τη Μαιευτική Κλινική, 20 κλιματιστικά, υπολογιστές και εκτυπωτές, ενώ γίνονται βελτιωτικά έργα και στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων που ανήκει στο νοσοκομείο.
Στα χρόνια της πανδημίας δαπανήθηκαν δισεκατομμύρια με αφορμή τον κορονοϊό. Απευθείας αναθέσεις έγιναν σε «ημετέρους» για έργα υπερκοστολογημένα, είτε απαραίτητα είτε αχρείαστα ή σάπια. Το Νοσοκομείο Διδυμοτείχου δεν «θωρακίστηκε», όμως. Είχε μεγάλες ανάγκες, όπως μας πληροφόρησε το ηλικιωμένο ζεύγος Αραμπατζή. Το ίδιο μάθαμε και με το ασθενοφόρο που έλειπε από το Μεσολόγγι.
Στην Ελλάδα ποτέ δεν έλειψαν τα λεφτά. Ακόμα και επί Μνημονίων, που ξηλώθηκε όλο το κοινωνικό κράτος, τα ποσά που έπρεπε να διοχετευθούν για να σωθούν βαριά πορτοφόλια και να δημιουργηθούν νέα τζάκια βρέθηκαν από τις κυβερνήσεις και την τρόικα. Το ίδιο και με την πανδημία που, ενώ δεν υπήρχαν ΜΕΘ, γινόταν πάρτι απευθείας αναθέσεων.
Τα 100.000 που χρειαζόταν ένα ακριτικό νοσοκομείο για να έχουν την υγεία τους οι ολοένα λιγότεροι άνθρωποι που μένουν εκεί για να φυλάττουν Θερμοπύλες δεν κατάφερε να τα βρει η κυβέρνηση της βαθμίδας και της ανάπτυξης. Το ίδιο και τα 65.000 ευρώ για το ασθενοφόρο στο Μεσολόγγι. Τα λεφτά τα βρήκαν μια τίμια αγρότισσα και ένα ζευγάρι που έφαγε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του στα εργοστάσια της Γερμανίας.
Είναι θλιβερό να συνειδητοποιεί κανείς πόση διαφορά μπορούν να κάνουν τελικά τέτοιες αυθόρμητες δωρεές στη σημερινή «μεθοδευμένη» κατάντια των δημόσιων νοσοκομείων και πόσος παχυδερμισμός κρύβεται πίσω από τις ελλείψεις στο ΕΣΥ.
