Του Κώστα Πρώιμου
Πιτσιρικάς ήταν ο πατέρας μου, οπότε υπολογίστε πως το στόρυ που θα παραθέσω έλαβε χώρα το τραγικό καλοκαίρι του 1974. Το «μικρό Πολυτεχνείο» είχε τελειώσει, εγώ μόλις είχα γεννηθεί όταν έγινε η δεύτερη εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Τότε είχε πιάσει δουλειά στον νονό μου -γνωστό πολιτικό μηχανικό- και έχτιζαν πολυκατοικίες στα νότια προάστια. Εκείνη την περίοδο είχε συνάψει φιλίες με έναν Αμερικανό πελάτη ο οποίος εργαζόταν στο… U.S Embassy of Athens.
Τον είχαν καλέσει να καταταγεί τον πατέρα μου, νεαρός ήταν είκοσι έξι ετών, βρέφος εγώ, τρομοκρατήθηκε. Πρόλαβε πριν παρουσιαστεί να ρωτήσει τον κυριούλη της Πρεσβείας για το τι μέλλει γενέσθαι και για το αν θα ξαναδεί τη γυναικούλα του (18 ετών η μάνα μου) και φυσικά εμένα… «Βασίλη μην ανησυχείς, ούτε που θα προλάβεις να πας στην Κύπρο, όλα θα τελειώσουν σε λίγες μέρες». Απόρησε ο πατέρας μου με την απλότητα που λυνόταν το ζήτημα και σχεδόν δεν τον πίστεψε διότι αυτά ακόμη και δια στόματος ενός υπαλλήλου της αμερικάνικης πρεσβείας ήταν σε απόλυτη αναντιστοιχία με τις κινήσεις της τότε ελληνικής κυβέρνησης και της «περιρρέουσας πολεμικής» και διαφαινόμενης γενίκευσης μιας εν εξελίξει σύρραξης.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν και στιγμάτισαν για πάντα εκείνο τον μοιραίο Αύγουστο απέδειξαν ότι ο «Αμερικανός ποιητής» είχε απόλυτο δίκιο. Όλα τελείωσαν δια μαγείας, η Τουρκία πέτυχε τον αρχικό της στόχο, οι σύμμαχοί μας σφύριζαν αδιάφορα και σηματοδοτήθηκε η απαρχή της μεταπολίτευσης στο εσωτερικό της χώρας μας. Ο πατέρας μου επαναλάμβανε πολλές φορές και υπό περίεργες συνθήκες και εθνικές κρίσεις -Χόρα, Σισμίκ, Ίμια- τη συγκεκριμένη ιστορία. Είχε πιάσει το νόημα και συνεχώς μας καθησύχαζε: Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Δεν αφήνουν οι Αμερικανοί…
Κάτι ήξερε ο Σημίτης που τους ευχαρίστησε δημοσίως σαν φύλαρχος που φιλά τα πόδια των αποικιοκρατών επειδή απέτρεψαν την επίθεση στο «χωριό» από τη γειτονική μοβόρα φυλή. Βέβαια εκείνη τη νύχτα οι ένοπλες δυνάμεις θρήνησαν διότι απωλέσαμε αδίκως τους Γιαλοψό, Καραθανάση και Βλαχάκο, ενώ οι οικογένειές των τούς στερούνται μέχρι σήμερα και δυστυχώς δια παντός.
Το ελληνικό στράτευμα αυτή την πραγματικά σκοτεινή αλλά επικοινωνιακά τόσο «λαμπρή» περίοδο δέχεται βροχή παραιτήσεων από αξιόλογα στελέχη, γεγονός που τα φιλοκυβερνητικά μέσα (και είναι πάρα πολλά τα άτιμα) αποκρύπτουν επιμελώς.
Ο κύριος Μητσοτάκης αποστρατιωτικοποιεί τα νησιά σε μια ιστορική και πολύπλοκη φάση κατά την οποία η γειτονιά μας φλέγεται κυριολεκτικά, ενώ ο Σουλτάνος ξεσαλώνει εκβιάζοντας τους πάντες εις το όνομα της γαλάζιας πατρίδας.
Η χώρα μας στο εσωτερικό της ακολουθεί όλες τις σύγχρονες- επιτηδευμένες συνταγές που επιφέρουν την απόλυτη αξιακή και παραδοσιακή απώλεια με ολέθριες συνέπειες καθώς ήδη επικρατεί η κοινωνική και η πολιτική παρακμή. Η βία κυρίως στους νέους κλιμακώνεται, η φτωχοποίηση παρά την εικονική πραγματικότητα που πλασάρει το καθεστώς επελαύνει και τσακίζει ψυχολογικά τις πλατιές λαϊκές μάζες, ενώ μια φαιά κυβερνητική προπαγάνδα σε συνδυασμό με την τακτική της εξαγοράς συνειδήσεων αποκοιμίζει ακόμη και τους εναπομείναντες υποψιασμένους πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Ήδη, έμπειροι στρατιωτικοί αναλυτές και έγκριτοι καθηγητές της γεωπολιτικής ισχυρίζονται ευθέως πως ο Τούρκος δε θα μας χαριστεί. Δυστυχώς οι πολιτικοί μας ταγοί με τα μάτια ερμητικά κλειστά και τα ώτα βουλωμένα στις Κασσάνδρες δημιουργούν με την επιπολαιότητα και την ανεπάρκειά τους όλες εκείνες τις κατάλληλες προϋποθέσεις προς αυτήν την οδυνηρή κατεύθυνση.
Το κακό είναι πως τα έχει φέρει με τέτοιον τρόπο η συγκυρία ώστε να μην έχουμε ούτε έναν φίλο μέσα στην Πρεσβεία της πλατείας Μαβίλη ο οποίος να είναι σε θέση να μας καθησυχάσει σαν άλλοτε… Φαντάζεστε τι θα μας συμβεί αν δεν τελειώσουν όλα τούτη τη φορά μέσα σε λίγες μέρες;
