Του Χρήστου Μπολώση
Έτσι για να μη ξεχνιόμαστε, μέρες που είναι.
Στην «Καθημερινή» της 29ης Σεπτεμβρίου 1974 διαβάζουμε: «Οι νεκροί σπουδασταί του Πολυτεχνείου εγγράφονται “επί τιμή” μέλη του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος και οι οικογένειές τους λαμβάνουν σύνταξη από το Ταμείο Συντάξεων Μηχανικών – Εργοληπτών Δημοσίων Έργων. Σχετική διάταξη περιελήφθη στο καταρτισθέν από το υπουργείο Δημοσίων Έργων Ν.Δ. για τη διενέργεια εκλογών στο Τεχνικό Επιμελητήριο προς ανάδειξη αιρετής διοικούσας επιτροπής».
Αυτό ήταν το δημοσίευμα, δυο μήνες μετά τη Μεταπολίτευση, με το οποίο ενημερωνόταν η ανηλεώς βομβαρδιζομένη κοινή γνώμη για ακόμα ένα μέτρο με το οποίο θα τιμηθούν οι «νεκροί» του Πολυτεχνείου.
Η τότε κυβέρνηση έπαιρνε αβέρτα κουβέρτα παρόμοια μέτρα για τους «ήρωες» (συνταξιοδοτήσεις των οικείων τους κ.λπ.), πλην όμως ουδείς έσπευσε να επωφεληθεί, για τον απλούστατο λόγο ότι ουδείς συγκέντρωνε τα σχετικά… προσόντα.
Αυτό, βέβαια, δεν εμπόδιζε ούτε την «Καθημερινή» ούτε τα άλλα ΜΜΕ της εποχής να μιλούν για εκατόμβες νεκρών και ομαδικούς τάφους στο Νεκροταφείο Ζωγράφου, οι οποίοι όμως ουδέποτε ανευρέθησαν.
Λεπτομέρεια θα πείτε.
Σωστά.
Πώς το έλεγε ο Γκέμπελς; Α, ναι: «Συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, στο τέλος κάτι μένει»…
