Του Απόστολου Αποστόλου*
Φαίνεται πως γυρίσαμε σελίδα στον ιστορικό οδοιπορικό προσανατολισμό μας.
Κάποτε η υπεράσπιση της ειρήνης για ό,τι συνέβαινε στον πλανήτη ήταν στις προτεραιότητές μας. Αναπτύσσαμε μια πυρετική εγερσιμότητα και ένα ενδιαφέρον σε κάθε πράξη βίας και ριζικού εξολοθρεμού, έως ότου οι δράσεις και οι κακουργίες να έσβηναν τις διαδρομές τους. Και αυτό γιατί η ειρήνη και η ασφάλεια ανήκαν στα ενιαία και ατεμάχιστα ψυχοπνευματικά μας πεδία από τα οποία απογειωνόταν ο πολιτισμός μας.
Και αυτή η στάση δικαιολογείτο γιατί ως πολύπαθο έθνος είχαμε μια ιδιαίτερη ευαισθησία στις αρχές και στις αξίες του Διεθνούς Δικαίου και στις αποφάσεις της διεθνούς κοινότητας του ΟΗΕ.
Τι συνέβη όμως και αλλάξαμε τη στοιχειακή μας σύνθεση, τον ποιοτικό ευγενισμό του φυσικού περιγράμματος μας; Στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών που ενέκρινε αργά το βράδυ της Παρασκευής ψήφισμα ζητώντας την «ανθρωπιστική εκεχειρία» στη Λωρίδα της Γάζας η χώρα μας, απείχε. Το ψήφησαν 120 κράτη.
Η ελληνική κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την απόφαση της αποχής της, συνέταξε ένα κείμενο δικαιολογίας από «κνίσματα και περιτμήματα λόγων» (Πλάτων Ιππίας) επικαλώντας ανεκλάλητα επιχειρήματα, εκφράζοντας έτσι και την σκέψη της για τον νεοέλληνα ο οποίος εκτιμά η κυβέρνηση ότι δεν χολοσκά για τις απαντήσεις που θα λάβει ούτε και για τις εξελίξεις στο Μεσανατολικό. Εξάλλου η στάση της ελληνικής κυβέρνησης ξεχάστηκε, τα κανάλια την υποτίμησαν και τελικά την έσβησαν από την ειδησιογραφία τους.
Έτσι και αλλιώς ο νεοέλληνας με δεμένα τα μάτια ρίχνεται μπροστά στη σύγχυση και υιοθετεί τα νέα ταχύρρυθμα προγράμματα συμπεριφοράς και τις νέες επιδράσεις όπου η υποκρισία δεν τον δυναστεύει πια αλλά τον βολεύει. Γι’ αυτό και η ελληνική κυβέρνηση με την υποκρισία της αναφορικά με την αποχή της από το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ δεν νιώθει ότι θα πρέπει να δικαιολογηθεί προς τους νεοέλληνες, γιατί και εκείνοι εντάσσονται στο άμετρο και αποσοτικό συνειδησιακό μέγεθος της υποκρισίας.
Ας μην ξεχνάμε ότι σήμερα λείπουν τα αντικείμενα παραβολής και τα μέτρα σύγκρισης αφού καλύπτονται από τις συγχωνεύσεις και τις συναριθμήσεις. Ο φανατισμός και η υπεράσπιση της ειρήνης στις μέρες μας καταγγέλλεται ως ανόητος πασιφισμός. Βλέπετε η φάρσα δεν παίζει με τις αντοχές μας πια, γιατί έχει γίνει η ισχυρότερη συνθήκη της ζωής μας. Την αναπνέουμε όπως τον αέρα και το καυσαέριο των μεγαλουπόλεων.
Ο νεοέλληνας τηρεί κατά γράμμα την επιγραφή του μαχαιριού που κουβαλούσε ο Μικελάντζελο Καραβάτζο και έγραφε: «nec spe, nec metu» δηλαδή χωρίς ελπίδα, χωρίς φόβο. Ψευτοκλονίζεται, ψευτοσυγκινείται, ψευτο-επαναστατεί, μέσα στο φάντασμα της αδράνειάς του.
Θα δεχθεί όλες τις δικαιολογίες της κυβέρνησης ανεξάρτητα αν εκείνη λειτουργεί με σχέδια ασύμφωνα ως προς τις αρχές και τα υποδείγματα της ιστορικής μας παράδοσης. Θα πειστεί με το παραμύθι που ισχυρίζεται ο κ. Μητσοτάκης ότι είμαστε με τους νικητές της ιστορίας, ανεξάρτητα αν ζει στην ακινησία του καρπαζοεισπράκτορα. Τις επελάσεις της βαρβαρότητας θα τις δει με τις παραδοχές και την οπτική του νεκροθάφτη της ιστορίας.
Έμαθε να δικαιολογεί την ποσοτική τιμή της αταξίας και να υποτάσσεται στα μεγέθη της, τόσο που κατάργησε το γενετικό του υλικό που ήταν η έλξη προς την ειρήνη. Δεν σκανδαλίζεται από τη μετανεωτερική άποψη που ισχυρίζεται ότι μόνο ένα δίκαιο υπάρχει εκείνο της πυγμής που εξωτερικεύει και ικανοποιεί το ένστικτο της επιθετικότητας. Να γιατί θα δικαιολογήσει και πάλι τη στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οι ευθύνες όμως δεν απλοποιούνται, ούτε ακυρώνονται. Αυτό ας το κρατήσουμε.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
