Όταν η κοινωνία σε φτύνει φεύγεις, δεν ανοίγεις «Ομπρέλα»

Του Κώστα Πρώιμου

Σε σχετική συνέντευξη που είχαμε πραγματοποιήσει πρόπερσι με τον Ανατολικογερμανό διερμηνέα που βρισκόταν στο δωμάτιο για λογαριασμό της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ κατά την πρώτη επίσημη επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο Βερολίνο το 2015 είχαν αποκωδικοποιηθεί αρκετά.

Ο απολύτως άπειρος νεαρός αριστερός ως «φρέσκος» πρωθυπουργός είχε αποκτήσει τον «αέρα» του ηγέτη αφού κατάφερε να καταποντίσει την κυβέρνηση των Σαμαρο-Βενιζέλων ενώ είχε αναπτερώσει με τα πομπώδη προεκλογικά «μότο» τις ελπίδες του σκληρά δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού περί της αμέσου εξόδου από την τυραννία των μνημονίων. Ο Τσίπρας παρέλαβε ουσιαστικά τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέκου Αλαβάνου με μια καταγεγραμμένη εκλογική δυναμική της τάξεως του 4%. Ωστόσο στις κρίσιμες για την ιστορία του τόπου συναντήσεις που υποχρεώθηκε να πραγματοποιήσει με τους τότε «αρχιμαφιόζους» διαχειριστές της Ευρώπης συνοδευόμενος από υπουργούς και στελέχη της κυβέρνησης φάνηκε επιεικώς κατώτερος των περιστάσεων. Είναι άλλο πράγμα να ακούς για τις πρακτικές της ανώτατης πολιτικής μαφίας στην Ευρώπη και κάτι το διαφορετικό να τους συναντάς στην έδρα τους, μέσα σε κλειστές αίθουσες με μηδενική ανάλογη εμπειρία κυρίως όταν δε διαθέτεις διαπραγματευτική ισχύ και είσαι «δεμένος πισθάγκωνα» ελέω μνημονίων.

Ακόμη και η ίδια η καγκελάριος τα έχασε με την ελαφρότητα που η ελληνική αποστολή μετέβη τότε για να ανιχνεύσει το έδαφος, να γνωριστούν οι δύο ηγέτες και να εκκινήσουν κατόπιν οι καυτές συναντήσεις με τους Σόιμπλε και τους λοιπούς «θεσμούς».

Να θυμίσουμε πως το 2013 ο Αλέξης Τσίπρας ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενώ όδευε ολοταχώς για την ανατροπή και την πρωθυπουργία είχε συναντήσει για μια ώρα τον ισχυρό Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όπου μάλλον δεν είπαν και πολλά αλλά εν τάχει συμφώνησαν ότι διαφώνησαν. Δεν είχε προφανώς αντιληφθεί ο κ.Τσίπρας πως είναι τελείως διαφορετικό να βρεθείς ενώπιον του κάθε Σόιμπλε ως αρχηγός κόμματος και άλλο ως πρωθυπουργός μιας φτωχής χώρας του ευρωπαϊκού Νότου, πτωχευμένης επί της ουσίας…

Διαβάσαμε τις δηλώσεις του προσφάτως διαγραφέντα κυρίου Φίλη, ισχυριζόμενος πως ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία με απώτερο στόχο τη διάλυση του κόμματος. Εκτιμούμε πως διαπράττει μοιραίο λάθος όμως ο κ.Φίλης διότι υπεύθυνοι για τη διάλυση του άλλοτε κραταιού κόμματος της αριστεράς είναι τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα της «Ομπρέλας», οι Κατρούγκαλοι, αλλά και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας που επέδειξε μια πρωτοφανή ανοχή στα πυκνά κρούσματα σκληρής και άκαιρης εσωτερικής αντιπολίτευσης που έριχναν νερό στον μύλο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οδήγησαν έτσι, τον ΣΥΡΙΖΑ σε ιστορικά λάθη επί λαθών, πολλά εκ των οποίων απέβησαν μοιραία, με τους νοσταλγούς του «Μητσοτακισμού» να καραδοκούν και να στήνονται πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά από το 2015! Ενώ η «πρώτη φορά» Αριστερά μαδούσε μαργαρίτες και έπλεε σε εικονικά πελάγη κυβερνητικής ευτυχίας και οι εκπρόσωποί της είχαν αυτοοριστεί θεματοφύλακες της ηθικής ο νεο – Μητσοτακισμός υπογείως και ανωγείως κέρδιζε συνεχώς έδαφος, το οποίο ουσιαστικά προλείαιναν με την αφελή πολιτική τους στάση αυτοί κυρίως που σήμερα βλέπουν την πόρτα της εξόδου στην Κουμουνδούρου από έναν καινούριο με μετα- πολιτικά χαρακτηριστικά παίκτη που αποδεικνύει μέχρι στιγμής αν μη τι άλλο αυτό που φοβούνται όλοι: Ότι δεν «κωλώνει…».

Δεν τους φταίει κανένας Κασσελάκης, στους κυρίους Τζουμάκα, Φίλη, Σκουρλέτη και Βίτσα. Προφανώς δε διέθεταν ούτε τις στοιχειώδεις δυνάμεις που θα μπορούσαν να αποτρέψουν την πρόσφατη εκλογή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ! Είναι αυτοί που με ίδιες τάσεις αυτοκαταστροφής πετάνε την ιστορική τους πορεία στον κάλαθο των αχρήστων και πιάνουν ένας-ένας θέση στο χρονοντούλαπο. Θα έπρεπε να τους φταίνε οι δικές τους χιλιοδοκιμασμένες πρακτικές που νομοτελειακά χάρις σε αυτές τους διέσυρε πολιτικά τον Μάιο και τον Ιούνιο ο Μητσοτάκης, αλλά και οι αιώνιες ιδεοληψίες που κατοικοεδρεύουν στο πολιτικό τους σκεπτικό ως κατάλοιπα ενός συμπλέγματος κατωτερότητας και ιδεολογικής περιχαράκωσης που αποκρυσταλλωνόταν στα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ που έλαβε μετά βίας 4,50% στην αναμέτρηση του 2009.

Ο πλανήτης άλλαξε, μαζί του και ο κόσμος όλος άρδην. Μερικοί απλά δε μπορούν να το αποδεχτούν, κλείνονται πολιτικά στους εαυτούς τους και τελικά διαγράφονται από την ίδια την πολιτική που ως γνωστόν απεχθάνεται κάθε λογής κενό…

Υ.Γ: Όταν η κοινωνία σε φτύνει φεύγεις, δεν ανοίγεις «Ομπρέλα».