Η ανάμειξη των κομμάτων θα έπρεπε να περιορίζεται στην αναζήτηση και την ενθάρρυνση ατόμων με ικανότητες, ήθος και αρχές να θέσουν υποψηφιότητα και στην αποθάρρυνση ακατάλληλων προσώπων
Του Δημήτρη Γαρούφα*
Προκαταβολικά επισημαίνουμε ότι τα πολιτικά κόμματα είναι θεσμοί του δημοκρατικού μας πολιτεύματος χωρίς τα οποία δεν μπορεί να λειτουργήσει και, φυσικά, έχουν λόγο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και για τον συνδικαλισμό για τον οποίο διακηρύττουν ότι πρέπει να είναι ανεξάρτητος και ακηδεμόνευτος.
Θα μπορούσε η ανάμειξη των κομμάτων να περιορίζεται στην αναζήτηση και την ενθάρρυνση ατόμων με ικανότητες, ήθος και αρχές να θέσουν υποψηφιότητα και στην αποθάρρυνση ακατάλληλων προσώπων. Στην πράξη δεν γίνεται αυτό και αρκετές φορές πολιτικοί αρχηγοί που διακατέχονται από ανασφάλεια επιζητούν με κομματικά χρίσματα να αναδείξουν πολιτικούς φίλους απόλυτα ελεγχόμενους. Από τις τελευταίες εκλογές στις περιφέρειες και στους δήμους αποδείχτηκε ότι οι πολίτες δεν θέλουν υποψηφίους με κομματικά χρίσματα που θα ελέγχονται από κόμματα, αλλά ανεξάρτητους υποψηφίους που έχουν ήθος, ικανότητες και θάρρος να συγκρουστούν με την κεντρική εξουσία όταν χρειαστεί. Για να γίνω κατανοητός, θα αναφερθώ στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης. Η Ν.Δ. στις βουλευτικές εκλογές είναι πρώτο κόμμα στη Θεσσαλονίκη. Στις δημοτικές εκλογές του 2010 έδωσε το χρίσμα για την θέση του δημάρχου στον βουλευτή Κώστα Γκιουλέκα. Έχασε στον β΄ γύρο. Το 2014 έδωσε χρίσμα στον βουλευτή Σταύρο Καλαφάτη, που επίσης έχασε. Το 2019 έδωσε το χρίσμα στον Ν. Ταχιάο, που κι αυτός έχασε, ενώ φέτος έδωσε το χρίσμα στο Κ. Ζέρβα, που επίσης έχασε. Αυτό δείχνει ότι το χρίσμα μπορεί να δίνει μια ώθηση στον υποψήφιο, αλλά στον β΄ γύρο ο κομματικός υποψήφιος χάνει γιατί συσπειρώνονται όλοι οι άλλοι εναντίον του, αλλά και γιατί σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων της Ν.Δ. δεν θέλει κομματικό δήμαρχο. Αυτό αποδείχθηκε πανηγυρικά από τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών στη Θεσσαλονίκη τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά δεν το συνειδητοποίησε διαχρονικά η ηγεσία της Ν.Δ. που θα μπορούσε πιθανώς πιο κομψά να στηρίζει τους υποψηφίους που θέλει. Θα μπορούσε π.χ. ο κ. Ζέρβας να δηλώσει ότι είναι ανεξάρτητος υποψήφιος (ως ανεξάρτητος εκλέχθηκε το 2019) και η Ν.Δ. να δηλώσει ότι στηρίζει την υποψηφιότητα του ανεξάρτητου υποψηφίου. Ίσως έτσι θα είχε περισσότερες πιθανότητες.
Εδώ και χρόνια τα κομματικά χρίσματα έχουν εξοβελιστεί από τις εκλογές επιστημονικών συλλόγων, κι έτσι π.χ. στις εκλογές των δικηγορικών συλλόγων, αν κάποιος εμφανιστεί με κομματικό χρίσμα, αυτό λειτουργεί εις βάρος του και αποκλείεται κάθε πιθανότητα επιτυχίας του γιατί και τα μέλη των κομμάτων θέλουν στις διοικήσεις των συλλόγων τους πρόσωπα με ανεξαρτησία, που δεν θα λειτουργούν ως κομματικά φερέφωνα.
Παρότι είναι δύσκολο ακόμη, ελπίζω ότι το γενικότερο πολιτικό κλίμα θα οδηγήσει μελλοντικά και στην πλήρη απεξάρτηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από κόμματα με αντιπαράθεση δημοτικών κινήσεων που θα διαφοροποιούνται σε θέματα προγραμματικών θέσεων για το μέλλον του τόπου τους με εξοβελισμό της κομματικής εξάρτησης, και το ίδιο πρέπει να γίνει και σε επίπεδο περιφερειών. Πρέπει να φτάσουμε στο σημείο οι δημοτικές κινήσεις να μην είναι εκλογικά δημιουργήματα που διαλύονται ή ατονούν την επομένη των εκλογών. Είναι εφικτό, και για να γίνω κατανοητός, αναφέρω ότι τον Νοέμβριο του 2003 ίδρυσα την υπερκομματική παράταξη «Δικηγορική Πρωτοπορία» μαζί με άλλους 153 συναδέλφους. Επικεφαλής αυτής εκλέχθηκα πρόεδρος του ΔΣΘ το 2005 και άλλα δύο μέλη της μετά από μένα, ενώ ως ανεξάρτητη παράταξη με τις ίδιες αρχές και επωνυμία συνεχίζει τη δράση της.
Πρέπει οι πολίτες να αναζητούν και επιλέγουν πρόσωπα και κινήσεις (ανεξάρτητα αν και από ποιον στηρίζονται) που θα έχουν όραμα για τον τόπο τους και θα μπορούν να εμπνεύσουν και ενεργοποιήσουν την τοπική κοινωνία. Τελειώνοντας, επισημαίνω ότι τα πολιτικά κόμματα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η εποχή του «δικός μας να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι» έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
*Δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
