Του Strange Attractor
Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από τον θάνατο, έγραψε κάποτε η δημοσιογράφος και φιλόσοφος Χάνα Άρεντ με αφορμή το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Αναφερόταν στην κατάσταση «απανθρωποποίησης» στην οποία είχαν φέρει οι Ναζί τους Εβραίους λίγο πριν τους εξοντώσουν συστηματικά.
Και όπως είχε πει κάποιος μεγαλόσχημος Ναζί στη δίκη της Νυρεμβέργης, δεν είμαστε ένοχοι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αφού δε θεωρούμε τους Εβραίους ανθρώπους…
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, με τα εγκλήματα ένθεν κακείθεν στη Γάζα να θυμίζουν τις πιο απάνθρωπες εποχές που έζησε ο κόσμος, με τους τζιχαντιστές της Χαμάς να σκοτώνουν αδιάκριτα Εβραίους αμάχους, και με πολλούς (πάρα πολλούς) τρίτους «κήνσορες», να βρίσκουν αφορμή να καλλιεργήσουν εκ νέου τον αντισημιτισμό τους, που ποτέ δεν πέθανε…
Στη Γάζα λοιπόν το νέο σίκουελ, μια Γάζα η οποία αποτελεί πλέον τη βασική έδρα της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς, όπου βρίσκονται στριμωγμένοι περίπου 2.5 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι, τα 2/3 των οποίων ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας, με το ποσοστό ανεργίας στους κάτω των 20 να αγγίζει το 75%.
Από το 2007 οι Ισραηλινοί έχουν επιβάλλει αποκλεισμό της περιοχής από ξηρά, αέρα και θάλασσα, με αποτέλεσμα η Γάζα να θυμίζει την Αλβανία επί ψυχρού πολέμου, αποκλεισμένη δηλαδή από τον υπόλοιπο κόσμο.
Παράλληλα, κατά διαστήματα, η Γάζα δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα ή νερό, ενώ η οικονομία της εξαρτάται κυρίως από την όποια διεθνή ανθρωπιστική βοήθεια.
Η είσοδος και έξοδος στη λωρίδα ελέγχεται από τον ισραηλινό στρατό, με αποτέλεσμα η Γάζα να χαρακτηρίζεται ως μια «ανοικτή φυλακή».
Φυσικό κι επόμενο είναι λοιπόν οι εκεί Παλαιστίνιοι, ειδικά οι νέοι (που αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού) να ριζοσπαστικοποιούνται μέρα με τη μέρα, μισώντας πάνω από όλα τους «δεσμοφύλακές» τους Ισραηλινούς.
Στην πραγματικότητα, οι νεαροί Παλαιστίνιοι έχουν χάσει κάθε ελπίδα, δεν εμπιστεύονται την οποιαδήποτε πολιτική ή διπλωματική λύση (που όλο έρχεται) και γοητεύονται από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, την προοπτική της βίαιης εκδίκησης και την ανατροπή του στάτους κβο μέσα από την τρομοκρατία, αδιάκριτη ή μη.
Μια κατάσταση δηλαδή, που αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των ακραίων τζιχαντιστών της Χαμάς, της Χεζμπολάχ και άλλων εξτρεμιστικών δυνάμεων. Όπου μέσω της εκμετάλλευσης της απόγνωσης των νέων, οι ιδέες τους όχι μόνο βρίσκουν απήχηση, αλλά και μπόλικους εθελοντές διατεθειμένους να τις φέρουν σε πέρας παρά το όποιο προσωπικό κόστος.
Στη Γάζα δεν υπάρχει δημοκρατία, παρά μόνο στα χαρτιά, μιας και έχουν να γίνουν εκλογές από το 2006.
Η νόμιμη κυβέρνηση είναι η Παλαιστινιακή Αρχή, αλλά στην πράξη δεν έχει καμιά ισχύ, με τον υπερήλικα ηγέτη της Μαχμούντ Αμπάς, ο οποίος είχε διαδεχτεί τον Γιάσερ Αραφάτ να έχει χάσει την όποια στήριξη του λαού, και να κατηγορείται όχι μόνο για διαφθορά, αλλά και για υπόγειες συνεργασίες με το Ισραήλ!
Μέσα λοιπόν σε αυτό το δυστοπικό σκηνικό, οι νέοι έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη προς τους πολιτικούς, και στρέφονται προς τον εξτρεμισμό, με όλο και πιο συχνές επιθέσεις «μοναχικών λύκων» τόσο στο Ισραήλ, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.
Εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η Χαμάς, που κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να εργαλειοποιήσει αυτή τη νεανική οργή και να καθιερωθεί ως η μόνη δύναμη που μπορεί να υπερασπίσει τα παλαιστινιακά δικαιώματα.
Μάλιστα, στις τελευταίες εκλογές (το 2006) η Χαμάς κατάφερε να πάρει την πλειοψηφία, αν και η εκλογική της νίκη ουδέποτε αναγνωρίστηκε από τη διεθνή κοινότητα, η οποία την έχει χαρακτηρίσει τρομοκρατική οργάνωση (πλην του Ερντογάν βέβαια, που χαριεντίζεται κάθε τόσο μαζί της).
Έκτοτε, με βάση της τη Γάζα, την οποία ουσιαστικά ελέγχει, η Χαμάς οργανώνεται, χρηματοδοτούμενη και υποστηριζόμενη κυρίως από το Κατάρ και το Ιράν, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να κάνει τα λόγια της πράξη.
Μια στιγμή που έφτασε την 7/10, με την αιφνιδιαστική και απάνθρωπη επίθεση στο Ισραήλ, η οποία και έπιασε τους Ισραηλινούς κυριολεκτικά στον ύπνο.
Γιατί όμως επελέγη αυτή η συγκεκριμένη χρονική στιγμή;
Ίσως διότι το Ισραήλ του Νετανιάχου έδειχνε να πλήττεται από εσωτερικές πολιτικές διαφορές, από «ανίερες» κομματικές συνεργασίες και από εκτεταμένες διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια, με αποκορύφωμα τη σχετικά πρόσφατη άρνηση εφέδρων να υπηρετήσουν τη θητεία τους αντιδρώντας στις μεταρρυθμίσεις της ισραηλινής κυβέρνησης! Με το τελευταίο να αποτελεί κάτι άνευ προηγουμένου για αυτή τη χώρα, που κάποιοι χαρακτηρίζουν ως «νέα Σπάρτη».
Παράλληλα, η γεωπολιτική ατζέντα της ευρύτερης περιοχής έδειχνε να αλλάζει εξαιτίας της διαφαινόμενης προσέγγισης Τεχεράνης με Ριάντ, αλλά και τις μελλοντικές επερχόμενες συμφωνίες μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας (και άλλων χωρών του Κόλπου). Μια εξέλιξη που ίσως να απομόνωνε τη Χαμάς, βάζοντας στην άκρη τόσο τις δικές της ελπίδες και απαιτήσεις, όσο και εκείνες του «αδελφού» Ιράν.
Γι’ αυτό μάλλον η Χαμάς πήρε την απόφαση να κάνει την «αυτοκαταστροφική» της επίθεση τα ξημερώματα της 7/10.
Ποιο όμως είναι ή θα είναι το αποτέλεσμα της 7/10;
Όλα θα πάνε πίσω. Οι συζητήσεις και διαβουλεύσεις αναφορικά με παλαιστινιακό κράτος σταμάτησαν, η προσέγγιση Ισραήλ – Σ. Αραβίας φρέναρε και ο πόλεμος στην πιο σκληρή του μορφή ξεκίνησε, με τη Γάζα να ισοπεδώνεται από τις ισραηλινές δυνάμεις.
Ένας πόλεμος, που δυστυχώς μπορεί εύκολα να εξαπλωθεί, ανάλογα με το ποιος άλλος «παίκτης» θα θελήσει να συμμετάσχει.
Ένας πόλεμος, που κάλλιστα θα μπορούσε να εξελιχτεί ακόμη και σε Γ’ Π.Π. ακόμη και πυρηνικό, αν πιστέψουμε τις απειλές του Ιράν, αλλά και την εξίσου σκληρή απάντηση του Ισραήλ. Ή έστω αν λάβουμε υπ’ όψιν την ισχυρή εσπευσμένη ναυτική παρουσία των ΗΠΑ στην περιοχή, καθώς και την έμπρακτη στήριξη του προέδρου της, ο οποίος πραγματοποιεί επίσκεψη στο επικίνδυνο Τελ Αβίβ (κάτι που δεν τόλμησε ο δικός μας πρωθυπουργός, ακυρώνοντας τη δική του επίσκεψη, για λόγους ασφαλείας).
Το Ισραήλ δε φοβάται, διότι όπως λέει εδώ και δεκαετίες δεν έχει τίποτα να χάσει, με τους πολίτες του να έχουν προ πολλού δηλώσει «ποτέ ξανά», και να είναι άπαντες, άνδρες και γυναίκες έτοιμοι και διατεθειμένοι να θυσιαστούν πολεμώντας για την πατρίδα τους.
Και αν αυτό σημαίνει ακόμη και χρήση πυρηνικών, προκειμένου να μην ξαναγίνουν σκλάβοι, απομένει να το δούμε.
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι πέρα από την αιματοχυσία που βλέπουμε καθημερινά, πέρα από τον υπαρκτό ή όχι κίνδυνο ενός Γ’ Π.Π., η Ευρώπη, που γενικώς μοιάζει υπνωτισμένη και άνευρη, θα έχει να αντιμετωπίσει ένα νέο τσουνάμι προσφύγων, ένα νέο κύμα αδιάκριτης και τυφλής τρομοκρατίας, χώρια τον κίνδυνο μιας νέας πολύ σοβαρότερης οικονομικής κρίσης με το κόστος της ενέργειας (και όχι μόνο) να σπάει ρεκόρ δεκαετιών.
Καλώς ήρθαμε στον νέο γενναίο κόσμο που λέγαμε…
