Του Χρήστου Μπολώση
Ο κ. πρωθυπουργός (Κυρ. Μητσοτάκης) ταλαιπωρήθηκε στα στενοσόκακα της Κηφισιάς μέχρι να βρει το εκλογικό τμήμα στο οποίο ανήκε για να ψηφίσει.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (Στ. Κασσελάκης) ψήφισε στις φτωχογειτονιές της Εκάλης.
Γνωστός καλλιτέχνης, που κι αυτός ψωμοζεί, τραγουδάει: «Του λαού τα ντέρτια λέω κι όταν τραγουδάω κλαίω».
Με τέτοιον πρωθυπουργό και με τέτοιον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης περιμένετε προκοπή;
Είναι σαν κάποιους άλλους, παλαιότερους, που μένανε στους πρόποδες του Λυκαβηττού με «πιάτο» την Αθήνα, βάζανε υποψηφιότητα στη Β΄ Πειραιά και τραγουδούσανε «Στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή».
Βέβαια, από το ρετιρέ τους έβλεπαν μέχρι τη Δραπετσώνα, οπότε υπήρχε μια δικαιολογία.
Αμ είναι και ο τροβαδούρος με τα τραγούδια του για τα βάσανα του λαού.
Έτσι συμπληρώνεται το παζλ.
Φτώχεια καταραμένη μάς πλάκωσε, παιδιά, και πώς θα πληρώσουμε το νοίκι, το νερό, το ηλεκτρικό και το χαβιάρι με τη σαμπάνια μας.
Πέθανε κι ο Στάλιν που, κατά τον Γιάννη Ρίτσο, «όταν λείπει απ’ το τραπέζι μας το ψωμί κι απ’ το στρώμα μας τ’ όνειρο κι απ’ το δώμα μας το λυχνάρι, είναι ο Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα».
Πού ξέρεις; Μπορεί να τα φέρει ο Κουτσούμπας.
