Μια συνολική ρύθμιση οφειλών με χαμηλό επιτόκιο θα βοηθούσε πολλούς
Του Ιωάννη Χατζηθεοδοσίου*
Η ελληνική κοινωνία βιώνει μια τρομερή κρίση ακρίβειας, και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Όσοι υποστήριζαν ότι θα ήταν ένα πρόσκαιρο φαινόμενο έχουν διαψευσθεί, και μάλιστα αναμένεται να δούμε νέες ανατιμήσεις στα τρόφιμα το αμέσως επόμενο διάστημα, γεγονός που συνδέεται άμεσα και με την καταστροφή που «χτύπησε» τη Θεσσαλία.
Μία από τις συνέπειες της αύξησης των τιμών στην αγορά είναι και η μείωση τζίρου των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, επειδή ακριβώς μειώνεται διαρκώς το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών για κατανάλωση, ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνει το λειτουργικό τους κόστος.
Υπό αυτές τις δυσμενείς συνθήκες συνολικά για το επιχειρείν, οι μικρομεσαίοι περιμέναμε να ακούσουμε από τον πρωθυπουργό κάποια μέτρα στήριξης που θα έδιναν προοπτική βιωσιμότητας στις ΜμΕ. Αυτό δεν έγινε.
Μπορεί να παραδέχθηκε το πρόβλημα ρευστότητας που υπάρχει και τον αποκλεισμό των μικρομεσαίων από τον τραπεζικό δανεισμό και από προγράμματα του Ταμείου Ανάκαμψης, όμως δεν ακούσαμε στοχευμένα μέτρα για την ουσιαστική στήριξη ενός από τους βασικούς πυλώνες της ελληνικής οικονομίας.
Ακούσαμε, βέβαια, την προτροπή να προχωρήσουν οι επιχειρήσεις σε συγχωνεύσεις. Μα, πόσες ενέργειες τέτοιου είδους μπορούν να γίνουν; Από τις περίπου 800.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ελάχιστες είναι αυτές που μπορούν να προχωρήσουν σε συγχώνευση για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητά τους. Η συντριπτική πλειονότητα των ΜμΕ απασχολεί ελάχιστους υπαλλήλους, ενώ σε πάρα πολλές περιπτώσεις μιλάμε για την επαγγελματική δραστηριότητα κάποιων αυτοαπασχολουμένων στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα.
Καταλαβαίνουμε ότι χρειάζονται μεγάλη στροφή και δραστική αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Όμως, μέχρι να επιτευχθεί, τι θα γίνει με όλους αυτούς τους ανθρώπους που μέσω της λειτουργίας μιας μικρής επιχείρησης αναζητούν μια θέση στον ήλιο; Αν υπάρχει κυβερνητική πρόθεση να αφεθούν στη μοίρα τους, αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουν. Και τι θα γίνει για όσους υποχρεωθούν να κλείσουν την επιχείρηση, το μαγαζάκι τους, επειδή δεν μπορούν να αντέξουν τις αυξημένες υποχρεώσεις, τη συσσώρευση οφειλών, την έλλειψη ρευστότητας; Υπάρχει κάποιο σχέδιο; Σε κάθε περίπτωση, οφείλουν από την κυβέρνηση να ανοίξουν τα χαρτιά τους γύρω από το μέλλον της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας. Το σίγουρο είναι ότι μέχρι τώρα βλέπουμε να ενισχύονται οι μεγάλες επιχειρήσεις, κάτι που εντείνει τις ανισότητες και προκαλεί επιπλέον προβλήματα στην αγορά για τους «μικρούς».
Οι μικρομεσαίοι δεν ζητούν κάποια ευνοϊκή μεταχείριση. Αυτό που διεκδικούν είναι το δικαίωμα στην επιβίωση. Και για αυτό απαιτούνται στοχευμένες δράσεις και παρεμβάσεις -χωρίς απαραίτητα κόστος που θα επιβαρύνει τον Προϋπολογισμό, όπως, π.χ., μια συνολική ρύθμιση οφειλών με χαμηλό επιτόκιο- που θα τις βοηθήσουν να σταθούν όρθιες σε αυτή τη νέα κρίση που βιώνουμε από την πανδημία και μετά.
*Προέδρου ΕΕΑ και επίτιμου διδάκτορα ΠΑ.ΠΕΙ.
