Του Δημήτρη Καπράνου
Καθήκον του δημοσιογράφου είναι να διατυπώνει ευθαρσώς την γνώμη του και να κρίνεται γι’ αυτήν. Ακόμη και αν το πληρώνει, κάποιες φορές, ακριβά. Πότε με απώλεια τη εργασίας του, πότε με υπονόμευση των προσπαθειών του, ακόμη και με στέρηση της προσωπικής του ελευθερίας. Καμιά φορά, μάλιστα και με την ίδια του την ζωή.
Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να πω ότι διαφωνώ με όλο αυτό το σύστημα των “Περιφερειαρχών” και των σχεδίων “Καλλικράτης” και άλλα παρόμοια. Το είδα εθύς εξ αρχής ως “διάχυση ευθυνών”, ως “άντε να βάλουμε κι άλλους στο παιγνίδι”, ως “έτσι θα βολέψουμε περισσότερο κομματικό πληθυσμό στην δημόσια διοίκηση”.
Όσο και αν φανώ “οπισθοδρομικός”, προτιμούσα τους διορισμένους Νομάρχες, τους παλαιούς Δήμους και Κοινότητες. Με την κυβέρνηση να έχει την απόλυτη ευθύνη για ό, τι συμβεί στην χώρα και όχι πότε “να φταίει ο δήμαρχος”, πότε “να είναι ευθύνη του περιφερειάρχη” και άλλες, πολλές προσπάθειες αποφυγής ή “σερβιρίσματος” των ευθυνών.
Αν δεν έκανε την δουλειά του ο Νομάρχης, τον άλλαζες και δεν άνοιγε μύτη. Και οι δήμαρχοι, είχαν να κάνουν με την κυβέρνηση και όχι με τους “Περιφερειάρχες”. Τώρα, γεμίσαμε “μικρούς πρωθυπουργούς” κι έχουμε έναν ακόμη τομέα, μια ακόμη εστία κομματικής αντιπαραθέσεως.
Αφήστε δε, που ΄χουμε κι έναν ολόκληρο στρατό από “αντιπεριφερειάρχες” και “περιφερειακούς συμβούλους”.
Βεβαίως, στην γλώσσα της πολιτικής, όλα αυτά που συμβαίνουν αποκαλούνται “αποκέντρωση”. Αλλά θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν η “αποκέντρωση” γινόταν με την μεταφορά κάποιων υπουργείων από την Αθήνα στην περιφέρεια. Δηλαδή γιατί να μην έχει το υπουργείο Γεωργίας έδρα στην Λάρισα; Το υπουργείο Εσωτερικών στην Θεσσαλονίκη;
Γιατί να είναι τόσο μεγάλοι οι “Καλλικρατικοί” Δήμοι; Σε τί εμπόδιζε ο τοπικός κοινοτάρχης στα χωριά, που γνώριζε καλύτερα από τον καθένα τα προβλήματα της περιοχής του;
Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Στην Σαλαμίνα, η οποία έγινε ένας Δήμος, στο δικό μας “χωριό”, το Αμπελάκι, είχαμε τον δήμαρχό μας, ο οποίος γνώριζε σπιθαμή προς σπιθαμή την περιοχή. Αφ’ ότου εντάχηκε το χωριό, όπως και τα γειτονικά Σελήνια, όπου ο δήμαρχος είχε κάνει θαύματα, στον “Καλλικρατικό” Δήμο Σαλαμίνος, μας πήρε και μας σήκωσε! Το ίδιο, μαθαίνω, έχει συμβεί και σε άλλα νησιά, όπου η πολιτική εξουσία είχε την φαεινή ιδέα να υπαγάγει Δήμους και κοινότητες σε έναν, ενιαίο, φορέα.
Θα πείτε τώρα, “μα, τί μας λες; Γυρίζει ο κόσμος πίσω;”. Αν γυρίζει, λέει! Θέλει-δεν θέλει, κάποια στιγμή θα γυρίσει το κεφάλι και θα κοιτάξει πίσω. Και θα δει ότι όποιος τολμούσε να πουλήσει έξι ευρώ την εξάδα του εμφιαλωμένου νερού στους ατυχείς πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας, θα είχε κρεμαστεί “στο μεσαίο κατάρτι”. Θα δει ακόμη ότι ο δήμαρχος, εκείνα τα χρόνια, ήταν πάντα κοντά στους δημότες και δεν καθόταν σε θεόκλειστα γραφεία. Θα δει ,ασφαλώς, και τα “στραβά” της εποχής, αλλά δύσκολα θα βρει ύπαρχο να πετά επιβάτη στην θάλασσα, δύσκολα θα βρει “εθνικούς εργολάβους”. Ασφαλώς ο κόσμος “δεν γυρίζει πίσω”. Αλλά μήπως βλέπουμε να πηγαίνει μπροστά;
