Του Pierre Vimont
Η απόφαση της προηγούμενης εβδομάδας από τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας να αναβάλουν την κοινή τους διετή συνεδρίαση των υπουργικών συμβουλίων, προκάλεσε κύματα σχολίων για το μέλλον της διμερούς εταιρικής σχέσης.
Ορισμένα μέσα ενημέρωσης και στις δύο χώρες, έφτασαν ακόμη και στο να προβλέψουν πιθανή κατάρρευση της γαλλό-γερμανικής συνεργασίας. Ωστόσο, την ίδια στιγμή αγνόησαν σε μεγάλο βαθμό ότι ο πρόεδρος Μακρόν και ο Καγκελάριος Σολτς επρόκειτο να συναντηθούν αυτή την Τετάρτη σε ένα γεύμα εργασίας με στόχο ακριβώς να διαλύσει τις παρεξηγήσεις μεταξύ των δυο πλευρών.Remaining Time-0:00FullscreenMute
Εν μέσω σύγχυσης και αμηχανίας που ακολούθησε την αναβολή της συνεδρίασης των υπουργικών συμβουλίων, θα ήταν άσκοπο να αρνηθούμε τα προβλήματα στη σημερινή σχέση μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας. Πολλά παράπονα έχουν ακουστεί προσφάτως μεταξύ των δύο πρωτευουσών για να προσποιηθούν ότι όλα είναι μια χαρά. Αλλά είμαστε πραγματικά μάρτυρες του χρονικού ενός προαναγγελθέντος θανάτου ή είναι περισσότερο μια συνεργασία που χρειάζεται βαθιά αναθεώρηση;
Για πολλούς παρατηρητές, η συσσώρευση διαφορετικών απόψεων τους τελευταίους μήνες μεταξύ των δύο χωρών σε τόσους πολλούς τομείς -αμυντικά projects, το πλαφόν στην τιμή του αερίου, τον αγωγό στη Μεσόγειο, τις κρατικές επιδοτήσεις σε επιχειρήσεις, τις κινεζικές επενδύσεις στην Ευρώπη- δεν έχει απλώς οδηγήσει σε αδιέξοδο τη συνεργασία μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού, όπως φαίνεται από την αναβληθείσα συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Έχει επίσης επισημάνει την ευπάθεια μιας εταιρικής σχέσης για την οποία οι επικριτές λένε ότι έχει χάσει την αποτελεσματικότητα της και πιθανώς τον σκοπό της.
Σύμφωνα με τους ίδιους σχολιαστές, η πίστη στην απαραίτητη και χρήσιμη Γάλλο-γερμανική συνεργασία θα πρέπει να αμφισβητηθεί όταν αναδύεται μια νέα ισορροπία δυνάμεων μέσα σε μια διευρυμένη ΕΕ και σε μια εποχή που η ίδια η Γερμανία βιώνει σημαντικές αλλαγές στα ίδια τα θεμέλια της οικονομίας της και στην εξωτερική πολιτική.
Με μια θεμελιωδώς μετασχηματισμένη Ευρώπη έρχεται η αντίληψη μιας Γάλλο-γερμανικής εταιρικής σχέσης που είναι διαρθρωτικά ελαττωματική και όλο και περισσότερο ξεπερασμένη.
Όπως είναι φυσικό, επισήμως και οι δύο πλευρές του Ρήνου αμφισβητούν αυτή την ερμηνεία. Και ορισμένοι έμπειροι σχολιαστές της Γάλλο-γερμανικής πολιτικής σπεύδουν να υπογραμμίσουν ότι οι σχέσεις μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου δεν ήταν ποτέ κάτι το ομαλό.
Η ανάληψη της εξουσίας από νέες κυβερνήσεις σε κάθε πρωτεύουσα, έχει παραδοσιακά φέρει κάποιες περιόδους επίπονης προσαρμογής. Σήμερα, ο τριπλός κυβερνητικός συνασπισμός στη Γερμανία δεν αποτελεί εξαίρεση, και απαιτεί χρόνο προσαρμογής.
Πιο ουσιαστικά, οι βαθιές αποκλίσεις στα συμφέροντα των δύο χωρών υπήρχαν από την αρχή. Στην πραγματικότητα, βρίσκονται στο επίκεντρο της Γάλλο-γερμανικής εταιρικής σχέσης και μπορούν να θεωρηθούν ακόμη και ο λόγος ύπαρξης της. Ακριβώς επειδή ο πρώην πρόεδρος Ντε Γκωλ και ο τότε Καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ κατάλαβαν από νωρίς το βάθος των αποκλίσεων στα εθνικά τους συμφέροντα, που αποφάσισαν το 1963 να εργαστούν για μια βιώσιμη εταιρική σχέση.
Από την αντίθεση για την ολοκλήρωση της κοινής αγροτικής πολιτικής της ΕΕ μέχρι τη γέννηση του ευρώ ή τα νέα δικαιώματα ψήφου που ευνοούν τη Γερμανία, η ευρωπαϊκή διαδικασία ολοκλήρωσης έχει οδηγήσει το Παρίσι και το Βερολίνο να ξεπερνούν ξανά και ξανά τις βαθιά ριζωμένες διαφορές τους για να διαμορφώσουν διμερείς συμβιβασμούς που θα μπορούσαν να εγκρίνουν όλα τα κράτη της ΕΕ.
Αν μη τι άλλο, η υπαρξιακή αξία της Γάλλο-γερμανικής συνεργασίας ήταν ακριβώς η κατανόηση ότι τα αποκλίνοντα συμφέροντα μεταξύ των δύο χωρών, συνήθως ενσαρκώνουν τη συνολική ουσία της συζήτησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ως εκ τούτου, οι συμφωνίες μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού άνοιξαν τον δρόμο για λύσεις αποδεκτές από όλους τους Ευρωπαίους εταίρους. Αναμφίβολα, αυτή η εξέχουσα θέση έχει προκαλέσει παράπονα από μέλη της Ένωσης, αλλά όταν βρίσκονται αντιμέτωπα με το ενδεχόμενο κατάρρευσης της γαλλογερμανικής συνεργασίας, ήταν τα πρώτα που ζήτησαν να τα “ξαναβρούν” οι δύο χώρες.
Αυτή η συμβολή της γαλλογερμανικής εταιρικής σχέσης στην πρόοδο της ΕΕ, εξακολουθεί να αντέχει στη δοκιμασία του χρόνου. Επιπροσθέτως, η διευρυμένη ΕΕ έχει ελάχιστη σχέση με τους λόγους πίσω από τις σημερινές εντάσεις μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου.
Αν υπάρχει ένα σημαντικό παράπονο που έχει το Παρίσι για την κυβέρνηση Σολτς, είναι αυτό μιας εγωιστικής Γερμανίας που δείχνει ελάχιστη αλληλεγγύη προς τους εταίρους της στην ΕΕ.
Σε ό,τι αφορά στην κριτική που απευθύνεται στη Γαλλία, φαίνεται να κατηγορούν εξίσου τη γαλλική παραδοσιακή προθυμία να ηγηθεί αμυντικών έργων και να απομακρύνει την Ευρώπη από την ηγεσία των ΗΠΑ.
Επομένως, τι λείπει σήμερα από τη συνεργασία μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού που μπορεί να εξηγήσει αυτό το αίσθημα των υποαποδόσεων; ίσως είναι η πιο ουσιαστική και ελεύθερη συζήτηση σε όλα τα επίπεδα των κρατικών θεσμών, για να οικοδομηθεί μια βαθύτερη κατανόηση μεταξύ των δύο πλευρών.
Οι επαφές στο υψηλότερο πολιτικό επίπεδο είναι απαραίτητες, αλλά δεν είναι αρκετές για να περάσουν τα μηνύματα και να εφαρμοστούν οι αποφάσεις. Πρέπει να εφαρμόζονται πιο αποτελεσματικές μέθοδοι εργασίας με τους ηγέτες ομάδων που διορίζονται σε συγκεκριμένα projects συνεργασίας για να παραμένουν υπό συνεχή αναθεώρηση και να φέρνουν χειροπιαστά αποτελέσματα σύμφωνα με τα σχέδια.
Την ίδια στιγμή, η Γαλλία και η Γερμανία θα πρέπει να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στις ανησυχίες και τις επιφυλάξεις των εταίρων τους από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Για αυτόν τον σκοπό, το Τρίγωνο της Βαϊμάρης -ένα σχήμα μεταξύ της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Πολωνίας- θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί συχνότερα και τελικά να διευρυνθεί.
Οι κατηγορίες για γαλλογερμανικό ιμπεριαλισμό σε κάποιες πρωτεύουσες στην Ανατολική Ευρώπη είναι υπερβολικές, αλλά πρέπει να ακουστεί η παρεξήγηση που διατυπώνουν.
Στο τέλος, είναι μια αναβίωση της εταιρικής σχέσης μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας αυτό που χρειάζεται σήμερα -όχι μια απομάκρυνση των δύο χωρών.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: https://carnegieeurope.eu/strategiceurope/88251
Πηγή: capital.gr
