Η εικόνα του προέδρου της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, όποια άποψη κι αν έχει κάποιος για εκείνον, προκαλεί οίκτο∙ αυτός ο οίκτος δεν αφορά το πρόσωπό του αλλά τον λαό της χώρας του, ο οποίος θα υποστεί τις οδυνηρές συνέπειες των επιλογών του Ουκρανού προέδρου.
Ο Ζελένσκι έβαλε την πατρίδα του σε πολεμικές περιπέτειες εναντίον υπέρτερης δύναμης, της Ρωσίας, στηριζόμενος σε υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες υποτίθεται ότι θα του έδιναν και τα μέσα και τους πόρους και τα όπλα για να νικήσει. Τώρα, όπως φάνηκε από τις πρόσφατες εξελίξεις, ο πόλεμος θα λήξει με μεγάλες απώλειες και για τους Ρώσους, που απώλεσαν τμήμα της νεολαίας τους στα πεδία των μαχών, και με ακόμα βαρύτερες για τους Ουκρανούς, που αποψιλώθηκαν από πληθυσμό, θα χάσουν εδάφη και έχουν ήδη υποθηκεύσει τον ορυκτό πλούτο της χώρας τους.
Η δεινή θέση στην οποία βρέθηκε η Ουκρανία είναι γνώριμη. Η Ελλάδα έχει μπει σε περιπέτειες για λογαριασμό των «συμμάχων» και η εξέλιξη ήταν πάντοτε καταστροφική. Τρανό παράδειγμα, ο τυχοδιωκτισμός του Ελευθερίου Βενιζέλου και η άκριτη στήριξη της Αντάντ, πάση θυσία. Οι «θρίαμβοι» της πολιτικής του Κρήτα πολιτικού οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή.
Και στην υπόθεση της Κύπρου είχαμε εισβολή από ξένη δύναμη, την Τουρκία, και φρικτά εγκλήματα πολέμου και παράνομη κατοχή εδαφών και εποικισμό των Κατεχομένων. Η παγκόσμια κοινότητα, όπως εκφράζεται από τα όργανα του ΟΗΕ, καταδίκασε μεν τα εγκλήματα της Τουρκίας, αλλά ουδέν έπραξε για να επιβάλει το δίκαιο. Γι’ αυτό είναι και αφελές και επικίνδυνο να δίνεται βάση στις κούφιες ρητορείες περί «σωστής πλευράς της Ιστορίας».
Σύμμαχοι κάθε χώρας είναι ο Θεός και ο λαός της. Μοναδικό της επιχείρημα, οι δικές της δυνάμεις. Οι ξένοι θα παίξουν τα δικά τους παιχνίδια κι έπειτα αυτούς που αποκαλούν συμμάχους θα τους «αδειάσουν» με χαρακτηριστική ευκολία, υποκρινόμενοι πάντοτε ότι ενδιαφέρονται για το σωστό και το δίκαιο.
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
