Του Βασίλη Βέργη
«Να σε κάψω, Γιάννη, να σε αλείψω μέλι». Όπως κάθε ελληνική παροιμία, βγαλμένη από τα βάσανα του λαού, εμπεριέχει τόνους σοφίας. Να τη μεταφέρουμε στα πεζά, καθημερινά δεδομένα μας; Αν βάλετε κάτω, με μολύβι και χαρτί, πόσο έχει εκτοξευτεί ο οικογενειακός προϋπολογισμός τα τελευταία χρόνια -ναι, σε αυτά που υποτίθεται πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετέτρεψε την Ελλάδα σε… Ελβετία-, θα χάσετε τον ύπνο σας. Όσοι δεν τον έχετε χάσει ακόμη.
Τα έξοδα για το σούπερ μάρκετ υπερδιπλασιάστηκαν, με την ενέργεια μας… άλλαξαν τα φώτα, τα ενοίκια άγγιξαν τον ουρανό, η ακρίβεια έσπασε όλα τα κοντέρ. Σε τούτα, βέβαια, πρέπει να προστεθούν οι φόροι, άμεσοι και έμμεσοι, για να συμπληρωθεί το καρνέ.
Μόνο τυχαίο δεν είναι, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση έχει στα χέρια της ένα σημαντικό πλεόνασμα δισεκατομμυρίων. Αυτά δεν είναι ούτε οικόπεδα από το σόι τους ούτε κληρονομιά. Λεφτά του ελληνικού λαού είναι. Όπως θα έλεγε κάποιος με κυνισμό, δέρμα από το δέρμα μας.
Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, το πρώτο που οφείλεις να κάνεις ως πολιτική ηγεσία είναι να επιστρέψεις -ουσιαστικά, όχι εικονικά- αυτό το πλεόνασμα στον πραγματικό του κάτοχο. Εάν δεν το πράξεις, θα έρθει η ώρα της τιμωρίας. Το «ταμείο» είναι αμείλικτο. Να σας θυμίσω ότι η κυβέρνηση Τσίπρα άφησε, όταν έπεσε, πλεόνασμα 37 δισεκατομμυρίων ευρώ! Αντί να μοιράσει το μεγαλύτερο μέρος του στον κόσμο, ο οποίος υπέφερε εκείνη την περίοδο από τις πολιτικές Κατρούγκαλου -τις οποίες, φυσικά, είχε υιοθετήσει ο τότε πρωθυπουργός-, προτίμησε να τα κάνει κομπόδεμα. Τελικά και την εξουσία έχασε και τα… κληρονόμησε ο Μητσοτάκης.
Σήμερα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διαφημίζει τη… συνετή οικονομική της πολιτική, καθώς και τις υποτιθέμενες «παροχές», προσθέτοντας ότι δεν πρόκειται να θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια του εθνικού ταμείου, μοιράζοντας ασύστολα. Με μια μικρή… διαφορά: Οι παροχές δεν είναι ουσιαστικές. Απουσιάζει κάτι πολύ βασικό: Το πλεόνασμα ευαισθησίας.
Η κοροϊδία στους συνταξιούχους, με την «επαιτεία» των 250 ευρώ του… Νοεμβρίου, είναι πραγματικά ντροπιαστική κίνηση, από τη στιγμή που συζητιόταν ή -αν προτιμάτε- αιωρούνταν ως έντονη φήμη η δήθεν πρωθυπουργική πρόθεση για επιστροφή της 13ης σύνταξης. Κι όταν απουσιάζει η ευαισθησία για τους συνταξιούχους -πολλοί εκ των οποίων ζουν κάτω ή στο όριο της φτώχειας-, κάθε συζήτηση για παροχές τελειώνει.
Για κλάματα είναι και η διαφημιζόμενη επιστροφή του ενός δήθεν ενοικίου. Στη χώρα όπου, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά του κράτους, το μέσο ενοίκιο είναι… 250 ευρώ, γελάνε και τα τσιμέντα. Με 250 ευρώ δεν νοικιάζεις ούτε βάρκα. Ο πραγματικός μέσος όρος είναι υπερδιπλάσιος. Οι τιμές έχουν εκτοξευτεί και άπαντες γνωρίζουν… πόσα δηλώνονται. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πως από τη δήθεν «παροχή» πολλοί είναι εκείνοι που δεν θα λάβουν πίσω ούτε το 50% ενός πραγματικού ενοικίου.
Είναι προφανές, και τούτο φαίνεται στην αντίδραση των πολιτών για τα μέτρα, πως η κυβέρνηση δεν προχωράει σε πραγματική ελάφρυνση των οικογενειακών βαρών, μοιράζοντας, όπως θα έπρεπε, το πλεόνασμα που της χάρισαν οι θυσίες του ελληνικού λαού, αλλά λαϊκίζει με «παροχές», που δεν έχουν πραγματική ουσία και γίνονται μόνο για λόγους επικοινωνίας κάτω από την πίεση των δημοσκοπικών απωλειών.
«Να σε κάψω, Γιάννη, να σε αλείψω μέλι» λέει ο λαός. Κι όταν το μέλι είναι χαλασμένο, άσ’ τα να πάνε…
